Gisteravond naar Made In Dagenham geweest. Kan niet anders zeggen dan dat ik een zeer vermakelijke avond heb gehad. Het thema van MID is niet echt origineel te noemen, want ‘opstaan voor gelijke arbeidsrechten’ (ditmaal van bij Ford werkende vrouwen die een gelijke beloning willen hebben als de mannen) zie je ook terug in een aantal andere musicals zoals The Pajama Game, Billy Elliot of Newsies.
Maar niet origineel betekent niet per definitie minder leuk. Dat is deze voorstelling namelijk wel degelijk. Je komt ogen en oren tekort. Allereerst het decor waar m.i. veel aandacht aan is besteed. Dat geldt zowel voor het huis van Rita als de Ford fabriek. Vooral de wijze waarop de fabriek wordt uitgebeeld vind ik echt een compliment waard. Aan het plafond hangt een ‘lopende rails’ waar de autostoelen door voortbewogen worden. Verder hangen er heel grote platen van onderdelen die je “eruit lijkt te kunnen drukken”, zoals je dat in modelbouwpakketten tegenkwam. Daarnaast nog allerlei andere attributen, waarmee het podium goed vol is en je echt het idee hebt naar een fabriekshal te zitten kijken.
Het spel van de acteurs is zeer goed. Hoewel het onderwerp serieus is, betreft het een staking van vrouwen uit de arbeidersklasse, die grof en ongeneerd in Cockney dialect hun ongenoegen uiten en de strijd met directie, vakbond en mannelijke collega’s aangaan, waarmee het verhaal ook meteen veel humor met zich meebrengt en luchtig blijft. Opvallende rollen zijn er m.i. allereerst voor Gemma Arterton. Zij zet de rol van Rita O’Grady meesterlijk neer. Je ziet bij haar heel goed hoe ze zich ontwikkelt van een eenvoudig en wat schuchter arbeidersmeisje dat in de fabriek haar ding doet maar vrij onzeker is over haar kunnen, tot een pittige zelfbewuste dame die, nadat ze door haar collega’s als woordvoerder wordt gebombardeerd, langzamerhand doorkrijgt het nodige in haar mars te hebben en durft op te staan voor gelijke rechten. Verder voor Adrian der Gregorian, die uitstekend gecast is voor de rol Rita’s echtgenoot Eddie (sympathieke goede vent met hoge gunfactor), voor Sophie-Louise Dann als Barbare Castle (zang en spel uitstekend), Sophie Stanton (wat is die grappig, afgemeten aan de regelmatige lachsalvo’s als ze weer een grap, scheldwoord of vies praatje uitgooit) en Mark Hadfield als Harold Wilson. Dat Cockney klinkt overigens echt heel grappig, maar maakt het ook meteen wel lastig alles te verstaan en alle grappen te begrijpen.
Een aantal scenes is flink ‘over the top’, met name de wijze waarop de komst van de Amerikaanse Ford baas wordt weergegeven, waarbij de wereldhouding van the USA nog even op de hak wordt genomen. Normaliter houd ik niet zo van dit soort overdreven scenes, maar in deze show past het op een of andere manier wel.
Over de muziek ben ik minder enthousiast, de score is niet echt indrukwekkend al komen er zeker een paar nummers voorbij die prima klinken en bijven hangen. Ik wordt echter muzikaal en vocaal niet van mijn stoel geblazen. Gemma Arterton acteert in haar rol als Rita O’Grady fantastisch, haar zang is toch wat minder vlekkeloos. Ik vind dat niet hinderlijk, deze dame heeft zoveel uitstraling en speelt de rol zo naturel, dat het een genot is naar haar te blijven kijken. Waarbij nog vermeldenswaardig is dat een aantal scenes door haar vanuit de zaal wordt gespeeld.
Al met al een aanrader. Ik vind het een vrij complete voorstelling die zorgt voor een heerlijk avondje uit. Het feit dat er veel gebeurt en te zien is maakt dat ik de show alleen om die reden zeker nog eens wil zien, ik heb het idee dat ik niet alles in een keer in me op heb kunnen nemen en er nog het nodige te ontdekken valt.
