Toen ik in juni de cast van Sunny Afternoon zag optreden op West End live, ging voor mij even de zon schijnen boven het sombere Trafalgar Square. Goede muziek die perfect en gepassioneerd uitgevoerd werd met voor mij John Dagleish en George Maguire als opvallende podiumbeesten met een enorm charisma. Gek dat je - zonder de voorstelling gezien te hebben - opeens lijkt te begrijpen dat zij bij de Olivier Awards als best actor en best supporting actor met de prijzen naar huis gingen. Slaat natuurlijk nergens op, maar toch.
Toen ik recent van de aankomende castwissel hoorde was me duidelijk dat ik deze voorstelling, zelf ook met de prijs best new musical onderscheiden, beslist nog wilde zien, en wel met deze cast. Afgelopen maandagavond bezocht ik dan eindelijk voor het eerst het Harold Pinter Theatre, om de hoek bij Leicester Square.

Sunny Afternoon is een typische jukeboxmusical. De musical vertelt het succesverhaal van de Noord-Londense rockband The Kinks, opgericht door de broertjes Davies in de jaren 60 van de vorige eeuw. Uiteraard wordt het verhaal verteld aan de hand van de vele songs van The Kinks, die bekend tot heel bekend zijn en die heerlijk blijven hangen.  Het verhaal van the Kinks is niet alleen maar succes; natuurlijk zijn er problemen zoals spanningen in de band, gedoe met het management en relatieproblemen.
Wat dit betreft is het de zoveelste musical in het rijtje jukeboxmusicals zoals Jersey Boys of Beautiful the Musical en daarmee qua verhaal niet heel origineel te noemen. Maar daar stap ik vanavond graag overheen. Het verhaal is onderhoudend, er wordt leuk geacteerd en last but not least, de muziek is geweldig en wordt ook zo uitgevoerd. Niet gedacht dat ik zoveel nummers kende en zo goed vond! De uitvoering door de eerste cast is zeer overtuigend en het publiek gaat bij de finale behoorlijk los. Dagleish (Ray Davies) en Maguire (Dave Davis) bevestigen m.i. het op West End Live getoonde hoge niveau. Qua acteren durf ik er nog niet echt een oordeel over te vellen. Daarvoor vind ik de rollen van beide acteurs eerlijk gezegd te weinig diepgang hebben. Maar mijn sympathie hebben de heren zeker en muzikaal staat het als een huis!