Toch maar even een verslagje geschreven…
Op 4 juli ben ik naar Equilibrio geweest. Ik keek er al een tijdje naar uit, om verschillende redenen. Ten eerste had ik geen flauw idee wat ik kon verwachten, en was dus erg benieuwd. Ten tweede was dit eindelijk iets op muziekgebied dat mijn beste vriendin en ik allebei leuk vonden. Zij is metalfan, met name van Epica, en ik ben musicalfan. Normaal vind ik waar zij heen gaat weinig aan, en vice versa. Nu eens iets waar we samen naar toe konden!
We zaten aan de rechterkant, op de 5e of 6e rij. Er waren geen plaatsen toegewezen, dus van tevoren was ik enigszins bang dat we ergens achteraan zouden komen te zitten als we niet ruim op tijd in het theater zouden zijn, ook omdat ik berichten had gehoord dat het was uitverkocht. Maar dat viel dus heel erg mee. Ik weet niet hoe het in de rest van de zaal was, maar naast mij waren nog zeker 10 lege stoelen, en dat was op alle rijen voor en achter mij ook zo. Uitverkocht was het dus niet. Maar voor ons kwam dat goed uit, want we hadden dus goede plaatsen. Het uiterste hoekje van de rechterkant van het podium kon ik niet zien, maar verder wel alles, en zo konden we ook nog wat van de gezichtsuitdrukkingen van de spelers meekrijgen.
Zoals ik al zei had ik geen idee wat ik moest verwachten, en dan kan het natuurlijk meevallen of tegenvallen. Maar het is me 100% meegevallen. Ik heb genoten! Alles klopte voor mij; lekkere muziek, een erg goed ensemble dat prachtige dansen uitvoert, het contrast tussen het orkest en de rockband, de schermen aan weerszijden die sfeerbeelden weergeven, en natuurlijk de solisten. Laten we daarmee beginnen.
Simone Simons als Lady Sophia. Van mijn vriendin en wat anderen hoorde ik dat ze hier heel anders zingt als in Epica. Ik neem aan dat ze dan voornamelijk ‘minder hoog’ bedoelen, of er nog iets anders is, weet ik niet. Misschien dat ze duidelijker zingt, langzamer en met meer aandacht voor haar uitspraak. Maar Simone laat hier zien dat ze iets lager à³à³k heel goed kan zingen. En in de hoogte is haar stem op zijn best, iets wat ook erg goed bij haar personage van Godin past. Haar rol was in vergelijking met die van bijvoorbeeld John Vooijs en Bas Dolmans niet zo heel groot, maar ze zette een goede Lady Sophia neer.
Bas Dolmans als Diegu. De hoofdrol uit het stuk (voor zover het stuk één echte hoofdrol heeft), neergezet door één van de medebedenkers/makers van Equilibrio. Ik was minder onder indruk van zijn stem dan van die van John, maar dat betekent niet dat hij slecht was. Integendeel. Ook op hem heb ik weinig aan te merken, behalve dan misschien dat hij naar mijn idee het minste uitstraling had; je pikt hem er niet meteen uit als hij met veel anderen op het podium staat. Dat hoort misschien ook wel een beetje bij zijn rol als simpele zwerver, maar het is ook een reden waarom hij op mij iets minder indruk heeft gemaakt dan de anderen. Misschien ook omdat ik enigszins bevooroordeeld ben naar de twee musicalartiesten in dit stuk, en toch vooral op hen lette.
John Vooijs als slechterik Primos. Jeetje wat was ik onder de indruk van hem! Tijdens de ‘Wie Wordt Tarzan’-show was ik al onder de indruk van hem, maar toen ik hem ongeveer een jaar later als Tarzan zag vond ik hem weer minder dan Ron. Maar in dit stuk is ie super!! Vind zijn stem prachtig, en aan het einde van een lied (weet niet meer welk) had hij ineens een hoge uithaal. Wist niet dat ie dat kon, maar hij deed het goed! Ik was ook (zeer aangenaam) verrast dat zijn rol zo groot was. Ik denk dat John naast Bas Dolmans de meeste solostukken had. Niet dat ik dat erg vond, juist niet. 😊
Michelle Splietelhof als Aveline, personificatie van het goede. Ook van haar was ik erg onder de indruk. In het filmpje dat een paar dagen geleden op Musicalworld is geplaatst had ik haar stem voor het eerst gehoord, en die vond ik toen al prachtig. Nu ik de hele show heb gezien ben ik alleen maar in die mening gesterkt. Ze heeft een hele lieve stem, zacht, al kan ze ook met een behoorlijke kracht zingen. Ik hoop inderdaad dat we nog veel van haar gaan horen! Wat doet ze eigenlijk precies in Les Misérables? Alleen ensemble of heeft ze ook nog een understudy o.i.d.?
