Het Engelse Leicester is sinds afgelopen maandagavond wereldberoemd nadat de plaatselijke voetbalclub geschiedenis schreef door de fameuze Engelse Premier League te winnen. Veel mensen zullen niet eerder van de oude industriestad gehoord hebben. Vreemd genoeg is het de stad waar ik in relatief korte tijd al 3 keer het Curve Theatre heb bezocht. Ik zag er Waterbabies (met oa Louise Dearman en Lauren Samuels) en nog niet zo lang geleden de start van de tourversie van Mary Poppins, een topuitvoering met de geweldige Zizi Strallen.
Toen ik enkele maanden geleden lucht kreeg van een nieuwe eigen Curve Productie van Legally Blonde, was de keuze om opnieuw naar Leicester af te reizen snel gemaakt. En hoewel de stad niet heel veel te bieden heeft, is het bezoek aan het plaatselijke theater geen straf. Een mooi modern maar toch gezellig theater met goede voorzieningen, een fijne zaal met goede zitplaatsen en een prima geluid. Zaterdag 23 april bezocht ik de avondvoorstelling van Legally Blonde; het werd een aardige avond theater.
Legally Blonde is bij de meeste musicalliefhebbers goed bekend. Het vertelt het verhaal van het op het oog domme blondje Elle Woods, dat gedumpt wordt door haar elitaire vriendje omdat hij haar te min vindt, en die vervolgens als student Rechten met vallen en opstaan uiteindelijk op redelijk ludieke wijze bewijst veel meer in haar mars te hebben dan men ooit voor mogelijk had gehouden.
De West End versie in het Savoy Theatre was destijds geweldig en betekende de doorbraak van Sheridan Smith. Legally Blonde is een voorstelling met veel humor en ontroering en dat was destijds voor een groot deel de verdienste van Smith. Een dame die je door haar spel en uitstraling op allerlei golven van emoties kan meenemen en een uitstekend gevoel voor komische timing heeft. Van nature grappig maar net zo geloofwaardig als ze boos of verdrietig speelt. Laatstelijk weer bewezen in Funny Girl.
De rol van Elle Woods wordt in deze productie vertolkt door Lucie Jones. Toegegeven, ze heeft een fijne stem en zingt de score heerlijk weg. Helaas is ze niet zo grappig en beschikt ze ook niet over een heel goede timing. Daardoor komen niet alle grappen goed aan en dat is jammer want humor is toch een van de pilaren waar de voorstelling op rust.
Persoonlijk vind ik dat ze ook teveel klasse uitstraalt in haar vertolking van Woods. Smith was toch een beetje het stereotype domme, blonde, tikkie ordinaire meisje dat de hele wereld moest overtuigen van haar skills. Bij Lucie Jones’ vertolking heb je meteen al het idee dat ze niet zo dom is als ze er uit ziet; de ‘‘reis’ die ze maakt van dom blondje naar briljante juriste in opleiding is dan ook veel minder groot dan de reis die Smith destijds maakte. Waarmee het voor mij minder geloofwaardig wordt.
Is Lucie Jones dan een slechte Elle Woods? Nee, dat ook weer niet. De scene waarin ze weerstand biedt tegen de avances van haar leraar is erg sterk geacteerd, maar in haar spel had ze de uitersten van het personage Elle Woods meer op mogen zoeken.
Woods’ vriend Warner Huntington III wordt gespeeld door Danny Mac. Mac zet de elitaire kakbal, die Warner toch wel een beetje is, uitstekend neer en beschikt ook nog eens over een fijne stem.
Woods’ steun en toeverlaat Emmett Forest wordt gespeeld door Jon Robyns, die recent nog speelde in Memphis en Chitty Chitty Bang Bang. Robyns, fysiek omgetoverd tot een redelijke nerd, speelt lekker nonchalant, is sympathiek en soms charmant en laat zien dat hij een goede jongen is is op wie Elle wel kan bouwen. Zeg maar het tegenovergestelde van Warner. Ook Robyns beschikt over een prima stem en is als altijd een genot om naar te luisteren.
De leugenachtige Nikos wordt gespeeld door Jamal Andreas, die recent nog schitterde in Bend it like Beckham. Andreas is in staat het publiek te laten lachen met een eenvoudige gezichtsuitdrukking en steelt de show in zijn ontmaskering, het hoogtepunt van Elle’s pleidooi voor de rechtbank.
Tot zover klinkt het best okay. Maar wat maakt dan het verschil tussen een aardige avond in Leicester en een topvoorstelling in London? Wel, aan het verhaal en de score ligt het niet. Dat heeft de West End versie wel bewezen.
Naar mijn mening heeft het toch met kwaliteit in de uitvoering te maken. Dat begint met Elle Woods, waarbij de herinnering aan Sheridan Smith me toch blijft achtervolgen. Die bracht enorm veel humor en tegelijkertijd ontroering in de voorstelling, zorgde voor veel lachsalvo’s en een enkele traan en liet je getuige zijn van haar enorme ontwikkeling als mens. Vanavond was die beleving toch anders. Lucie Jones zet een veel vlakkere Elle Woods neer en dat doet afbreuk.
Dan de dans en choreografie. Die zorgde in de West End versie regelmatig voor oh’s en ah’s en een hoog energieniveau. Vanavond echter geen open monden van opwinding en bewondering. Een kleiner ensemble, vereenvoudigde choreo’s, een simpeler decor, het is allemaal een tikkie minder dan in het Savoy. Op een enkel moment zelfs een gevoel van ongeloof dat de producent hier genoegen mee neemt. Dieptepunt van de avond is Natalie Hope’s vertolking van Whipped into Shape. Vanaf het begin al buiten adem en daardoor veel te hoog en knijpend zingend. En daarnaast heeft ze werkelijk continu ruzie met haar touwtje. En ondanks een veel simpeler choreo met een kleinere ensemble gaat er van alles fout, van ongelijk touwtje springen tot mislukte sprongen. Het ziet er een beetje sneu uit, alsof er nauwelijks gerepeteerd is. Heel jammer want deze scene was er altijd een om naar uit te kijken, en niet een om snel te vergeten.
Al met al best een aardige avond theater gehad, maar Curve weet de hooggespannen verwachtingen, veroorzaakt door de herinnering aan de machtige uitvoering in het Savoy, niet waar te maken.