Gisteravond geweest en het eerste wat bij me opkwam is: sommige stukken moet je geen musical van maken. Dangerous Liaisons was er zo één (psychologisch drama is niet geschikt voor musical imho) en Op Hoop van Zegen is er nog zo één.
Zelden een stuk gezien waarbij de muziek zo ophield. Zodra er gezongen wordt stokt de hele boel en zit je echt te wachten tot de volgende spelscène. Het drama van het verhaal komt nergens goed naar voren. De muziek blijft niet hangen. Allard Blom had een slechte periode en kwam niet verder dan ABBA-rijm. In de eerste akte wordt het schip De Hoop vertolkt door een actrice (Sanne Bosman), maar daar wordt in de tweede akte niets mee gedaan als we zien dat het schip vergaat. Doodzonde. Het orkest bestaat uit een combo van 3 man, piano, gitaar en viool, hierdoor blijft het geluid wat mager en krijg je nooit een vol geluid dat je bij een scheepsverhaal verwacht. Positieve puntjes: Arie Cupé een keer als ‘slechterik’ te zien, en Mette Gramberg als mevrouw Bos en Truus.
Kostuums, licht, decor (behalve de Hoop in de tweede akte) acteurs, in principe alles prima op orde, daar ligt het niet aan. Het lijkt alleen of het voor de rest van de creatives een productie was die ook nog even tussendoor moest. Absoluut niet één van Allard Blom’s beste werken, ook Paul van Ewijk lijkt niet te weten wat ie met het stuk aan moet, het is stand and deliver, en af en toe walk and deliver, maar daar houdt het ook mee op.
Nee, zonde, zonde, zonde. Zoals Reder Bos in de tweede akte heel vaak herhaalt: “Ik heb de hoop laten varen.” En ik ook. Dit stuk komt niet meer goed.
[sarcasme] (Het beweegt trouwens niet, en het heeft ook geen kleurtjes). [/ sarcasme]
