Gisteravond in Heerlen naar de West Side Story geweest.
Het zou een productie van het operagezelschap van Luik zijn, vandaar dat mijn verwachtingen redelijk hooggespannen waren. Uiteindelijk staat de Opera van Luik namelijk bekend om haar hoge niveau en kwalitatief sterke producties.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik merkte dat dit dezelfde productie was die kort geleden nog in Carré heeft gestaan.
Hoe dan ook: ongeacht welke productie het was, ik had er zin in en was benieuwd of deze versie me even zeer kon raken als de Joop van den Ende versie zo’n 12 jaar geleden.
Laat ik hier dan maar meteen antwoord op geven: dit was helaas niet het geval.
Even willekeurig wat opmerkingen en zaken die me opvielen:
1) De opbouw van de show/de volgorde van de nummers:
zonder ook maar enige vorm van overture (en er is zoveel mooie muziek van de West Side Story beschikbaar om een overture van te maken, mocht de officiële te lang zijn) beginnen, vond ik al niet echt een heel sterke start. Niks sfeer bepalen of de mensen meenemen, nee, meteen koud in het ballet van de Jets gegooid.
Een nummer wat ik normaal vreselijk saai vind, “Cool”, had nu duidelijk meer zeggenskracht door het zo vroeg in de show te plaatsen en Riff het te laten brengen als een soort filosofie van de Jets. Helaas werd “Gee, Officer Krupke” hierdoor pas (laat) in Akte 2 gebracht en dat raakte in mijn ogen kant noch wal: de Jets zijn erg emotioneel en verward na de uitkomst van het gevecht en dan gaan ze even leuk een potje flauwekul schoppen? Weinig waarschijnlijk. In dat opzicht past “Cool” dan beter op die plek, omdat het een stuk meer lading krijgt op die manier.
Ik weet dat “Somewhere” oorspronkelijk bedoeld is zoals het nu te zien was, n.l. een off-stage zangeres en ballet, maar wat haalt het de vaart ongeloofllijk uit het verhaal, zeg!
Dan werkte het in de productie “vele jaren geleden” een stuk beter, door het nummer door Tony en Maria zelf te laten zingen en het ballet te beperken tot de nachtmerrie. Zo krijgt het einde ook veel meer emotionele lading, aangezien hét nr van hoop en toekomst dan volkomen uitzichtloos is.
Ohja, ‘America’ zonder de Shark jongens erbij verliest ook veel van zijn zeggenskracht voor mij. Kan best dat het oorspronkelijk zo bedoeld was, maar zo krijgt het karakter van Bernardo niet echt vorm; iets wat normaal tijdens dit nummer wel gebeurt, doordat de jongens en meiden tegen elkaar worden uitgespeeld.
2) Orkest en cast
Geen idee of het orkest dan toch van de Opera van Luik was, waardoor er weinig gezamenlijke voorbereidingstijd was, maar wat liep het vaak stroef samen met de zangers, zeg. Vooral in het eerste half uur moest men er duidelijk in komen en gedurende de hele avond zaten er storende fouten en missers in het orkestspel, zowel samenspel als solo-inzetten. Bij tijd en wijle was het overigens ook onaangenaam onzuiver, iets wat je toch niet echt verwacht bij een dergelijk niveau.
Tijdens ‘Something’s Coming’ heb ik me behoorlijk geërgerd aan de vibrato van Tony (namen ben ik even kwijt, maar het was dezelfde jongen als in de reportage van MusicalWorld); daarna viel het gelukkig mee. ‘Maria’ was zeker niet onaardig, al ging de hemel niet echt open (zo’n gevoel krijg ik normaal altijd bij dit nummer)... mogelijk lag dat aan de slechte balans tussen orkest en zang, waarbij het laatste vaak ondersneeuwde.
Maria werd volgens mij gespeeld door een ander meisje dan in de reportage. Qua type helemaal Maria en ook qua spel vond ik haar zeker niet verkeerd. Ook hier had ik het idee dat ze in het begin was onzeker was (‘Tonight’ sprankelde niet echt), maar tijdens o.a. ‘One Hand, One Heart’ was het erg mooi wat ze liet horen.
Helaas was de laatste scène veel te snel afgeraffeld (lag vast aan regie/dirigent), waardoor haar spel me hier volledig koud liet. Ik weet nog dat ik de vorige keer ademloos en stokstijf op mijn stoel zat (en met mij de volledige zaal), maar het ging allemaal veel te snel nu om ook maar enige emotie te voelen.
Verder een ander meisje als Anita. In elk geval iemand die qua type meer bij mijn plaatje van Anita past. Wat kleiner, echte Hispanic looks, kortom: een pittige tante. Zang was prima, spel en dans ook zeer zeker.
3) Dans
Dit viel me ook weer behoorlijk tegen, vooral tijdens ‘America’. Normaal knalt dit nummer van het podium, maar ik vond het in deze productie nogal tam. Zonder schoenen (rrare keuze, maar soit…) en met beduidend minder pit en vuur. Misschien lag dit ook aan het feit dat de jongens er niet bij betrokken waren en dat Anita daarom niet fel tekeer kon gaan tegen Bernardo en zijn vooroordelen.
Oei… behoorlijk uitgebreid verhaal al zo.
Ik zal het hier even bij laten… wellicht valt me later nog wel meer in.
Al met al was ik dus helaas niet echt onder de indruk van deze productie en besef ik eens te meer hoe kwalitatief sterk de productie van Ome Joop destijds geweest is (overigens ook met decor van Paul Gallis, iets wat ik in deze versie ook erg mooi en effectief vond).
