Ik heb hem een aantal weken terug 2x gezien in La Jolla. Ik was niet enthousiast.
Vocaal is het vuurwerk, het koor en Michael Arden, fantastisch. Maar daar hield het mee op.
Ze hebben geprobeerd een combi te maken van het oorspronkelijke verhaal en de Disney film en die is m.i. niet goed gelukt.
Probleem 1:
De gargoyles (het ensemble, niet de 3 gargoyles uit de film) verwoorden de gedachten van Quasimodo. Dat werkt wat betreft Quasi’s innerlijke conflict tussen wat hij wil en wat Frollo van hem wil. Maar doordat Quasi de woorden zelf niet uitspreekt, met uitzondering van zijn twee solos, voel je veel minder binding met Quasimodo.
Probleem 2:
Er wordt heel veel sympathie gekweekt voor Frollo. Frollo is in deze versie ook veel meer de hoofdrol dan dat dat Quasimodo is. Door veel sympathie en de veel zachtere benadering door Patrick Page (die overigens 2 x zijn eindnoot van Hell Fire verprutste) verviel elk gevoel van hoe gevaarlijk deze man eigenlijk is of kan zijn.
Probleem 3:
Er wordt continu verteld wat ze laten zien. Voorbeeld: vlak voor “God, help the outcasts” Esmeralda loopt de kathedraal binnen. Daar is geen twijfel over mogelijk, dat zien we heel duidelijk dat ze dat doet. Dan heb ik het ensemble niet nodig om me te vertellen dat Esmeralda de kathedraal binnen loopt. De hele voorstelling lang vertellen de ensembleleden of de personages zelf wat ze aan het doen zijn. Voor een visueel medium als theater is dat niet nodig.
Ook personage beschrijvingen worden op deze manier geschreven, Frollo, Jehan, Phoebus zingen allemaal (of het ensemble) wat hun personage als karaktereigenschappen heeft.
Voor al die beschrijvingen kan ik ook het boek lezen.
Probleem 4:
Doordat iedereen vooral aan het vertellen is wat ze aan het doen zijn, komen we heel weinig toe aan personage ontwikkeling. Qua ontwikkeling is alleen Frollo er op vooruitgegaan t.lo.v. de Disneyfilm. Quasi, Esmeralda en Phoebus er op achteruit. Phoebus is nu zo saai als de prins uit Disney’s Snow White of Cinderella. Doordat Frollo niet echt een bedreiging is hebben Quasi en Esmeralda weinig om tegen in te brengen. De scène tussen Frollo en Esmeralda in de kathedraal is nu bijna een zapmoment. I couldn’t care less about most characters.
Probleem 5:
Persoonlijk dingetje, de rol van Clopin is verkleind en deels verdeeld over het ensemble (vooral in de opening en Topsy Turvy). De Nederlandse nasynchronisatie van de tekenfilm is zo geweldig, geholpen door een heerlijke vertaling. Ik luister de NL Soundtrack geregeld met als voornaamste reden: Bill van Dijk als Clopin. Met deze beste wil van de wereld kon de acteur in deze kleinere rol daar nooit overheen.
Eindcijfer komt vooral door de muziek en zang op 6,5 - 7.
