Frank Sanders’ Produktiehuis voor Musicaltheater presenteert:

ONBEKEND IN KLEIN CARRà‰
‘’Alfa, Bravo, Charlie’’

Aristoteles sprak ooit: ‘’Alle geniale mensen zijn melancholici.’’
William Shakespeare sprak op zijn beurt: ‘’Beknoptheid is een kenmerk van verstand.’’
Oscar Wilde sprak vervolgens: ‘’ Perfectionisme remt vaak de creativiteit.’’
De derdejaars studenten van de Frank Sanders Akademie spraken tot slot de legendarische woorden: ‘’Wij spelen onze solo dus kom kijken!’’

Onbekend in Klein Carré zijn 3 weken met solo voorstellingen van het 3e jaar en in de 3e week na de pauze een programma van het 4e jaar begeleid door Frank Sanders zelf.

Week Alfa : wo 13 t/m zo 17 mrt
Michael, Jeroen, Pascal, Sandra, Babeth

Week Bravo: wo 20 t/m zo 24 mrt
Corien, Selina, Johnny, Christian, Nienke, Maikel

Week Charlie: wo 27 t/m zo 31 mrt
Marco, Marloes, Roosmarijn, 4e Jaar: 7 Tinten Blauw

Aanvang 20.00 uur.
Zondag enkel matinee om 15.00 uur.
Prijzen: normaal: €11,- | korting €9,- | oud-student FSA €7,-

Kaarten zijn online te krijgen via onderstaande link
https://shop.ticketscript.com/channel/web2/start-order/rid/8MMFP98X/language/nl

Altijd interessant om te zien wat de derdejaars FSA-studenten laten zien.  Ik zal er elke donderdag kort verslag van doen. Maar het leukst is natuurlijk het zelf meemaken. Als groep maakte deze jaargang al een zeldzaam goede indruk met hun einde eerstejaarsvoorstelling, en leverde ook een prima eindvoorstelling af na het tweede jaar. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen.

De derdejaars FSA-studenten solo’s zijn weer begonnen. Gisteravond zag ik de eerste vijf. Zoals inmiddels gebruikelijk is het een heel gevarieerde avond, van droogkomisch tot poëtisch en serieus. Iedereen slaagt er in zijn of haar sterke punten te laten zien, al zijn er op andere vlakken ook zeker punten ter verbetering. Ondanks dat er slechts vijf van hen een solo hebben, is zijn alle derdejaars studenten aanwezig. Joni van Rossum zorgt voor de begeleiding, en heeft af en toe ook nog een rolletje. Samen openen en sluiten ze de voorstelling, en verzorgen ze de wisselingen in de decors. De tussenstukjes zijn vooral komisch, en ogen georganiseerd rommelig. Op andere momenten maken ze ook serieus indruk met fraaie samenzang.

Een overzicht:

1. Jeroen Molenaar — Den Blaauwe Ridder: Lang en ongelukkig.
Het zal je maar gebeuren. Kom je als ridder aan in de toren om een prinses te redden, ligt er een briefje dat ze al door een ander gered is. En die ander blijk je dan ook nog eens te kennen van de middelbare school, waar hij altijd net even beter is dan jij, vooral in de lichamelijke vakken. Je herinnert je die keer dat je hem bijna had verslagen met zwaardvechten, en de moed zakt je mogelijk nog verder in de schoenen. Totdat alles niet helemaal zo blijkt te zijn als het lijkt.

Kernsong: Oceaan

2. Babeth Woudenberg— Scarlett.
Je vader wordt voor je ogen neergeschoten, en zelf kijk je als jong meisje nu zelf in de loop. Hij aarzelt, en jij weet vervolgens hem neer te schieten. En dat voelt goed. En zo word je contract-killer. Elk contract weer die cirkel van fases, en bij contractbreuk ben je zelf de pineut. Alles gaat prima totdat de liefde om de hoek komt kijken,

Kernsong: Cirkels

3. Pascal van Dijk— Straatje om
Een dankzij zijn verrotte gebit wel heel onooglijke zwerver. Hij berooft de pianist van zijn beurs, waarin niet veel meer blijkt te zitten dan een foto van een gezinnetje met kind en een staatslot.Had hij dat nummer niet even daarvoor in de krant zien staan, 12,5 miljoen was erop gevallen,. Maar als die pianist hem ook nog eens vriemd noemt als de zwerver iets laat vallen, blijkt rijk zijn niet de enige emotie bij deze man.

