Vrijdagavond Memphis The Musical bekeken in het Shaftesbury theatre. Het was een van de vijf voorstellingen die ik de afgelopen paar vrije dagen in Londen zag (naast — opnieuw — Miss Saigon en Scottsboro Boys, Dirty Rotten Scoundrels en Barnum).
Over Memphis wist ik tevoren niet veel. De trigger om kaartjes te kopen was het zien van The Bodyguard vorig jaar, om precies te zijn Beverley Knight. Deze dame wist destijds zodanig te imponeren, dat louter haar naam op de affiche van Memphis voldoende was om tickets te scoren. Klinkt simpel maar niet iedere keuze hoeft intellectueel verantwoord te zijn, en wat ben ik blij deze keuze gemaakt te hebben!
Memphis is het verhaal van de blanke dj Huey , die in de jaren vijftig van de vorige eeuw in Memphis verliefd wordt op ‘zwarte muziek’ en de prachtige donkere zangeres Felicia. Huey weet de (voor de blanke bevolking) ‘revolutionaire’ muziek en Felicia via zijn radioprogramma steeds populairder te maken en wordt daarmee zelf ook razendpopulair. Racisme viert echter nog hoogtij in het zuidelijk gelegen Memphis en de acties van Huey zorgen dan ook voor de nodige weerstand en gevaarlijke situaties, die van invloed zijn op zijn relatie met Felicia en de door beiden te maken keuzes voor de toekomst.
Het verhaal is aangrijpend te noemen; het doorzettingsvermogen van Huey en de ‘Power of love’ is natuurlijk een positief thema van alle tijden maar bottom line gaat het om de enorme (onoverkomelijke?) hindernis die daarbij op zijn pad komt in de vorm van racisme dat — ondanks dat er veel veranderd is de afgelopen decennia — helaas nog steeds een actueel thema is. De strijd die Huey voert voor een betere wereld en zijn relatie is hartverwarmend en voor die tijd eigenlijk een kwestie van ‘geen beginnen aan’. Maar hoewel het thema zwaar op de maag ligt, zit er veel humor in de voorstelling verwerkt om het toch luchtig te houden.
De rol van Huey wordt vertolkt door de magistrale Killian Donnelly. Donnelly weet mij te raken door een combinatie van humor, naïviteit (de gedachte traditionele tegenstellingen zomaar even te kunnen doorbreken) en zelfverzekerdheid (wat maakt iedereen zich druk, het komt allemaal goed!). Donnely beweegt zich heerlijk relaxed, bijna nonchalant over het podium en vult de rol van Huey als wereldverbeteraar/idealist zeer goed in. Zijn zang past uitstekend in deze musical en zijn timing tav het maken van grappen is geweldig.
En dan Beverley Knight. Ook hier zou ik magistraal willen gebruiken. Wat een stem, wat een uitstraling, wat een energie niveau! Als publiek leef je mee met deze trotse jonge dame, die vertwijfelt naar balans zoekt tussen een groeiend gevoel van liefde voor Huey met alle gevolgen van dien, en haar carrierekansen vanuit een kansarme positie.
Donnelly en Knight zijn ook samen een genot om te aanschouwen. Het plezier en de chemie spat van het podium af. En hoewel het een preview was, heb ik het idee dat beiden al helemaal klaar zijn voor de premiere.
Tenslotte: Zang en dans zijn geweldig. Naast prachtige ballads knallen veel uptempo R&B/R & R (met af en toe een beetje gospel) nummers de zaal in, waarbij alle hoofd- en bijrollen prima uit de verf komen. Qua stijl doet elementen me af en toe denken aan Sister Act en Hairspray.
Het zou mij enorm verbazen als ik in de recensies niet een aantal keer de maximale 5 sterren tegen kom. Memphis heeft mij omver geblazen en getuige het gejuich en gejoel van de zaal gedurende en na de voorstelling ben ik blijkbaar niet de enige. West End heeft er een nieuwe topmusical bij.
