Even wat ander niveau dan de voorstellingen van Jacco, maar nietemin het vernoemen waard.
Dinsdagmiddag hebben we lang lopen dralen op Leicester Square, gaan we naar Avenue Q of is die misschien toch te engels en te moeilijk te volgen voor ons? Humor is vaak snel en zeker als je niet alle termen kent kan dat soms verwarring opleveren. Uiteindelijk toch maar de knoop doorgehakt en besloten dat het niet Av. Q ging worden.
Op naar TKTS om te kijken wat ze verder nog hadden. Blood Brothers had mijn moeder jaren geleden al in Londen gezien, en we hebben de voorstelling samen in Nederland gezien. CD is ondertussen grijsgedraaid. In eerste instantie hadden ze alleen nekloge (lees: kaarten op de eerste rij), maar die vriendelijke meneer zei dat er binnen 10 minuten nog een paar vrij zouden komen en dat zouden we de eerste zijn. Uiteindelijk kaarten op rij J, in het midden…
Blood Brother 14 oktober 2008
Een mooi oud theater, lekker onlogisch ingedeeld en weinig aflopend in de zaal. Maar we zaten absoluut niet slecht op rij J. Helaas een half lege zaal, maar dat kun je ergens ook wel verwachten als een voorstelling al zo lang draait. Geen idee welke cast we hadden (ik kijk, onbewust, zelden op castborden). Maar het was een goede cast!
Mickey was een leuk kind, speels, naief en bij tijd en wijlen een deugniet. Maakt geen onderscheid tussen rijk en arm, iig niet als hij samen met Eddy is. Totdat hij wat ouder wordt. Je merkt dat hij meer afkeer begint te krijgen van de rijkdom van Eddy, maar beschuldigd hem daar niet persoonlijk van. Totdat hij door krijgt dat er meer speelt tussen Eddy en zijn (inmiddels) vrouw Linda, een jeugdvriendin van beide. Onder invloed van zijn antidepressiva komt alle wrok naar boven toe.
De ‘rode draad’ in de voorstelling is eigenlijk de Narrator, oftewel de duivel in hoogst eigen persoon. Ik heb dat nooit echt doorgehad in de Nederlandse voorstelling of bij het beluisteren van de CD, maar hij zet eigenlijk alle kwaad in de voorstelling. Telkens herinnert hij de twee vrouwen aan het pact dat ze sloten en de misdaad die ze daarmee begaan hebben. Hij is het duiveltje dat op hun schouders zit. Toen hij begon met zingen viel hij me wat tegen. Wat vlakjes, weinig emotie, weinig inleving. Maar gedurende het verhaal werd zijn rol en daarmee zijn emotie steeds duidelijker.
De climax naar het einde toe was geweldig knap. Worden er in het begin van de voorstelling nog veel grappen gemaakt, halverwege de tweede helft valt er weinig meer te lachen en wordt de sfeer van het ene op het andere moment grimmig. Het lijkt alsof de antidepressiva zijn uitwerking heeft op de hele zaal en niet alleen op Mickey. Hoewel we wisten hoe het af ging lopen, stonden de tranen toch aan het randje. En dat is alleen maar te wijten aan het geweldige spel dat je helemaal meeneemt.
Spamalot 15 oktober 2008
Deze kaarten had ik al vanuit Nederland geboekt, omdat ik deze zeker niet wilde missen. Wederom rij J, nu iets meer naar rechts. En in een afgeladen vol theater.
Ik kende de CD al en had al wat filmpjes op internet gezien, maar mijn moeder ging er volledig blanco in. En zij was nota bene degene die de volgende dag het liefst nog een keer was gegaan. Hebben we uiteindelijk maar niet gedaan, om het geweldige gevoel nog even vast te houden.
Wederom weet ik niet wie de cast was, alleen dat Arthur behoorlijk klein van stuk was (waarschijnlijk die Sanjeev Bhaskar) en een behoorlijk lange Galahad. Lancelot was volgens mij Jake Nightingale (als ik de website er even op terug sla), en een geweldige Patsy, waarschijnlijk Andrew Spillit. De rest ben ik niet zeker van.
Hoe dan ook, we hebben een geweldige avond gehad. De grappen waren meesterlijk, en doodsimpel (HEY was zo’n voorbeeld), maar zo doeltreffend. Gelukkig kende we de film, dus het was ook een feest van herkenning. De special effects verdienen een klein compliment, heerlijk simpel gehouden, maar wel in stijl. Zeker een voorstelling om nogmaals te gaan zien!
Kortom, geweldige tijd gehad in Londen en zeker de moeite waard om nog een keer te gaan. Het aanbod is gewoon te breed!
