Suus is de titel van de solovoorstelling waarmee Suzan Seegers dit najaar een korte toer (24 voorstellingen t/m 11 december) maakt door Nederland. Geen musicalnummers dit keer, maar liedjes, vaak zelf(mee)geschreven, gezongen in het Limburgs dialekt. Hierbij kreeg ze hulp van streekgenoot Gé Reinders, met wie ze enkele nummers samen heeft geschreven. Suzan wordt begeleid door een pianist (afwisselend Mark van den Beemt en Marc-Peter van Dijk). De voorstelling wordt geproduceerd door Opus One, en diens Creatief directeur Frans Schraven tekent voor de regie.
De premiere vindt natuurlijk plaats in Limburg, en wel op 21 oktober in Parkstad Limburg Theater Heerlen.
Dit verslag kan spoilers bevatten!
Ik zag vanavond een geslaagde try-out in het M-Lab. Na binnenkomst in de zaal zien we links een piano, rechts een brede trap met twee treden met hierop liggend een dik boek, in het midden een moderne barkruk en een soort omgekeerde ronde prullenbak. In het eerste lied, Het Lied van het Leven, is Suzan naast de zangeres ook muzikant, ze speelt dwarsfluit. Een lied dat eenvoud, maar ook hoop uitstraalt, en laat horen dat ze één van de beste zangeressen van ons land is. De toon is gezet, dit wordt waarschijnlijk een mooie avond. Na afloop van het lied blijkt de omgekeerde prullenbak de standaard te zijn voor haar dwarsfluit - in een ander nummer speelt ze ook verdienstelijk mondharmonica.
Suzan praat de liedjes aan elkaar door vooral te putten uit haar eigen leven, haar kindertijd, en ook toe ze ouder werd, het verlangen naar liefde van een man. Dat doet ze op de haar bekende theatrale manier, met dans, acteren en haar sterk ontwikkelde komische timing. Zo zingt ze o.a. het eerste door haar geschreven nummer, dat tot stand kwam als opdracht voor haar opleiding, maar waarvan ze dacht dat dat helemaal niks werd! Suzan weet het publiek met haar acteertalent duidelijk te betrekken bij de voorstelling. Ze is niet bang om het publiek aan te kijken, waardoor een hele intieme sfeer ontstaat. Gedurende de avond heb ik vaak met een grote glimlach op mijn gezicht gezeten.
Het tweede nummer is er één van Gé Reinders en in de loop van de avond komt ook haar streekgenoot Toon Hermans aan bod. Met een gedicht dat voorgedragen wordt uit het dikke boek, en tenslotte ook met een lied, dat hij in het Limburgs in zijn laatste show heeft gezongen.
Nu bestaat het gevaar dat het brengen van een stuk of 15 liedjes in een voor Nederlanders toch wat minder gemakkelijk dialekt, op een gegeven moment saai wordt. Dat gebeurt echter helemaal niet. Er is interactie met de pianist (vanavond Mark van den Beemt), de brede trap wordt gebruikt en een aantal keer wordt ook de medewerking van het publiek gevraagd.
Als dan ineens na een dik uur, het laatste nummer klinkt, kunnen we concluderen dat Suus met deze voorstelling weer een parel aan haar oeuvre heeft toegevoegd.
