Zondagavond naar Dunstable afgereisd, een tamelijjk oninteressant plaatsje een half uur rijden boven Londen.
Met zo’n voor Engeland typisch aan een parkje gelegen modern theater, waar getuige de reactie van de mensen in de zaal niet vaak grote sterren uit Londen overkomen. Vanavond echter wel. Het is de avond van het charity concert Let’s hear it for the Boys, een event met louter West End Boys waarvan de opbrengsten naar de Alzheimer-stichting gaan.  Het concert wordt mede georganiseerd en aan elkaar gepraat door niemand minder dan Louise Dearman.
Na de opening door Dearman (Let’s hear it for the Boys) knalt Killian Donnelly erin met een fenomemale uitvoering van Memphis lives in Me. Het dak gaat eraf en de toon is gezet voor een memorabele avond. De hoogtepunten stapelen zich op. Om er zo maar wat te noemen:  JCS komt aan bod, Ben Forster doet Gethsemane, Oliver Tompsett Heaven on their Minds. Allebei mindblowing, al heeft Tompsett de laatste noot niet helemaal lekker te pakken. Ergens midden in de show vinden er openbare veilingen plaats van musicaltickets + backstagepass voor Memphis, Elf the Musical en Sweet Charity. Ik overweeg mee te bieden maar de biedingen worden me al gauw te gortig. De tickets gaan voor tussen 300 en 500 pond van de hand.
Dan verder met de show. De nog steeds mega populaire Lee Mead zingt o.a. Anthem uit Chess, Hugh Maynard zingt Kiss from a Rose (Seal) en Bui doi uit MS. Dan Jon Robyns met Moving to fast uit the last five years. En een waanzinnig grappig en ijzersterk gezongen duet van Killian Donnelly en Michael Xavier: Agony uit Into the Woods. Verder nog een mooie ingetogen pianoversie van No day but Today uit Rent door Ian Stroughair.
Maar als absoluut hoogtepunt van de avond het optreden van John Owen-Jones, die het breekbare Suddenly uit de filmversie van Les Mis naadloos laat overvloeien in een adembenemende uitvoering van Bring him Home. Een geweldig slot van een dito avond.