George Oosthoek als Death. Tsja, grunten is niet mijn soort zangstijl, ik vind er eerlijk gezegd weinig aan. Maar George zet zijn personage zo cool neer dat dat helemaal niets meer uitmaakte. Helemaal in het wit, met een wit geschminkt gezicht, komt hij op vanuit een luik. Alles wat ie zingt, doet hij gruntend, en vaak voegt ie er als hij weer door zijn luik verdwijnt nog een paar grommen en wat rare grimassen aan toe. Die moeten ‘eng’ bedoeld zijn, maar zijn zo overdreven dat ik ze juist grappig vond (en dat bedoel ik alleen maar positief). Je krijgt toch de bedoeling mee, dat de dood iets engs is, iets slechts. Ik vond hem echt een hele coole Dood.
Dan, het ensemble. Vooral hun dansen vond ik erg leuk en goed. Qua zang was het echt alleen maar een beetje achtergrondzang. Maar ook voor hen alleen maar complimenten.
Eén van de dingen die ik het mooist vond was het contrast tussen het symfonieorkest en de rockband. Het orkest zat op het podium, helemaal in het zwart gekleed, en daarachter stonden op een verhoging de vier overige leden van de band Xystus, allemaal in spierwitte pakken. Het orkest (representatief voor het musicalaspect van dit project, zou je kunnen zeggen) zat netjes en rustig op hun stoeltjes, wat hoort bij een orkest natuurlijk, en lieten met z’n allen prachtige muziek horen. Daarachter stond de band, representatief voor het metal/rockaspect natuurlijk, echt te rocken met elkaar, soms headbangen, etc. Ik vond dat zo’n mooi contrast, en toch paste het allemaal bij elkaar. De muziek klonk erg goed bij elkaar, krachtig en mooi, en hier is het bewijs geleverd dat twee toch zo verschillende muziekstijlen heel goed kunnen mixen. Heb de cd al in de pauze gekocht, en vind het jammer dat er zo weinig nummers opstaan. Ik kijk al erg uit naar de DVD.
Toen we in de bus terug naar het station zaten hadden we het erover of het nu meer een ‘rockopera’ of ‘rockmusical’ was. Het is moeilijk te zeggen; het is geen opera in de zin dat er met veel hoge vrouwelijke sopraanstemmen wordt gezongen (zoals ik al zei, Simone zingt ook een stuk lager dan ‘normaal’) of diepe mannenstemmen, maar het is ook weer geen musical in de zin dat er enorm veel geacteerd wordt; het is toch vooral op het podium staan en je liedje zingen, natuurlijk wordt er wel wat bij geacteerd, en over het podium bewogen, maar toch een stuk minder dan ik van een musical gewend ben. Er is misschien niet echt een naam aan te geven, aan dit project. Alleen ‘geslaagd’. 😊
Na afloop zouden de artiesten nog in de foyer komen, maar daar konden wij helaas niet al te lang op wachten, omdat we met bus en trein toch terug in Eindhoven moesten zien te komen. Jammer, maar goed. Het maakte er de avond niet minder leuk om.
We hebben tijdens de show en tijdens het eindapplaus nog een aantal foto’s gemaakt (dat mocht, zolang het maar zonder flits was 😉), maar die zijn veelal een beetje wazig uitgevallen. Ik heb hier de mooiste/interessantste gezet.
Michelle:
Simone tijdens het eindapplaus:
Deel van het ensemble tijdens het eindapplaus (met helemaal links nog John in z’n harnas):
