Onder de pannen gisteren in de Theaterstudio’s was een erg leuke en afwisselende avond. Ditmaal niet in Carré, maar in het Sieraad (waar vroeger de Frank Sanders’ Akademie zat.
Erik Ankoné is een blues-zanger, type gitaar en veel haar. Zijn enthousiasme over de blues (en de meezingkwaliteiten van ons als publiek). de verhalen over Robert Johnson en zijn eigen trips door Mississippi-regio maakte, leverden een boeiend optreden op.
The Dreams lieten een stukje van hun theatershow zien, die in zijn geheel binnenkort ook in de theaterstudio gaat. Drie stewardessen die eerst onderling wat kwebbelen en lijstjes vergelijken, vervolgens een medley van veelal stokoude Nederlandse songfestivalinzendingen, met de nodige humor gebracht. Onderhoudend.
Duo Fragile bestaat uit een danser (Djurre Brouwer) en een gitarist (Matthias Kadar). Terwijl Kadar Franse chansons speelt danst Brouwer experimenteel. De spanning wordt opgebouwd met Ne me quitte pas, nog zonder dans, maar daarna ontvouwt zich een bijzonder schouwspel. Bijzonder is dat chansons nu een visueel ritme krijgen, iets waar je bij dit genre niet echt aan denkt. Fascinerend.
De Matroesjka’s staan in de halve finale van het Amsterdam’s Kleinkunstfestival. En terecht, want wat ze hier laten zien is goed. Alleen de vieze oom -contactadvertentie is wat te gemakkelijk. Goed ingespeeld, en een prachtig slot, met een bruilofstoespraak zowel uitgesproken als de werkelijke gedachtes.
Barbara van der Kaay is een bekende in musicalland. Zij heeft een aantal autobiografische liedjes geschreven, en die zingt ze, terwijl ze zichzelf op gitaar begeleid. Dat spelen heeft ze onlangs pas geleerd, tijdens Shrek. De liedjes doen je regelmatig glimlachen, en weten ook een beetje te ontroeren. Een geslaagde eerste stap op het solopodium.
The Martianz is een grote groep moderne dansers (inclusief Djurre Brouwer die we al eerder zagen). Ook dit optreden oogt spektaculair, al is de korte afstand tot de spelers in dit geval een nadeel. Het overzicht ontbreekt. Desondanks valt er genoeg te zien en te genieten bij dit optreden. Een iets geliktere montage van de geluidsband zou het optreden wel meteen een stuk professioneler maken.
Over twee maanden is weer een open dak, weer in de theaterstudio. Daarna gaan ze weer terug naar Klein Carré. Uiteraard wordt er weer gezocht naar spelers (links staan in post hierboven) en naar publiek. En op basis van deze avond is het zeker de moeite waard om de volgende keer die rol te vervullen.
