De harde wereld achter de coulissen (1)
AMSTERDAM16 FEBRUARI 2011 7 REACTIES
at doet een artiestenmanager? Een cynicus zou zeggen: over de rug van zangers geld verdienen. Maar de werkelijkheid is allesbehalve zo simpel. Een tweeluik over de gecompliceerde wereld achter de coulissen. In deel één het jonge agentschap TACT. ,,Het is onze taak om op tactvolle wijze met de keiharde werkelijkheid van dit beroep om te gaan.”

Alex Grigorev en Dari Dimova.
TACT International Art Management, zoals het agentschap voluit heet, werd in 2000 opgericht door Dari Dimova, de vrouw van tenor Alex Grigorev. Zo werd het bedrijf in het begin ook vaak gezien, als ‘de hobby van de vrouw van de tenor’.

Toen Alex in 2003 besloot zijn zangcarrière af te sluiten en zich fulltime voor het impresariaat van zijn vrouw in te zetten, was dat beeld niet meteen verdwenen. ,,Het is een etiket waar je moeilijk vanaf komt”, zegt Dari. ,,Toen Alex eens een bepaalde rol voor een zanger probeerde binnen te halen, zei de casting director tegen hem: wil jij de partij niet zingen?”

Inmiddels heeft het agentschap zich echter een gewaardeerde plaats in de operawereld verworven. TACT heeft vijf agenten, die elk in een ander land gestationeerd zijn en die samen de agenda’s van zo’n vijftig zangers en dirigenten vullen. Er worden contracten afgesloten over heel de wereld, tot aan Chili en Nieuw Zeeland toe.

TACT richt zich in het bijzonder op jonge zangers. ,,Pas als je zangers van jongs af aan begeleidt, kan je iets opbouwen”, zegt Dari. Als voorbeeld noemt ze Julia Novikova, die al vanaf haar 23e bij TACT zit en inmiddels contractverlenging heeft gekregen bij de Staatsoper in Wenen en met Plácido Domingo heeft opgetreden in de live-televisieproductie van Rigoletto.

De economische crisis en de bezuinigingen op cultuur hebben TACT gek genoeg goed gedaan. ,,Je denkt: hoe meer operageld er is, hoe meer kansen agenten hebben. Maar dat is niet waar”, zegt Alex. ,,Als iedereen veel geld heeft, wil iedereen topzangers en krijgen jonge zangers geen kans. Nu iedereen het met minder moet doen, nemen ze sneller het risico van een jonge zanger. Wij zijn nu veel beter af.”

Moeder Teresa
De taak van een agent is, in een notendop, de agenda van een artiest vullen. Dat klinkt echter eenvoudiger dan het is. ,,Het gaat om personal management”, zegt Dari. ,,De zangers leggen hun leven in jouw handen. Je hebt een grote verantwoordelijkheid.”

Alex geeft grif toe dat die verantwoordelijkheid niet altijd ‘verantwoord’ gebruikt wordt door agenten. Er zijn voorbeelden genoeg van zangers die als een pijl naar de top schieten en vervolgens breken, iets wat volgens Alex vaak aan agenten te wijten is. ,,Je kunt heel snel naar het hoogste niveau springen, maar dan kun je ook heel hard vallen. Met veel psychische schade als gevolg.”

Alex geeft zelf daarom de voorkeur aan een soort ‘spiraalsysteem’, waarbij de zanger met geleidelijke, ‘omtrekkende’ bewegingen naar een hoger niveau groeit. ,,Je moet zangers niet tegen hun wil in pushen”, zegt hij. ,,Laat ze zich op hun eigen tempo ontwikkelen. Willen ze trouwen? Een kind krijgen? Natuurlijk kan dat. Als agent is zoiets jammer, want het vertraagt hun carrière, maar je moet ook gewoon mens zijn, leven.”

,,Onze ’producten’ zijn mensen, geen voorwerpen”

De andere kant van het verhaal is dat Alex en het hele TACT-team uiteraard niet van lucht kunnen leven. ,,Als je niet commercieel bent, overleef je het niet in dit vak”, zegt hij. ,,We zijn geen charitatieve instelling, geen moeder Teresa voor zangertjes die niet weten welke kant ze op willen. Ik ben niet altruïstisch: ik zeg eerlijk tegen zangers dat ik via hen geld wil verdienen.”

Een agent kan niet altijd puur het belang van een zanger dienen, vervolgt Alex. ,,Als een agent dat zegt, denk ik dat die liegt. Je hebt bijvoorbeeld ook hele lastige zangers, zoals een mezzo die Riccardo Muti ging uitleggen hoe je Aida moet dirigeren. Door haar zet je jezelf te kijk als agentschap, wat ook weer slecht is voor je andere zangers. Want alles draait om persoonlijke relaties. Als jij het vertrouwen hebt van operahuizen, krijgen jouw zangers dat ook. Als je een fout maakt, kunnen ze je heel snel de mond snoeren.”

