Ik zou wel eens een uurtje willen praten met de decisionmakers bij Stage. Maar dat zouden er op dit forum vast meer willen.
Ik denk dat Stage een heel grote spiegel moet kopen en daar langdurig in kijken. Terug naar de basis is m.i. de juiste weg. De bezem door de te groot geworden organisatie. Kwaliteit ipv kwantiteit. Less is more. Ervoor zorgen dat je weer een aansprekende topvoorstelling produceert en het publiek daar naar laat verlangen. Met een topcast op basis van kwaliteit en niet louter op basis van bekendheid. Met een cast die gewoon bijna alles speelt en niet 3 tot 4 keer
per week. Met natuurlijk een echt orkest. En tegen betaalbare prijzen. Stage moet het publiek zien terug te winnen, SvO zal niet eeuwig spelen dus dat biedt kansen. Veel musicalfans van het eerste uur zijn in de loop der jaren misschien ook wel een beetje Stagemoe geworden. Mooie verhalen over ’ de beste musical ooit’ maar steeds vaker voorstellingen met minder oog voor talent en kwaliteit en teveel BNers waar je broek vanaf zakt. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.  Jaren geleden was het niveau doorgaans hoog. Phantom, Miss Saigon, Elisabeth, Chicago, Aida, Les Miserables. En ja ook toen ging ik al regelmatig naar Londen maar was het kwaliteitsverschil veel kleiner dan nu. Ik heb de kwaliteit zienderogen achteruit zien gaan en geef mijn geld doorgaans veel liever in Londen uit.
Het zal even duren voor het m.i. geschonden imago opgepoetst is. Misschien kun je wel zeggen dat ze slachtoffer van het eigen succes zijn geworden. Het succes maakte de organisatie steeds groter met hoge kosten. En dus moet de machine steeds harder draaien om het allemaal terug te verdienen. Als de kwaliteit vervolgens achteruit gaat en er zich een financiele crisis aandient, blijft het publiek weg en gaat het mis. Zonde want ooit vond ik Stage een prachtbedrijf en wist je dat het goed zat als Vd Ende of Van Lambaart ergens in stapte. Tijd om kleur te bekennen en opnieuw te beginnen. Maar de ego’s zullen wel te groot zijn. Of is de enquete toch een aanwijzing dat men gaat luisteren naar de klant? We’ll see.

Interessant topic.
Wat ik gek vind is dat in mijn ogen het niveau ontzettend omhoog is gegaan qua talent, alleen is het wel zaak om dan dat talent te gebruiken…
Ik weet niet of ik fout zit, maar in mijn herinnering zag je per serie van bijvoorbeeld op zoek naar, het niveau omhoog gaan, ik weet nog dat ik een aantal nummers daar in voorbij heb horen komen, waar je nu eigenlijk echt niet meer mee weg komt als je kijkt naar hoeveel talent er rond loopt in NL.

- Ben ik de enige die deze herinnering heeft?-

Overigens totaal eens. De grandeur moet echt weer een beetje terug. Mij lijkt een grote epische productie per jaar meer dan genoeg (en dan ook echt episch) en een kleinere reizende voorstelling oid. In plaats van en een BatB, en een bodyguard, én een tweeling, én een Grease etc..  Ik vind het leuk dat er veel wordt geproduceerd omdat ik vaak ga. Maar voor een doorsnee gezin oid is er teveel keuze gok ik.

Nog een vraag; ten tijde van Phantom, Aida, Lion King (onder de noemer écht episch 😉), hoeveel werd er toen op jaarbasis geproduceerd? (Ik was toen redelijk jong, dus kan me dat niet echt meer voor de geest halen..)