Kernsong: Pikke wat je pakke kan

4. Sandra Jonkman — De schone schijn
Ook in de tijd dat het dragen van rokken met driedubbele heupwijdte de mode was, bestonden er al relatieproblemen. Je bent zwanger van iemand die niet je man is. Je wil met hem vluchten, een nieuw leven starten. Al die luxe is niet nodig. Of heeft je echtgenoot, die je er op wijst dat je het helemaal niet kan missen, noch je andere kind, toch gelijk.

Kernsong Walking in the air (in Nederlandstalgie bewerking)

5. Michael de Vriend- Detective van Galen — En de moord met de pan.
De verdachten blijken in de zaal te zitten, en achter de piano zit er ook nog één. Wat is het toch met die aldoor pratende speurders. Ook van Galen is er zo een. Hij beschuldigt alle verdachten met wilde reconstructies, in woord en later ook in daad. Een vette persiflage.

Kernsong: Franklin Shepard, Inc. (in een Nederlanfstalige bewerking)

De tweede week is aangebroken, en ditmaal laten maar liefst zes van de derde jaars hun solo’s zien. Net als in de eerste week zorgt de rest van de klas voor de changementen met korte veelal komische intermezzo’s. De opening en afsluiting doen ze gezamenlijk. Opnieuw is Joni van Rossum de pianist van dienst.
Hieronder een overzichtje van de inhoud van de diverse miniprogramma’s. Ik vel geen oordeel, want die voorstellingen die me extra aanspreken doen dat vanwege mijn smaak, niet omdat de andere objectief gezien minder goed zouden zijn.

1. Nienke van der Linden - Sta nou op
Ze wil haar bed niet uit. Lui? Ze vindt van niet. Het komt door de talloze stemmen in haar hoofd, die zich overal mee bemoeien. En als ze droomt. hoort zij die niet. Kan zij ook haar droom leven?

2. Christian van Eijkelenburg - De Garderobier.
Het aannemen van jassen. Als je je aan de regels houdt, botst dit nogal eens met gasten. Geen oogje aan de jas, te laat. Die jassen komen er in zijn garderobe niet in. En de voorstellingen van tegenwoordig. Het is niet als vroeger. In zijn tijd.

3. Selina Stap - Laatjes in mijn hoofd
Dromerig fietsen en dan een harde knal. En dan de leegte, waar je pas uitkomt als je weet wie je bent. Dan verschijnen kasten met attritbuten, die je eigenlijk niets zeggen, totdat het gesloten deel open gaat. Wil je het eigenlijk wel weten; dat slot zit er niet voor niets.

4. Corien van der Zwaag - Er wordt te veel geklaagd en dat is jammer
Achtergelaten door haar man en zijn ouders (zij zijn zonder haar apres-skien) kijkt ze op haar leven, terwijl ze aan het stofzuigen is. De kunstmatige manier waarop hij probeert van zijn depressie af te komen, maar ook hoe ze denkt dat het drietal op dit moment over haar aan het praten is.

5. Maikel Nieuwenhuis - Klein, maar fijn
Een doodshoofdaapje is maar zo’n 30 centimeter groot. Hij valt niet op, daar in de Apenheul Dan wens je toch als vanzelf dat je groter wilt zijn, als een gorilla bijvoorbeeld. Maar niet gezien worden, en slim zijn, heeft ook voordelen. Een beschouwing, inclusief acrobatische kunsten die we van apen gewend zijn.