Alex meent daarom dat een agent zich niet als een loopjongen moet gedragen, maar als een intermediair tussen artiest en operahuis. En belangrijker nog: als iemand die artiesten bewustmaakt van de harde werkelijkheid van hun vak. ,,Je moet de waarheid proberen te vinden. Ook over zangers. Als iemand niet verder kan komen dan middenrollen, moet je dat inzien en hem dat duidelijk maken.”

Dikke zangers
TACT is vanwege deze visie erg zorgvuldig in het selecteren van zangers. Zo krijgt iedere nieuwe zanger een proeftijd van een jaar, om een realistisch beeld te krijgen van diens potentieel. ,,Onze ‘producten’ zijn mensen, geen voorwerpen waar je vijf maanden garantie op hebt. Je kunt ze niet terugbrengen als ze je niet bevallen”, zegt Alex. ,,Je moet mensen daarom in een vroeg stadium ervoor behoeden dat ze zichzelf wat aandoen.”

Artiesten bij wie dit pijnlijk duidelijk wordt, zijn dikke zangers. Alex kan het zich niet permitteren om hen te contracteren, omdat zangers vanuit commercieel oogpunt tegenwoordig ook fysiek moeten ‘kloppen’.

Hij heeft één keer gemerkt hoe hard de praktijk op dat punt is, toen hij een Portugese tenor onder zijn hoede had genomen om hem te laten voorzingen voor diverse casting directors. ,,Hij had werkelijk de stem van de jonge Domingo. Maar hij was ook dik. Ik had gehoopt dat een Duits operahuis hem wel wilde hebben, maar nee: niemand. Ik heb me twee maanden lang schuldig gevoeld.”

En zo kent Alex wel meer voorbeelden van zangers met grandioze stemmen, die echter door geen agent omarmd worden, omdat iedereen bij voorbaat weet dat alle operahuizen nee zullen zeggen tegen hun uiterlijk. ,,Het klinkt oneerlijk, maar dit is onze taak: de keiharde werkelijkheid van dit beroep op tactvolle wijze uitleggen”, zegt hij.

,,Het is een harde wereld. Maar als je het met je hart doet, heb je er heel veel plezier aan.”

Lees ook deel twee van ‘De harde wereld achter de coulissen’.

Ehh… wat is hier zo heel erg aan?

Carientje - 04 December 2011 03:32 PM

Ehh… wat is hier zo heel erg aan?

Nou in het verhaal staat toch echt duidelijk dat “dikke” zangers en zangeressen geweerd worden. Dat is nogal discrimerend. Het is voor zulke mensen niet mogelijk een rol in een concert, toneelstuk, of musical te vinden. Ook al hebben ze een dijk van een stem. En dat is zeker betreurenswaardig.

Betreurenswaardig, maar ook logisch. De tijd dat tenoren van het formaat Pavarotti de bühnes bevolkten, is voorbij. Ook in de opera vindt vernieuwing plaats en moet het plaatje kloppen.

Als je overigens een enorm talent hebt, kom je ook met de nodige kilo’s teveel nog wel aan het werk, hoor. Kijk de affiches van de grote operahuizen maar na.

Daarbij: denk je dat je ooit kans maakt op een hoofdrol in een musical als je te dik bent? Ook alleen als je een ster van het formaat Michael Ball bent of als het een komische bijrol is.

Hoe vervelend dit ook is, ik snap heel goed waarom deze mensen geweerd worden. Ze zijn ongelooflijk ongezond. Bij het overgewicht komen ook vele lichamelijke problemen kijken. O.a. diabetes. Ik weet dat obesitas lichamelijke en psychische oorzaken kan hebben, maar feit blijft dat deze mensen alsnog elke dag 3x zoveel eten als dat nodig is.

Verder is op het toneel staan een (top)sport. Door het overgewicht wordt vaak de longinhoud gedrukt en uithoudingsvermogen is ver te zoeken. Ze kunnen dat een geweldig mooie stem hebben, maar als ze dit niveau slechts 5 minuten vol kunnen houden heb je er ook niets aan als producent.

Heel simpel gezegd, en ik weet dat dit in realiteit echt niet zo makkelijk is voor de meeste mensen, als mensen echt van hun vak hielden en hier echt verder in willen komen, eten ze wel wat minder en sporten ze wel wat meer. Uitspraken als ‘Ik kan er toch niets aan doen dat ik zo zwaar ben’ komen er bij mij echt niet in. Dat je zelf niet weet hoe en of de wilskracht hebt om eraf te komen begrijp ik, maar je kan altijd hulp vragen. Of dat nu psygologische hulp is, een personal trainer of een gewichtsconsulente.