Anderzijds Londen is ook niet alles. Kijk je hebt hier ong 45 grote theaters + weet ik hoeveel off west-end, fringe, (semi) professioneel, amateurtheaters. Maar ook hier hebben veel shows last van een moeilijke markt en sluiten er steeds vaker vervroegd producties. Maar ondanks dat ze hier ook aan stunt-castings doen vind ik het niveau hier wel hoger liggen en kom ik in Londen vaker mind-blown het theater uit dan in Nederland.
Heeft ook te maken met het budget en een traditie denk ik. Ik ben benieuwd mocht musical in Nederland overleven hoe we over 10 jaar dingen zien en produceren. Met al het talent dat er nu rondloopt en het aantal (wellicht overdreven/overkill) (voor)opleidingen, cursussen en musicalclubjes die er nu bestaan zie ik qua niveau en kwaliteit van de acteurs een heel rooskleurig bestaan voor me.
Alleen -En dit is heel persoonlijk- zie ik nu het vele talent veelal naar het buitenland trekken, en ik geef ze geen ongelijk.
Ik snap dat mensen het heel jammer vinden dat Celinde geen Belle speelt, maar als jij de keus hebt auditie doen voor BatB in NL mét orkestband of Christine Daaé in Londen is de keuze snel gemaakt..

Niet geheel ontopic, maar wou het toch even kwijt.
Om nog wel ontopic iets toe te voegen, ik vind het dood en doodzonde dat het eigenlijk van ‘eenmans-bedrijf’ met naar mijn mening duidelijke visie, naar een investeerdersgroep is gegaan. Joop heeft mijn inziens keihard gewerkt en heel erg veel voor de Nederlandse musical betekend en daar ook zijn hart en ziel ingestoken ondanks dat het onderaan de streep wel geld op moest brengen. Ik ben bang dat ze nu de hele hart en ziel-approach overslaan en het alleen maar om de keiharde euro’s gaat. Iets dat het product in NL niet goed zal doen.

Bv in Londen gaat het natuurlijk ook om geld verdienen, maar als je budget daar 10x hoger is en/of je een revival doet heb je natuurlijk wel iets meer kans om te slagen. (En ik zeg iets, want zoals ik eerder al zei, ook Londen heeft het zwaar met voortijdig sluiten etc)

Nog een vraag; ten tijde van Phantom, Aida, Lion King (onder de noemer écht episch wink), hoeveel werd er toen op jaarbasis geproduceerd? (Ik was toen redelijk jong, dus kan me dat niet echt meer voor de geest halen..)

Phantom (1993-1996). Tijdens die periode toerden Sweeney Todd, My Fair Lady en Evita door het land.

Aida (2001-2003). Saturday Night Fever stond in Utrecht. A Chorus Line, The Sound of Music, Fosse en Copacabana toerden. 3 Musketiers stond vast in Rotterdam. (Chorus en Copa waren co-producties met Melody Musical Productions). In die periode werd ook de eerste Musicals in Ahoy geproduceerd.

Lion King (2004-2006). Mamma Mia in Utrecht. Passion, Crazy for You, De Jantjes, Beauty and the Beast en Jesus Christ Superstar toerden. Cabaret stond vast in Amsterdam en de tweede Musicals in Ahoy werd geproduceerd.

Stage moe? Ik heb voor komend seizoen voor 14 voorstellingen geboekt.  Er is er niet één bij van SE. Niet bewust maar nu ik t zo bekijk: Ja. Je kunt wel zeggen dat ik ‘Stage moe’ ben.
Verder kan ik me volledig vinden in de post van Anniek. Zo was het inderdaad. En wat zou t fijn zijn als SE die flow weer te pakken kan krijgen!

martijn-j - 20 September 2015 09:08 PM

Nog een vraag; ten tijde van Phantom, Aida, Lion King (onder de noemer écht episch wink), hoeveel werd er toen op jaarbasis geproduceerd? (Ik was toen redelijk jong, dus kan me dat niet echt meer voor de geest halen..)

Phantom (1993-1996). Tijdens die periode toerden Sweeney Todd, My Fair Lady en Evita door het land.

Volgens mij was in diezelfde periode ook West Side Story.
En in 1996; Joe stond toen vast in Amsterdam/Den Haag
En ergens tussen 1993 en 1996 stond Cyrano ook vast in Amsterdam.

Cyrano was ik inderdaad vergeten. West Side Story ging in première toen Phantom net gestopt was en Joe speelde ten tijde van Miss Saigon.

Hmm ik had verwacht dat het minder producties zouden zijn eigenlijk. Vind rond de 5/6 ook nog redelijk veel.
De opmars van kleinere producenten heeft er natuurlijk ook mee te maken, evenals dat Soldaat een hele hoop bezoekers opslokt, ervan uitgaande dat het overgrote deel mensen (maar) 1x/2x per jaar gaat.
Maar qua feeling ben ik het gevoel van vroeger soms wel kwijt. Het -oh wat klinkt ik oud nu- nostalgische gevoel dat je je netjes aankleedde en al maanden van te voren wist dat je naar Lion King ging.

