Ik was er ook (ik zit wel vaker bij dezelfde voorstelling als Tim) en ik heb hetzelfde gevoel, wanneer kan ik nog een keer, waar zit ik het beste en welke smoes gebruik ik om de volgende dag niet te hoeven werken. Het idee dat ik vanmiddag na zo’n fantastische avond me met normale zaken moet gaan bezig houden is hoogst irritant.
Maar goed, Daens.
Vergelijken met Les Miserables is inderdaad snel gebeurd, met het verschil dat dit verhaal er toe doet en dat Les Miserables met terugwerkende kracht een heel hoog Eiland-gehalte (zie seizoen 2005) blijkt te hebben!
Who cares about een studentenopstand die de hele wereldgeschiedenis vergeten zou zijn als Victor Hugo er geen boek aangewijd had? Het verhaal van Daens veranderde echt iets en is nog steeds actueel, zoals de producenten in het ontzettend mooie programmaboek ons vertellen.
Het scriptzit goed in elkaar, de tweestrijd van priester Daens en de wisselende ideeën die je krijgt over de katholieke kerk en de Monseigneur zijn prachtig en invoelbaar, voor beide partijen. Dramatische momenten in de fabriek, waar ongelukken gebeuren en hoe Woeste en Schmitt de commissie om de tuin leiden.
Maar daarnaast kent Daens ook genoeg comic relief. De monseigneur en priester Ponnet hebben hun momenten (kijk niet te veel Brigitte Kaandorp-de musical van te voren), we hebben een kroeglied en een carnaval. En daarnaast nog momenten die inderdaad levensvreugde en positiviteit hebben, deze mensen kijken inderdaad omhoog en naar de toekomst.
De hele zaal en het toneel ademt een en al fabriek uit, je bent echt in een textielfabriek voor je gevoel. En als we dan in het verhaal echt in de fabriek komen, de diepte van het toneel, de machines, de loopbruggen, het monotone ritme alles straalt zwaar werk en ellende uit.
Hiermee kom je gelijk bij de briljante geest van Frank van Laecke, die man is in staat om een compleet podium te vullen met niets. Het licht en hooguit de fabrieksdeuren geven het gevoel dat je je niet verloren voelt in de ruimte.
Oh een aparte vermelding moet gemaakt worden voor de man van de projecties, Bush Cherroud. Je zal nergens natuurlijke en beter gebruikte projecties tegenkomen in een musicalproductie
Een cast van ca. 50 man staat er op het podium, grove verdeling: 10 hoofd- & bijrolspelers, 20 ensemble, 10 kinderen en 10 figuranten. Hier heb je het gevoel van een compleet dorp, jong, oud, mooi, lelijk. Maar zoveel mensen heb je natuurlijk ook wel nodig om dit enorme podium te vullen.
Het Vlaams was even wennen, maar dat is eigenlijk voor mij ook altijd zo als ik bij een Engelstalige voorstelling zit. Je hoofd moet de taalknop even omzetten. Maar mocht je het Vlaams niet verstaan of begrijpen, kijk even of je er met de Franstalige boventiteling uitkomt.
Oh nog even, het oude postsorteercentrum is prachtig aangekleed! De bediening moet nog wel op snelheid komen bij de bar, maar je kan hier echt loungen (geen krappe en te weinig stoelen in de foyer, nee luxe stoelen in verschillende hoeken), eten (vis, vlees en natuurlijk Vlaamse friet), en ontspannen. Daens geeft me voor het eerst sinds tijden op het vaste land weer een gevoel van: nog een keer, nog een keer en nog een keer!
Goed, dit is misschien wat warrig, maar dat ben ik op dit moment ook.
