Gisteren een prachtige avond beleefd in de Royal Albert Hall in londen. Deze wereldberoemde zaal is sowieso al een reden om er eens naar een voorstelling te gaan maar gisteravond stond ‘Disney’s Broadway Hits’ er geprogrammeerd. Met de eerder in dit topic al genoemde 6 koppige cast van Broadway en West End sterren en als kers op de slagroom de huidge Aladdin cast van Londen. Het werd een aaneenschakeling van hoogtepunten, waarbij niet werd geschuwd de wellicht wat minder bekende musicals cq songs ook ten gehore te brengen.
De avond opent met een blok uit Beauty and the Beast, waarbij ‘Be our guest’ de voor de hand liggende opening is. Altijd lekker om er als publiek in te komen en er eens goed voor te gaan zitten.
BatB wordt gevolgd door een selectie uit The Lion King waar Alton Fitzgerald White, die op Broadway de rol van Mufasa meer dan 4000 keer voor zijn rekening nam, de hoofdrol met zijn mooie, donkere stemkleur fraai voor zich opeist.
Aida is de eerste show die een hoop Britten de wenkbrauwen doet fronzen. “Die kennen we niet” hoor ik een aantal keer om mij heen. Tja, niet op West End gedraaid wil natuurlijk niet zeggen dat een voorstelling niet bestaat!
Het is heel fijn om ‘Written in the Stars’, ‘My strongest Suit’ en ‘Elaborate Lives’ weer eens live te horen; Wat heeft Aida toch een indrukwekkende score met vanavond ‘Easy as life’, gezongen door Merle Danridge (Aida gespeeld op Broadway) als fenomenaal hoogtepunt: spatzuiver, soms ingetogen, soms krachtig en vol inleving en emotie knalt het nummer de zaal in. Vocaal vuurwerk!
Na Aida volgtTarzan, waar Josh Strickland (originele Tarzan op Broadway) laat zien dat hij weliswaar een beetje ‘te’ acteert maar wel beschikt over een gouden strot.
Act One wordt afgesloten met een blok Mary Poppins en een voorproefje van Frozen. ‘Let it Go’ wordt meerstemmig gezongen en dat werkt erg leuk, maar meer dan de bekende pophit is het op dit moment natuurlijk nog niet echt; we zullen de musical moeten afwachten. Maar goed, nu is het sowieso al lastig om Mary Poppins nog te evenaren laat staan te overtreffen. Met On stage niemand minder dan Ashley Brown (originele MP op Broadway) die laat horen waarom zij destijds - en nog steeds - zo geprezen werd voor deze rol en het publiek in vervoering brengt. Fantastische stem en tegelijkertijd een heel sympathieke, down to earth, uitstraling. ‘Feed the Birds’ is pure klasse en de zaal ligt aan Brown’s voeten. Met haar wat klassiekere stem doet Scarlett Strallen, die ook MP prominent op haar CV heeft staan, ook nog wat spreekwoordelijke duiten in het zakje. De dames zingen tenslotte samen ‘Supercalifragilisticexpialidocious’, net als in de musical ook vanavond een showstopper en een waardige finale voor de pauze.
Na de pauze komen twee prachtige nummers uit King David aan bod, een bijbelse vertelling die vertaald is naar een concertante uitvoering maar die het tot op heden niet tot een Broadway show heeft gebracht. Vreemd is dat ondanks de schoonheid de aandacht van de volle zaal enigszins lijkt te verslappen. Iets dat vervolgens meteen wordt hersteld door Little Mermaid; het ‘Under the Sea’ blijkt ook in de Royal Albert Hall met zijn aanstekelijke melodie tot veel enthousiasme te leiden.
De avond loopt tegen het eind met de blokken Newsies en Hunchback. ‘Carrying the Banner’ en ‘Santa Fe’‘(waar Strickland laat horen wat voor een bereik zijn stem heeft) in het Newsies blok brengen me terug naar die avond op Broadway toen ik kennis maakte met deze Disney cult musical. Wat hoop ik dat - hoe Amerikaans het verhaal van de stakende krantenjongens begin 20e eeuw misschien ook moge zijn - deze energieke en veelzijdige show met een aantal top dans en tapnummers nog eens in London te zien zal zijn.
‘Hunchback of Notre Dame’ kent een waanzinnige score - wie het castalbum heeft zal het beamen -, en ‘Out there’ wordt vlekkeloos weggezongen door John Barrowman, die de avond overigens ook aan elkaar praat.
En als de prachtige avond dan bijna ten einde is, dan verschijnen daar nog Alan Menken en de cast van Aladdin. Menken zingt, zichzelf begeleidend op de piano, ‘Proud of your boy’, de song die wel in de musical zit , maar de tekenfilm nooit gehaald heeft. Volgens velen is dit het hoogtepunt van de avond, maar die mening deel ik niet. Ondanks de status van de man vind ik zijn vertolking te gemakkelijk, te snel en te nonchalant. Ik had het, net als in de musical, Dean John-Wilson laten zingen, maar goed, wie ben ik om iets ten nadele van Menken te zeggen…
Jade Ewen en Dean John-Wilson doen nog ‘A whole new world’ en het slotstuk is voor Trevor Dion Nicholas, de huidige zeer populaire ‘Genie’ in Londen, die ‘Friend like me’ (niet de extended version helaas…) weer met zoveel enthousiasme en energie brengt - toch wel zijn handelsmerk - dat het publiek uitzinnig de zaal verlaat.
Tenslotte nog een compliment aan het in omvang grootse BBC Concert Orchestra die de cast ook op een grootse manier begeleidt; zo hoort musical te klinken!