Misschien schorte er toen ook al wel ‘t een en ander aan musical/kaartprijzen/bijkomende kosten/communicatie (hoewel ik nog wel promo-materiaal uit die tijd heb), maar zo heb ik het destijds nooit ervaren. Het chique is er voor mij af. Best jammer, want ik weet nog goed toen ik in Berlijn naar Elisabeth ging met school we allemaal echt in pak/jurk moesten anders mochten we niet mee/kwamen we er niet in, en toen kregen we ook nog een kort lesje etiquette. Eigenlijk best leuk, zo’n chique lading aan een avondje uit.

Als de bomen de hemel in groeien (voor de financiele crisis) hoef je minder hard je best te doen, het publiek komt toch wel. Door het succes komen er meer producenten en meer shows, iedereen wil mee profiteren van de booming musical cultuur. 
Op enig moment komt de klad erin en wat ga je dan doen. Terug naar de basis die jou succes heeft gebracht of houd je je oogkleppen op en zet je dezelfde koers voort, het publiek tegen beter weten in wijsmakend dat het allemaal geweldig is.  M.i. kun je beter minder produceren met een topkwaliteit (epische shows, mooie term Anniek!) dan hetzelfde aantal met steeds meer soapsterren of andere BN-ers om de zaal maar vol te krijgen. Op langere termijn werkt dat niet, zo is wel gebleken. En nu kost het waarschijnlijk veel meer inspanning om het tij te keren.

martijn-j - 20 September 2015 09:08 PM

Phantom (1993-1996). Tijdens die periode toerden Sweeney Todd, My Fair Lady en Evita door het land.

Aida (2001-2003). Saturday Night Fever stond in Utrecht. A Chorus Line, The Sound of Music, Fosse en Copacabana toerden. 3 Musketiers stond vast in Rotterdam. (Chorus en Copa waren co-producties met Melody Musical Productions). In die periode werd ook de eerste Musicals in Ahoy geproduceerd.

Lion King (2004-2006). Mamma Mia in Utrecht. Passion, Crazy for You, De Jantjes, Beauty and the Beast en Jesus Christ Superstar toerden. Cabaret stond vast in Amsterdam en de tweede Musicals in Ahoy werd geproduceerd.

De gloriedagen waren 1993 -2002. De schitterende producties van Phantom of the Opera, Miss Saigon, Elisabeth, Aida met als afsluiter het enorme spektakel “Musicals in Ahoy” in 2002. Ahoy 9 avonden achter elkaar uitverkocht waarin alle musicals en musicalsterren zo’n beetje meededen. Mensen kochten een jaar van tevoren hun kaartjes, trokken hun mooiste kleding aan en er hing een soort magie over het land en deze producties. Daarna ging het in rap tempo bergafwaards.

Die grandeur, klasse en kwaliteit hebben ze naar mijn idee nooit meer weten te bereiken.
De eerste show die daarbij in de buurt kwam in al die jaren was Billy Elliot in 2014. Qua kwaliteit van de show dan. Het publiek is inmiddels zo vergriept door de afgelopen 14 jaar aan overkill, miscastings en lamlendige musicals, dat de popcorn door de vele zalen vliegt en het niet eens meer de kwaliteit ziet van een show als Billy.

Heb net gereageerd op soortgelijke discussie in het Billy Elliot topic en zie nu dat deze discussie hier al gaande is. Ik herken me volledig in wat je zegt Dave. Tijdens The Phantom jaren en daarna had het CT “grandeur” ; precies het goede woord ervoor .... je was al excited bij het kopen van je ticket maanden van te voren, omdat je wist dat het een bijzondere avond zou worden. En dat was het ook, iedere keer weer. Die grandeur hebben ze om zeep geholpen en daar leidt nu een topshow als Billy Elliot dus onder. Doodzonde.

