Zaterdagmiddag de matinee van Carrie gezien. Mijn hooggespannen verwachtigen zijn volledig waargemaakt. Waanzinnige “kleine” voorstelling in het Southwark Playhouse. Ik blijf het herhalen, wat weet dit soort theaters in London toch keer op keer bijzondere voorstellingen te programmeren.
Carrie vertelt het verhaal van buitenbeentje Carrie White, die tijdens haar jeugd heen en weer geslingerd wordt tussen de enorme pesterijen op school en de overdreven beschermdrift van haar godsdienst waanzinnige moeder. Als Carrie beseft over bovennatuurlijke krachten te beschikken, zet zij die in om het haar omgeving betaald te zetten, met als hoogtepunt de ingrijpende beruchte bloedscene en wat daarop volgt.
Carrie wordt gespeeld door de briljante Evelyn Hoskins. Ik zag haar in 2009 voor het laatst live in Spring Awakening (zucht, alweer zo lang geleden maar wat staat de laatste voorstelling nog helder op mijn netvlies als de dag van gisteren….) en was benieuwd naar haar ontwikkeling. Buiten de spotlights heeft Hoskins sinds die tijd in diverse producties gestaan en heeft ze ook in Amerika aan haar carriere gesleuteld. Het resultaat mag er zijn. Hoskins blijkt uitstekend in staat de hoofdrol te dragen. Allereerst een prima stem, die de hele show moeiteloos overeind blijft. De klankkleuren in haar stem passen bij haar verschillende emoties en gemoedstoestand. Dan haar spel. Hoskins speelt Carrie niet, zij IS Carrie. Wat een fantastisch staaltje casting. Door haar voorkomen kan ze moeiteloos een jong, onzeker, wereldvreemd grijs muisje spelen, een hopeloos slachtoffer van de talloze pesterijen op haar school en de geestelijke onderdrukking van haar moeder.Ik begrijp dat ze vaker voor de rol van weirdo wordt gecast, zo las ik in een interview met haar, en dat verbaast me niets. Datzelfde voorkomen (Evelyn heeft m.i. een bijzondere gezichtsuitstraling) zorgt ervoor dat ze de creepy Carrie net zo gemakkelijk lijkt neer te zetten. Het ligt eng dicht bij hoe Carrie er bij het lezen van het boek van Stephen King in je eigen verbeelding uit zou moeten zien. De bloedscene is bijzonder en ik had het geluk vlakbij de gang te zitten waar Carrie de zaal na deze scene tijdelijk verlaat. Voordat zij dit doet staat ze enkele momenten stil, vlak voor mijn neus. Een werkelijk angstaanjagend moment, horror in het Southwark, voor mij een legendarisch en episch moment dat me lang zal bijblijven.
De moeder van Carrie wordt gespeeld door Kim Criswell. Ik moet even wennen aan haar uitstraling (met name haar bijzondere kapsel) maar dat is snel vergeten. Indrukwekkende performance, prachtige stem. Criswell zet de door god bezeten moeder, die haar in haar ogen duivelse dochter denkt te kunnen redden middels gebed maar bottom line haar het leven zuur maakt, uitstekend neer. Haar vertolking van “When there’s no one” bezorgt me een dikke laag kippenvel.
Verder vond ik de gymlerares (Jodie Jacobs), pestkop Chris (Gabriella Williams) en Sue (Sarah McNicholas) er in de cast bovenuit steken.
Een prima voorstelling met uitstekend spel en zang en als klap op de vuurpijl een aantal geinige special effects. Voor 22 pondjes kan je nog een paar weken van deze voorstelling genieten.
