Een verslagje van de premiere op 10-10-2008
Mogelijk Spoilers
Sunset Boulevard, Melodieus, dramatisch en onevenwichtig.
Sunset Boulevard verteld het verhaal van Norma Desmond (Simone Kleinsma). Een ster uit de tijd van de stomme film. Geholpen door haar butler Max (Peter de Smet) leeft ze in haar eigen wereld die verre van consistent is aan de buiten wereld. Een wereld waarin zij nog niet vergeten is, een wereld waarin zij de allergrootste ster is. Joe Gillis (Antony Kamerling) raakt per ongeluk verzeild in dit bizarre tafereel, eenmaal gesetteld trekt hij zijn eigen plan.
Eerder zag ik al de eerste try-out van deze voorstelling in Carré, een aantal dagen later zag ik de show nogmaals en ook bij de première was ik aanwezig. Over deze laatst genoemde voorstelling zal ik mijn oordeel geven, echter zal ik deze ondersteunen met de eerdere ervaringen.
De voorstelling kent een aantal prachtige melodieën (Sunset Boulevard, Met één blik en Alsof ik nooit meer weg zal gaan). Helaas is de herhalingsfactor van deze melodieën erg groot. Vooral de eerste acte staat bol van herhaling. Dit zorgt naar mijn idee voor een trage start. Een ander gevolg hiervan is dat de voorstelling mijn aandacht regelmatig verliest en dat ik als kijker moeite moet doen om soms weer terug het verhaal in te kruipen. Ik heb wel gemerkt dat de details die worden gebruikt met betrekking tot de interactie tussen ensembleleden onderling en de hoofdrolspelers het makkelijker maken om terug in het verhaal te geraken. Helaas als je verder dan ongeveer rij 10 zit wordt het moeilijk om deze details te volgen. De tweede acte wordt minder gekenmerkt door herhaling en vliegt dan ook voorbij.
De prachtige proloog wordt helaas overstemd door het geroezemoes in de zaal. Doordat het zaallicht aanblijft heb ik het idee dat mensen in de zaal denken dat ze door mogen praten terwijl het orkest al aan het spelen is. Iets wat het orkest geen eer aandoet. Chapeau voor de prestatie van dit oorkest en muziekaal leider Marcel Visser. De orkestraties klonken fris en harmonieus. Een genot voor het oor. Dit is alleen al een reden om de voorstelling nogmaals te bezoeken, de prachtige melodieën van Lord Webber op een prachtige manier gebracht.
Het decor is mooi en functioneel, alleen het huis is te klein. Als ik aan een huis aan Sunset Boulevard denk dan denk ik aan een mega grote villa. Het huis van Norma echter geeft van binnen het gevoel slechts luttele vierkante meters te beslaan. De ruimte rondom de trap heeft op mij een soort van claustrofobische werking. Dit doet voor mij dan ook af aan de geloofwaardigheid van het huis.
De buitenkant van het huis daarentegen is wel groots. Deze ziet er ook zo uit als dat deze bezongen wordt. Dat brengt mij bij het punt waarop Joe het huis bereikt (de eerder besproken car chace). Dit is inventief opgelost. Alleen had ik de eerste keer geen flauw idee waar ik naar zat te kijken. Tot ik aan het eind Joe hoorde vertellen wat er was gebeurd. De tweede keer en ook bij de première ben ik er op gaan letten en is het mooi, creatief en nu voor mij duidelijk maar naar mijn idee voor een publiek zonder voorkennis te abstract waardoor het in moet boeten aan begrijpelijkheid.
Ik heb de show van voor en vanaf de zijkant mogen zien en dan zie je dat er heel erg subtiel wordt gespeeld met perspectief. Eerder vanaf de voorzijde leek de ingang van Paramount groot en robuust maar vanaf de zijkant zag je pas hoe plat en klein het eigenlijk is. Dit netzo met de pilaren die op het podium staan tijdens alsof ik nooit meer weg zal gaan. Ondanks dat dit heel mooi is wil dit wel zeggen dat je om de show goed te willen beleven plaatsen voor het podium moet hebben en niet van opzij. In de andere scènes was het decor aanwezig ter ondersteuning en deed het wat het moest doen, aanwezig zijn zonder prominent de aandacht te trekken.
Het scherm aan de achterzijde van het podium was mooie en zorgt voor mooie toneelbeelden, echter hadden de palmen rondom het huis consequenter aanwezig kunnen zijn. Verder leverden de kleuren van het licht prachtige plaatjes op. Omdat licht en geluid elkaar vaak naadloos opvolgen in recensies zal ik nu ook het geluid bespreken. Voor het eerst sinds lange tijd had ik niet het idee dat het geluid te hard was. Het geluidsniveau was prettig en alles was goed verstaanbaar.