Less is more zou ik ook heel stoer vinden: ga terug naar de basis, desnoods 1 show maar die dan helemaal top en zorgen dat dat zo goed is dat iedereen die wil zien. Maar kom op zeg, B&B in het CT .... een show die er mijns inziens al niet thuishoort als “nieuwe show voor Nederland” maar al helemaal niet een paar jaar na de eerste B&B productie in NL en dan ook nog in een uitgeklede budgetversie .... zo verkwansel je je imago dus. Armoedig vind ik het.  Ruk die AH kortingsacties alvast maar weer uit de kast, gaat toch ook geen hond voor de volle mep naar kijken. Roepen ze zelf over zich af.

Jammer vind ik het wel, ik mis die tijden wel, dat ik spontaan naar Scheveningen reed, in de zenuwen om aan de kassa nog een geretouneerd kaartje te kunnen scoren. En als dat dan gelukt was, helemaal voldaan thuis te komen omdat ik weer een geweldige avond in het Circustheater gehad had en ik mocht er bij zijn. Vervlogen tijden helaas. In Katwijk krijg ik die beleving wel nog een beetje terug, maar niet in Scheveningen.

Ja ik ben er ook al tijden klaar mee. Alle redenen zijn hierboven al een keer genoemd. Ongeïnspireerd in de keuze voor de voorstellingen. Stuntcasting. Schrappen van een orkest. Recyclen van een decor in nieuwe musicals. Het lijkt wel of ze in een niet te keren neerwaartse spiraal zijn terecht gekomen. Jammer voor Stage dat hetgeen ze in Nederland zo zorgvuldig hebben opgebouwd teniet wordt gedaan. En erg jammer voor het publiek.

Ik begrijp best dat de bedrijfsvoering van de laatste tijd gericht is op het drukken van de kosten maar dat heeft wel erg dramatische gevolgen voor de kwaliteit van het eindproduct. Ga ik € 40 neertellen voor een uitgeklede ‘Grease’ en bijna het dubbele voor ‘Beauty & The Beast’ nota bene in het prestigieuze Circustheater zonder live orkest ? De gemiddelde theaterbezoeker zal daar misschien weinig moeite mee hebben maar ik vertik het. 

Ik mis de tijd dat ik zonder blikken of blozen 87 gulden en 50 cent neertelde om op rij 4 in Carré te kunnen zitten bij de eerste versie van ‘Les Misérables’ of al die fantastische middagen en avonden bij ‘The Phantom Of The Opera’ ‘Miss Saigon’ en veel meer moois in het Circustheater.

Vroeger was alles beter ? Nee natuurlijk niet, maar in dit geval zeker wel.

Helemaal mee eens. Ik moet meer dan eens heel diep zuchten van het niveau en ben al een tijd terug opgehouden te hopen op iets beters. En dus ook gestopt met boeken van shows want ik kom telkens teleurgesteld thuis.
Hoeveel beter was het een jaar of tien terug nog….
Ik spaar dan liever wat langer en geef het uit in Londen. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik waar krijg voor mijn geld. En betaal ik dan ook graag de hoofdprijs.
Maar de vraag blijft: wat is er toch aan de hand? En wie gaat het omdraaien?

Ik weet het niet zeker, maar ik heb het idee dat er in de Duitse divisie van Stage Entertainment nog wel meer op de kwaliteit gelet wordt. Interessante producties daar. Ik heb er eigenlijk geen zicht op in hoeverre daar ook aan stuntcasting etc. wordt gedaan, iemand enig idee? En hoe zit het met orkest(band)en daar?

Ik was net iets te jong om Phantom, Miss Saigon etc. voor het eerst meegemaakt te hebben, ik zag Elisabeth toen ik 14 was, ergens achter in de nok van het CT. Helemaal omvergeblazen toen. Maar ik heb ook het idee dat die producties inderdaad veel grootser waren. En dat het inderdaad toen nog allure had om naar een musical te gaan.
Ligt ook een beetje aan het soort show, misschien. Elisabeth, Phantom, Miss Saigon, Les Mis…niet echt ‘feelgood’ a la Grease of welke Disney show dan ook, bijvoorbeeld. Groots en meeslepend, is een betere benaming.  Dat mis ik ook echt heel erg. En ik vraag me nog steeds af hoe Rebecca het bijvoorbeeld hier zou doen. Naar mijn idee ook een voorbeeld van zo’n grote meeslepende show. Maar waarschijnlijk gaat die dan dezelfde weg als Billy Elliot nu…

Ik denk dat ‘Rebecca’ het hier prima zou doen. Grootse romantische en spectaculaire musical. Bekend verhaal door de film van Hitchcock en van de makers van ‘Elisabeth’ met in de hoofdrol Pia Douwes ? Ik denk dat het Circustheater vol zou zitten. Hetzelfde voor een revival van ‘The Phantom’. Maar Stage kiest blijkbaar voor een andere weg ...