Opera en musical zijn 2 verschillende genres. Door het onderwerp van de opera’s doet het er vaak niet echt toe hoe een hoofdrolspeler eruit zien. Ze hoeven veelal niet te dansen, dus lenig en dun hoeven ze niet perse te zijn.

De eisen van een hoofdrolspeler in onwillekeurige volgorde zijn Zingen, dansen, acteren. Helaas kunnen de meeste mensen met een kilootje meer niet aan alle 3 de eisen voldoen. Dit heeft niets met discriminatie te maken. Ook de ‘normale’ auditanten die aan 2 van de 3 eisen voldoen worden niet aangenomen.

Op zich heb je een punt, over het algemeen ïs het uithoudingsvermogen van de wat dikkere mensen minder, maar om al bij voorbaat er van uit te gaan dat het zo is lijkt mij discriminerend. Ik probeer altijd te kijken naar een Karin bloemen bijvoorbeeld, hoe zij met haar figuur als een beest te keer kan gaan op het podium. Je moet iemand een kans gunnen en niet alleen een ideaal plaatje in gedachten hebben daar gaat het om.

Daar heb je absoluut gelijk in. Iedereen hoort een kans te krijgen en die krijgen ze ook. Blijkt tijdens een auditie of proeftijd dat het beoogde resultaat niet behaald kan worden, kan je beter afscheid nemen van elkaar.

Karin Bloemen weet er overigens goed mee om te gaan. Zij zet haar meeste shows zelf in elkaar. En weet dus precies wanneer ze een rustpunt in moet lassen. Bij bestaande producties is dit niet het geval. Dus moet je binnen het plaatje van de producent passen.

Moet je om iemand een kans te geven, degene met het ideaal plaatje maar overslaan? Zij hebben er immers enorm hard voor gewerkt om dat ideaal plaatje te kunnen zijn.

Karin Bloemen is haar carrière ook begonnen in de musical en ondanks hij figuur was zij echt superlening. Gooide zo een been in haar nek of zakte in spagaat.

Uitspraken dat alle dikke mensen ongezond zijn, dat het hun eigen schuld is en dat ze een slechte conditie hebben getuigen van bijzonder weinig kennis.

Nee, talloze operazangers zijn (te) dik en hebben toch een enorm uithoudingsvermogen qua zang. Ga jij maar eens een volledige Tristan & Isolde zingen, dat houdt menig musicalstem nog geen half uur vol.

Het is puur een esthetische kwestie. We zouden ook geen genoegen nemen met een Christine met een paar pondjes teveel, hoe schitterend ze de hoge noten ook zingt.

Ik vind het echt niet normaal dat de vollere mensen geweerd worden om dat het ethisch niet verantwoord zou zijn. Jeetje. En het verhaal dat karin er mee om weet te gaan, en haar rust inbouwt onzin. Ik blijf van mening, dat het niet eerlijk is en dat men alleen de barbie poppen op het podium wil en zo talent met een maatje meer geen kans krijgt. En het is niet altijd zo dat deze mensen er iets aan kunnen doen. Vaak is het een erfelijke kwestie en bouw. Karin bloemen zal nooit een maatje 36 krijgen en voor mij hoeft dat ook niet want ik vind het een PRACHTIGE vrouw.

Het gewicht heeft alleen te maken met de hoeveelheid calorien dat iemand eet.

Daarbij komt wel dat iedereen een ideaal gewicht heeft waar het lichaam ideaal bij functioneert. Dit is bij iedereen verschillend. Dat ideale gewicht heeft, zals Karel aangeeft, met bouw en erfelijke kwesties te maken. Maar je kan mij niet wijs maken dat morbide obesitas bij mensen een ideaal gewicht kan zijn om te functioneren.

het Hollywood plaatje zoals dat nu de standaard is bij veel mensen en ook producers, vind ik ook zeer overdreven. Ik ben wel heel erg van het gezond leven en je lichaam geen schade aanbrengen. Hierbij hoort zeker het nastreven van een persoonlijk ideaal gewicht. En dit is zeker niet maat 36, maar voor de meesten maat 42 of zelfs 48.

Er zijn zoveel onderzoeken geweest naar gewicht, maar er is geen onderzoeker die kan concluderen dat overgewicht gezond is voor een menselijk lichaam. En in dat opzicht snap ik zeker waarom de producers zoals in de openingspost beschreven geen mensen met morbide obesitas aan willen nemen.

