Met een enigszins opgelucht gevoel kom ik de zaal van de Stadsschouwburg Utrecht weer uit, na een voorstelling van Dromen zijn… Bedrog, van de producenten van onder andere Turks Fruit en Route 66. Het verteld het verhaal van ‘Opa’ die euthanasie pleegt en daarmee zijn kleinzoon Kecks (Joel de Tombe) en zijn vrouw Loes (Heddy Lester) achterlaat. De vader van Kecks, Aris (Remko Vrijdag) komt natuurlijk langs bij zijn overleden vader en neemt zijn vrouw, Sophie (Vera Mann), én zijn maà®tresse, Venus (Jelka van Houten), mee. Deze laatste blijkt in verwachting van het kind van Aris en beleeft ook nog een wilde nacht met Kecks, na een avondje goed verdriet wegdrinken.
De muziek uit de musical komt vanuit het Nederlandse popmuziekrepertoire. Dit repertoire is natuurlijk erg breed en ze hebben vooral de wat oudere nummers, uit de jaren ’80 gebruikt. Dit zijn soms voor de jongere bezoeker zoals ikzelf, wat minder bekende nummers, wat de herkenbaarheid die je bij een show als deze verwacht niet ten goede komt. Op het moment dat de eerste woorden van “Margueritha†van Marco Borsato wordt ingezet gaat er een soort zucht van herkenning door de hele zaal. Ik ben gelukkig niet de enige.
Het is duidelijk de bedoeling geweest van de scriptschrijvers, Sjoerd Kuyper en Dick van den Heuvel, om voor amusement te zorgen, niet voor de diepere laag die op de website van de voorstelling wordt gepropageerd. “Een verhaal over wensen die niet uitkomen, maar misschien ook wel. Over passie die kan bestaan. Of toch niet?â€. Voor een zodanig doel heeft de voorstelling iets meer nuances nodig. Laat de relatie tussen de echtgenoot en de echtgenote weer langzaam aanwakkeren in plaats van ze na de eerste ontmoeting gelijk stomende seks te laten hebben in het bed waar nog geen uur geleden hun vader in is overleden. Goed, het zal wel alles voor de humor zijn.
Wat ook voor een slechte emotionele binding met de personages zorgt is de kwaliteit van het geluid in deze voorstelling. Als je te dicht bij de enorme box zit, is het moeilijk de acteurs tijdens het zingen te verstaan, daarbij wordt het Engels slecht gearticuleerd. Het lijkt alsof het echt alleen maar erom gaat om de nummers erdoorheen te jagen, in plaats van de betekenis van een nummer over te brengen.
Heddy Lester speelt haar rol leuk, ze is een beetje een spil in het verhaal en doet dit met enthousiasme. Ze heeft niet de beste zangstem. Eerlijk gezegd verveelde ik me al bij het wiegeliedje waarmee ze de musical opende, wat overigens ook weer niet te verstaan was. Op het moment dat Joel de Tombe begint te zingen wordt het geheel wat interessanter en acteertechnisch is het ook zo slecht nog niet. Als ik twee woorden voor Remko Vrijdag moet noemen dan gaat het toch snel in de richting van plaatsvervangende schaamte. Zijn wilde acties op het podium komen geforceerd en geënsceneerd over. Dit is een man met een mespuntje komische timing, maar staat in de schaduw van Vera Mann en Jelka van Houten. Deze twee dames weten allebei het publiek te geven wat ze willen. Vera Mann doet dit met de pauze finale “Red mij niet†wat ze mooier brengt dan het origineel van Maarten van Roozendaal. Jelka van Houten laat haar rock-kant zien met “Nobody’s Wife†van Anouk.
Wel moet ik mijn petje afnemen voor de decorontwerper, Ben Zuydwijk. Ook al doen de decors een beetje aan Doe Maar denken zitten ze goed in elkaar. Het geheel ziet er mooi uit, en de schommel over de eerste rijen heen is echt geweldig. Ook het licht zit goed in elkaar. Het is niet overdreven in opzet, maar zeker knap hoe met nuance met gekleurd licht wordt gewerkt.
Alles samengevat is Dromen zijn… Bedrog een redelijk avondje vermaak. De stemmen van de verschillende acteurs zijn gemiddeld best goed en als je geen hoogstaande dialogen en emotionele passages verwacht is het best oké om erdoorheen te komen, zeker omdat van de tweede akte natuurlijk meer blijft hangen dan van de eerste. Ik voelde me opgelucht na de voorstelling, omdat het ze toch nog gelukt was de voorstelling in de tweede akte te redden. Het doet mij een beetje aan of bij Harry Kies Theaterproducties de lat steeds lager wordt gelegd. Waar ze ooit begonnen met een fenomenale Turks Fruit, en daarna een redelijke Route 66 lijkt er steeds minder gewerkt te worden aan een kloppende en uitgediepte verhaallijn. Jammer.