Alvorens ik wat ga zeggen over de kostuums wil ik het nog even hebben over Norma haar aap. Waarom zo groot? Zijn ze bang dat hij van achter in de zaal niet te zien is? Als je nagaat dat deze aap meer heeft gekost dan elke andere prop in deze voorstelling dan vind ik dat zonde geld en had dat geld naar mijn idee aan mooiere kostuums besteed kunnen worden. Want wat zitten hier een lelijke creaties tussen. Als voorbeeld de jurk van Betty (Maike Boerdam). Deze is blauw met bruine horizontale strepen. Maar het absolute dieptepunt is toch wel Norma haar jurk op het oudejaarsfeest, knal roze met een zwart patroon. Met een groot pofbroek gehalte. In deze jurk lijkt Norma net een slak. Toch zijn er ook mooie creaties te vinden in de kledingkast van Norma. Bij haar terugkeer naar Paramount draagt ze een wit mantelpakje met zwarte nertsen om haar schouder en een zwartkleurig hoofddeksel. Dit tekent heel mooi af tegen het kleurrijke ensemble. Deze combinatie van het ensemble in felle kleuren en Norma in zwart wit geeft heel mooi het contrast weer van de wereld waar Norma in leeft (het verleden) en de realiteit.
De regie (Paul Eenens) is goed en haalt naar mijn idee alles er uit wat er in zit. Vooral de slotscène verdient een groot applaus en een award! De choreografie daarentegen is hopeloos. Van K3 dansjes tot stoffende vrouwtjes het houd niet op. Stanley Burleson verdient hier de award voor de meest zinloze en belachelijke choreografieën en dan wel voor de scene waarin Norma een kudde schoonheidsspecialisten en een astrologe over de vloer heeft. Door deze choreografieën krijg ik het gevoel dat deze scene compleet overbodig is terwijl deze eigenlijk wel een boodschap bevat.
Tot slot de cast. Simone Kleinsma zet vocaal een pracht vertolking neer van nNrma. Haar spel daarentegen blijft er aan de oppervlakte. Bij tijd en wijle weet zij voor mij een Norma te laten zien (waaronder de slotscène) maar het merendeel van de voorstelling heb ik het idee dat ik naar simone zit te kijken die een beetje gek doet.
Antonie Kamerling groeit. Zowel vocaal als qua spel. Op de première was hij in zijn spel al een stuk krachtiger dan bij de voorstellingen die ik ervoor heb gezien. Zijn zang was ook beter. Voor nu is het nog niet voldoende en is zijn spel nog te mat en zijn zang oké maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat hij gedurende de speelperiode een prachtige Joe kan ontwikkelen.
Maike Boerdam die de rol van Betty vertolkt overtuigd van alle kanten. Helaas is het materiaal dat zij aangereikt krijgt te miniem om te schitteren. Het zelfde geld voor Jasper Kerkhof als Artie en Dick Schaar als mr de Mill.
Peter de Smet zet een overtuigende Max neer. Het gaat je ook aan het hart wanneer deze zijn liefde voor Norma bezingt en daarmee zijn beweegredenen prijsgeeft. Het minieme leeftijdsverschil tussen hem en Simone wat eerder als bezwaar is genoemd telt voor mij niet als een bezwaar. Deze man haalt zoveel uit zijn rol qua spel dat deze met vlag en wimpel is geslaagd voor zijn vertolking.
Het ensemble heeft een best kleine rol in deze voorstelling en heeft de ondankbare taak de choreografieën van Stanley Burleson uit te moeten voeren. Voor mij viel Penny Vos echt op in het ensemble. Zij is ook één van de vrouwelijke ensembleleden die de kans krijgt meer van zich te laten horen. Tevens bewees zij op de première over een goede komische timing te beschikken (in de scene waarin Joe zijn blinde muren aan Betty geeft).
Al met al is deze Sunset Boulevard zeker de moeite waard. Het is geen perfecte voorstelling maar er is genoeg moois om van te genieten. Ongetwijfeld dat deze voorstelling gedurende de speelperiode nog zal groeien. Wat ik wel heb gemerkt is dat de voorstelling interessanter wordt naarmate ik hem vaker heb gezien. Dan ga je namelijk op andere dingen letten en kan je veel meer uit het stuk halen dan de eerste keer dat je gaat.
Vanaf december zal Pia Douwes de rol van Norma Desmond gaan vertolken, ik ben hele benieuwd en weet bijna zeker dat we een hele andere Norma te zien zullen krijgen. Ik kijk er zelf heel erg naar uit want na Simone drie keer gezien te hebben heb ik het idee dat de interpretatie van pia kwalitatief op zowel het gebied van zang als spel beter zal zijn en zeker in positieve zin zal bijdragen aan de beleving van deze voorstelling.
Dus wil je een mooie (dramatische, niet bijster emotionele) avond uit dan is Sunset aan jou besteed. Hou je echter niet van zwaar drama en zware muziek dan kan je beter wegblijven want dan is het een hele lange zit.