6. Johnny Barendsen - Overleven
Is het toeval dat het niet lukt met een zakmes van de kijkshop. Zelfmoord plegen. We horen hoe het zo ver heeft kunnen komen. De onverwachte liefde, en het onverwachte einde. Waarom had zij een zwak hart, en niet bijvoorbeeld de buurman.

1. Marloes Maat — Heimwee
Als kind in een kindertehuis hoop je op nieuwe pleegouders, maar die komen niet. Het is al zo erg dat de testen die ze elke keer weer moet uitvoeren niet het testen van haar behelst, maar meer een test door haar van de psycholoog. Er is natuurlijk onbegrip over waarom ze is afgestaan.  En dan, als haar echte moeder is gestorven, en ze in haar spullen onder andere de tekeningen vindt die ze haar had gestuurd, is er berusting.

2. Roosmarijn Poorthuis — Tafel 2
Een vakantieliefde. Het standaardmodel: je schrijft elkaar een paar keer, en dan gaat het als een nachtkaars uit. Zo ook in dit geval. Maar als ze drie jaar later iemand de kroeg in ziet gaan die sprekend lijkt op de liefde van toen, gaat ze werken in die horecagelegenheid. Wel een beetje vervelend dat het personeel er op rolschaatsen moet rondrijden. Hij komt op vaste tijden, dat schema verandert als er een sexy vrouw ook regelmatig terugkomt. Wat ziet hij in haar, terwijl zij zelf toch zo veel beter is op alle fronten.

3. Marco de Kramer — Ben ik hier wel goed
Een gewone jongen zou je zeggen. Op z’n zestiende verjaardag wil hij een brommer, en als hij die niet krijgt, maar een platenspeler en een Piaf-plaat had hij toch echt liever die brommer gehad. Maar het cadeau komt ook niet uit de lucht vallen. Toen hij zeven was werd hij verliefd op Piaf, nou ja, haar stem dan. Zijn moeder kleedt zich als de chansonnière. Hij is wel een buitenbeentje. In zijn droom kan hij alles zijn, maar als je op de bonte avond zo optreedt, wordt je verstoten.
Piaf in woord en gebaar.

4e jaars — 7 Tinten blauw.
Een truttig theeservies op een vrij truttige tafel, en de vrouw des huizes is ook allesbehalve hip gekleed. Op tafel wel een sexy blauw lingeriesetje, dat deels weer verdwijnt, maar het plaatje is verder heel degelijk. Ze heeft een verstopping, bestelt een loodgieter, die er al over een half uur kan zijn. Dan gaat de bel, en komen stuk voor stuk nog vijf vrouwen binnen, boek in de hand, en dezelfde truttige jurken. Een soort boekenclubje dus. Uit de meegebrachte boeken, zoals Lady Chatterley’s lover, 50 tinten grijs en De oesters van Nam Kee worden de meest erotische passages voorgelezen. De loodgieter blijkt bij het plan te horen, want zodra hij binnen is, wordt het hem niet gemakkelijk gemaakt. Want onder de onooglijke jurken schuilt bij alle vrouwen sexy lingerie. Eerst wat ongemakkelijk, lijkt hij later toch wel van de aandacht te genieten. Aandacht die steeds verder gaat.
In de voorstelling worden spelscènes, die bestaan uit het voorlezen van boekfragmenten, maar ook korte beschouwingen op hun levens, afgewisseld met in het Engels gezongen liedjes. Liedjes die mooi klinken, maar die door deze taalconstructie nooit echt deel worden van het verhaal. Dat maakt ook dat de voorstelling voor mijn gevoel wat te lang duurt; waar sommige nummers het verhaal een stukje verder op weg helpen, staan anderen het tempo wat in de weg. Met de uitvoering ervan is overigens niets mis.
Al met al is 7 Tinten Blauw een geslaagde voorstelling, dankzij de originele situatieschets, die je regelmatig doet gniffelen, en soms ook voor een hardere lach zorgt. Al zou de voorstelling met iets minder liedjes wel een krachtiger geheel opleveren.