Jaa, ik zie Rebecca opeens helemaal voor me. Pia als Mrs. Danvers, René van Kooten bijvoorbeeld als Maxim en Celinde Schoenmaker als Ich. Meteen een cast die mensen trekt naar het theater haha, zonder dat je echt aan stuntcasting doet.

Maar goed, dat is wel een beetje offtopic. Zou in elk geval liever Rebecca in het CT zien dan een Disney show…

Dave - 21 September 2015 09:57 AM

martijn-j - 20 September 2015 09:08 PM

Phantom (1993-1996). Tijdens die periode toerden Sweeney Todd, My Fair Lady en Evita door het land.

Aida (2001-2003). Saturday Night Fever stond in Utrecht. A Chorus Line, The Sound of Music, Fosse en Copacabana toerden. 3 Musketiers stond vast in Rotterdam. (Chorus en Copa waren co-producties met Melody Musical Productions). In die periode werd ook de eerste Musicals in Ahoy geproduceerd.

Lion King (2004-2006). Mamma Mia in Utrecht. Passion, Crazy for You, De Jantjes, Beauty and the Beast en Jesus Christ Superstar toerden. Cabaret stond vast in Amsterdam en de tweede Musicals in Ahoy werd geproduceerd.

De gloriedagen waren 1993 -2002. De schitterende producties van Phantom of the Opera, Miss Saigon, Elisabeth, Aida met als afsluiter het enorme spektakel “Musicals in Ahoy” in 2002. Ahoy 9 avonden achter elkaar uitverkocht waarin alle musicals en musicalsterren zo’n beetje meededen. Mensen kochten een jaar van tevoren hun kaartjes, trokken hun mooiste kleding aan en er hing een soort magie over het land en deze producties. Daarna ging het in rap tempo bergafwaards.

Die grandeur, klasse en kwaliteit hebben ze naar mijn idee nooit meer weten te bereiken.
De eerste show die daarbij in de buurt kwam in al die jaren was Billy Elliot in 2014. Qua kwaliteit van de show dan. Het publiek is inmiddels zo vergriept door de afgelopen 14 jaar aan overkill, miscastings en lamlendige musicals, dat de popcorn door de vele zalen vliegt en het niet eens meer de kwaliteit ziet van een show als Billy.

ik dacht dat ik 1 van de weinige was die er zo over dacht ik sluit me eigenlijk helemaal bij jou aan Dave. Persoonlijk vond ik Billy Elliot leuk maar niet geweldig.
Musicals in Ahoy vond ik een echte beleving wat je zegt bijna alle musicalsterren waren er en alle musicals kwamen voorbij. Waarom ik dus echt niet naar musicals in concert in ziggodome ga is gewoon omdat het niet de magie van vroeger heeft.

Vroeger ging ik bijna alle musicals af maar tegenwoordig niet meer, ook wel de reden dat ik niemand had of het geld er niet voor had maar ook omdat sommige voorstellingen ook echt mijn interesse niet hadden of hebben.

Wat ik jammer vind van nu is dat musicals als Beauty and the beast, the lion king, sound of music ect gerecycled worden. Is opzich niet erg maar doe dan de grote shows nog een keer zoals The Phantom. Maar dan is de vraag weer doen ze dit niet ivm met teveel decor? gezien tegenwoordig het decor steeds kleiner en praktischer word.

En wat inge zegt, ik was voor vele shows vroeger ook te jong om te zien zoals phantom. miss saigon etc maar toen waren de musicals vaak een meeslepend verhaal nu is het vaak een feel good show.
Persoonlijk ga ik toch liever voor het wat zwaardere verhaal. Zo nu en dan vind ik heus een feel good wel leuk maar een sterk verhaal trekt me beter.

Wat ik nog even wou toevoegen, wat ik erg jammer vind is tegenwoordig het bezuinigen op cast albums… dat er nog maar weinig musicals zijn waar je de cd van de musical kan kopen.