We waren weer eens een paar dagen in Londen. Een verademing als je de kwaliteit nader beschouwd. Sweeney Todd in concert, Matilda, Book of Mormon en Gypsy stonden op het programma.
Alle shows tot in de perfectie verzorgd. Elke rol top gecast incl.de kinderen in Matilda. Alleen daarom al een verademing om af en toe eens Londen te bezoeken. Geen stagiaires, geluidsontwerpen en belichting optimaal. Het geluid komt weer eens daar vandaan waar het hoort, en met name “Gypsy” werd spaarzaam versterkt waardoor de show intenser binnenkwam. Maar zelfs de sterker versterkte shows zoals “Mormon” niet over de top. Ook op West End ontkomt men blijkbaar niet aan de smaakwens van het publiek om “luidsprekergeluid” te willen horen,  wel jammer maar hopelijk blijft het een goede balans.
De (hoofd)rollen zoals aangekondigd, kom daar nog maar eens om in Nederland. Strenge controle op voorkomen van fotografie, de shows starten precies op tijd.
En…... geen standaard staande ovaties na afloop, alleen als dat door uitmuntende prestaties wordt ingegeven. Alhoewel daar ook op West End de sleetse plekken zichtbaar worden.
En de illusie neem je nog even mee naar huis omdat het “sprookje” niet doorbroken wordt door de vraag aan de cast om nog even een drankje in de foyer te komen drinken ter verhoging van de baromzet. Theater zou “de fabriek van de illusie” moeten blijven, voor, tijdens en na de voorstelling.

Een niveau dat we in Nederland nog niet bereiken. Natuurlijk wel persoonlijke voorkeuren, smaken verschillen natuurlijk.  Maar ik kan genieten van een show alleen al door de geleverde kwaliteit, ook al spreekt het verhaal me niet zo aan.

Het lijkt alsof het gezegde ” de mooiste kunst ontstaat uit lijden” 😆bewaarheid wordt.  Wanneer je de faciliteiten voor acteurs achter de schermen bekijkt, de theaters in Londen zijn oud en de ruimten achter veelal benauwd, slecht onderhouden en vies en moeilijk voor acteurs bereikbaar. Het is behelpen in vergelijking met de Nederlandse theaters waar veelal de acteurs in zekere zin de watten worden gelegd. Was weer even een mooie ervariing.

deels eens.
Ik denk dat Londen een paar dingen heel goed doet zoals niet casten op naam. Ook is er gewoon veel meer geld in omloop wat het een en ander natuurlijk wel makkelijker maakt.
Wat ook een groot verschil maakt denk ik is (in kindervoorstellingen) dat kinderen hier veel intensiever kunnen worden getraind op speciale scholen wat maakt dat hier zoveel kinderen zijn die eigenlijk al zo goed als professional zijn.

(voorbeeld: In sound of music, maar ook zelfs in Billy Elliot (wat ik echt een goede show vind in Nederland) ging er wat fout met een von trappje/Billy en je hoort de zaal ‘aaaah’ roepen en ze vergeven het het kind ‘want het is nog een kind’. En die approach is denk ik op West End ook anders. Voor jou 20 anderen, dus een foutje is niet schattig.
De kinderen in Matilda zijn wat dat betreft echt machines.

Het is natuurlijk ook een ontwikkeling. In Londen is theater op deze schaal al zoveel ouder dan in Nederland. Kijk naar het talent in Nederland, dat is echt niet mis hoor! Als je kijkt naar oud studenten van Fontys Muziektheater van de eerste paar lichtingen denk ik ook dat je kan zeggen dat het algehele niveau van die opleiding omhoog is gegaan.  Nog een paar jaar en een paar miljoen verder en Nederland is weer een stukje beter. 😊

Anderzijds zullen er ook wel dingen zijn die een fervent west end fan tegen de borst stuit zoals alle (uitgekauwde) reprises en het feit dat een goede musical als Made in Dagenham het niet haalt..