* Sommigen van jullie hebben het over ‘een maatje meer’. Wat bedoelen jullie hier precies mee? Die klassificatie kan namelijk veel onduidelijkheden en geschillen wegnemen.

Ik ben het met chitra eens dat obesitas niet goed is. Je moet gezond eten en leven en dan kunnen ook te zware mensen op een normaal gewicht komen. Maar het blijkt vaak dat producers ook mensen die niet aan obesitas lijden, maar wat aan de zware kant zitten, maat 40-44 en dit al gauw te dik vinden. Nou iemand met anorexia met maat 32, 34, nou dat kan ik ook echt niet waarderen. Anorexia is een ziekte, obesitas ook. En deze mensen moeten geholpen worden, maar iemand die een beetje mollig is en om die reden niet zou voldoen dat bestrijdt ik.

Ik vond het bericht eigenlijk helemaal niet zo schokkend… Een groot deel van de showbizz draait om uiterlijk, in dit geval gaat het om mensen met overgewicht. Maar ook in de musicalwereld gaat het daar vaak om. Denk dat muziektheater (waar ik Karin Bloemen onder vind vallen) daar wat minder op let, omdat dit meer om de persoon zelf gaat. Maar musical en opera gaat om het vertoken van een rol en dan telt helaas het juiste plaatje.
Ken ook iemand die is afgewezen voor een musicalopleiding, omdat ze ‘de juiste looks niet had’.
Hard, maar wel de waarheid denk ik, of het nou terecht is of niet.

chitra - 06 December 2011 02:30 PM

Het gewicht heeft alleen te maken met de hoeveelheid calorien dat iemand eet.

Sorry, maar ik vind dit echt een hele domme uitspraak. Ja, er zijn mensen te dik omdat ze veel en/of ongezond eten,  maar het heeft lang niet altijd met eten te maken. Je kunt bijvoorbeeld ook heel erg aankomen door bijvoorbeeld medicijngebruik terwijl je verder gewoon gezond eet. Het kan ook een psychische of lichamelijke oorzaak hebben (stress bijvoorbeeld of een trage stofwisseling). Denk alsjeblieft even na voordat je dit soort kwetsende opmerkingen neerzet.

Ook al heb je een trage stofwisseling, als je normaal eet krijg je nooit last van morbide obesitas. Mensen die last hebben van stress of andere emotionele problemen gaan daardoor vaak meer eten.

Medijcijngebruik kan inderdaad zorgen voor veel overgewicht. Daar ben ik het met je eens. Maar dit zorgt bij minder dan 1% van de bevolking,tot morbide obesitas.

Ik vind mijn opmerkingen daarom niet kwetsend. Helaas wel een feit.

Ik denk dat een ieder die de showbiz besluit in te gaan weet wat hij kan en wat hij niet kan.
Er is altijd sprake van het zoeken naar een type en overgewicht is simpelweg niet volgens het huidige modebeeld.
Ik vind het dan ook niet perse beledigend om mensen die qua plaatje niet kloppen niet aan te nemen.

Na-Young Jeon wordt nooit Elisabeth. Chantal Janzen nooit Deloris. Stanley Burleson nooit Annie. Nathalie van Gent nooit Tracy Turnblad.  Esmee van Kampen nooit Evita. Michelle van de Ven nooit Aïda. Ton Sieben nooit Seaweed.

Voor een rol heb je het totaal-plaatje nodig. De looks, de stem, de moves en de acting skills. Het is dus niet racistisch om te zeggen dat Na-Young geen Elisabeth wordt.. Net zo min als het racistisch is om Ton geen Seaweed te maken. Het is dus ook niet beledigend om Esmee niet als Evita te casten. Net zoals Nathalie van Gent zich niet gediscrimineerd hoeft te voelen als ze niet dik genoeg is voor Tracy.
Zo ging het ooit met de casting van de film Jesus Christ Superstar. De creatives waren bang dat men ze als racistisch zou zien als Judas een donkere huid had. De acteur in kwestie daarentegen, Carl Anderson, vond daarentegen dat de creatives racistisch waren als ze bij voorbaat al besloten dat hij met zijn donkere huid geen Judas kon zijn.. En wie heeft er dan gelijk?

Ik voel me overigens wel genoodzaakt om iets over mezelf te schrijven. Ik ben zelf stevig, zo niet dik, en heb een huidziekte. Ik loop dus vaak genoeg tegen vooroordelen aan die pijn doen. Maar anderzijds moet je jezelf kennen en weten wanneer je, door welke omstandigheden dan ook, dingen moet laten. Dus ik ben niet iemand met Elle Woods-achtige looks die vind dat stevige mensen uit gesloten moeten worden…