Het zijn natuurlijk niet de kinderen alleen. Op gevaar op deze site de hele musicalfangroep over mij heen te krijgen, het verschil zit naar mijn mening in de algemene kwaliteit (op uitzonderingen na natuurlijk).
Ik mis vaak de “drive to be the best”, na een succesje wordt al snel gedacht dat de sterstatus bereikt is. Dat wordt nog eens versterkt door de “fans” die dagen achtereen aan de artiestenuitgang staan en op verschillende mediasites hun devotie uitspreken. Ik zie bij velen geen vooruitgang in hun professionele ontwikkeling.
Een mogelijk oorzaak wellicht het enorme aantal mbo opleidingen tot het musicalvak met te weinig dramateurgische invulling die elk jaar weer mensen opleiden die eigenlijk weinig toekomstperspectief hebben en waarvan je na 2 producties niets meer hoort. En natuurlijk het reisprobleem waar vaak elke avond een ander theater wordt aangedaan en vaak 5 uur gereisd moet worden om 2 uur te entertainen. Blijft weinig tijd over om class te volgen. De dagindeling van een Londenkennis: 9.00 uur dansclass, 11.30 tap, 13.30 drama en daarna door naar het theater.
Ik kom regelmatig in Londen ook achter de schermen en zie de gedrevenheid en gedurende de gehele voorstelling de voortdurende concentratie ook als ze even niet op zijn. In de coulissen blijven ze vaak kijken naar hun collega’s.
Die gedrevenheid toont zich in hun spel, uitstekende articulatie, dansscenes etc. En de concurrentie staat in de nek te hijgen als je niet tot de top behoord. Maar ik laat mij natuurlijk graag overtuigen van het tegendeel en zie de toekomst wel wat zonniger tegemoet. Wij zijn pas na Cats musicalrijp gemaakt en de economische en maatschappelijke ontwikkelingen maken dat de keuze voor een theateropleiding steeds serieuzer zal worden 😊😊 gemaakt.En we zijn natuurlijk duidelijk vooruitgegaan sinds Oliver 1963, mede door de gedrevenheid van vd Ende om tot de top te willen behoren. Overigens ben ik blij met de reprises, als fan van Sondheim zou ik niet zonder kunnen.
En dan tenslotte mijn stokpaardje, het geluidsontwerp. Volledig uit de hand gelopen.
Waarom ik steeds minder het (musical)theater bezoek is het ongebreidelde gebruik van zaalversterking. Als akoesticus in ruste erger ik mij aan het feit dat de stemnen meestal niet van de speler komt, maar ergens links of rechts uit een luidspreker alsof je luisterd naar een stereosysteem waarvan een kanaal defect is.  En dan met vol vokume, of het nu een intieme scene of een uitbundige scene betreft. Helaas het gevolg van ofwel bezuiniging in goede ontwerpers en schuivers en in apparatuur. En soms ook door regieopvatting of zelfs de producent die in de pauze nog even meld dat het toch echt harder moet. En echt het hoeft niet. Met het gebruik van een goede middenspeakerzuil en beperkte ondersteuning van zijspeakers kan veel leed voorkomen worden. Het is de tijdgeest dat het publiek een belevingservaring wil, als ware het een disco concert.
Sondheim verwoord het naar mijn smaak goed:
De huidige generatie hoort wel, maar luistert niet meer, kijkt wel maar ziet niet meer en wil niet meer inleven, maar uitsluitend nog beleven. Achteruitgezakt in de stoel. Dat geld vanzelfsprekend niet voor iedereen, maar ik onderken de trent.

Erg goed geschreven en ik kan me er erg in vinden. Ik denk dat Nederland de kwaliteit zeker wel heeft, maar er zijn zo ontzettend veel producties per seizoen dat die kwaliteit her en der verspreid is. Als we terug zouden gaan naar bijvoorbeeld vijf producties per jaar, dan zou die kwaliteit weer terugkomen denk ik. In Nederland zijn per seizoen ongeveer evenveel musicals te zien als op West End of Broadway en dan zie je meteen waar het scheef gaat met de verhoudingen. De vijver om uit te vissen is in Nederland zo ontzettend veel kleiner, waardoor je al gauw uitkomt bij de mensen die bijvoorbeeld wel leuk kunnen dansen maar weer voor geen meter kunnen acteren. Sowieso is spel nog altijd een ondergeschoven kindje in de Nederlandse musical. Niet nodig, want als je een voorstelling van bijvoorbeeld Toneelgroep Amsterdam ziet weet je dat Nederland over uitzonderlijk goede acteurs beschikt.

Over Toneelgroep Amsterdam gesproken. Ik merk aan mezelf dat k steeds vaker een musical links laat liggen ten gunstige van een stuk van dit gezelschap. Daar zit ik nog op het puntje van mijn stoel en te genieten van bizar goede kwaliteit. Qua toneel is Nederland juist weer veel verder dan West End en Broadway. Waarom blijft de musical dan zo achter? Waarom weer The Sound of Music of precies dezelfde manier? Het hoeft niet. Een stuk als Hamlet wordt nog veel vaker opgevoerd, maar is iedere keer anders. Waarom lukt dat niet bij musicals? Omdat het genre nog piepjong is vergeleken bij toneel? Zou kunnen, maar ik heb ook het idee dat producenten lui zijn geworden door de luiheid van het Nederlandse musicalpubliek. Dat publiek lijkt geen kwaliteit te eisen en waarom zou je je dan als producent nog uitsloven?

Volgend jaar weer Beauty and the Beast. Waarom? Omdat het al tien jaar geleden is dat deze productie in Nederland te zien was? Kan een reden zijn, maar mag niet de enige reden zijn. Wat gaan ze ermee doen? Waarschijnlijk niks. Dan heb ik het thuis met een goed glas wijn en de nieuwe cd van Gypsy waarschijnlijk meer naar mijn zin.