Waar heb jij het afgelopen jaar van genoten? Lijstjes maken is leuk, al was het alleen maar om herinneringen op te halen. Hier volgen mijn hoogtepuhten op theatergebied van 2018.

Het jaar 2018 was een jaar waarin ik een hoop gedoe heb gehad.. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik nog een boel Nederlandse (en de grote Vlaamse) nieuwe musicals niet heb kunnen zien. Daar staat tegenover dat ik wel weer veel in het buitenland ben geweest. Het geheugen is niet helemaal meer wat het geweest is, dus wie weet ben ik nog wel een voorstelling vergeten. Bij het teruglopen leken sommige shows namelijk veel langer geleden.
1.  Eugenius! (Londen)
Wat een feest. Wat ik bij Eugenius heb beleefd was ultiem genot.Twee keer naar dezelfde voorstelling binnen één Londen-tripje is een zeldzaamheid, maar voor Eugenius heb ik het graag gedaan.
2.  I Wish My Life Were Like A Musical (Londen)
Een musical revue met dolkomische liedjes rond musical en het artiestenleven. Een tussendoortje in een trip, dat een hoogtepunt bleek te worden.
3.  Der Glockner von Notre Dame (Stuttgart)
Kippenvel van (iets na het) begin tot het eind. Een magistrale hoofdrolspeler (een understudy), prachtmuziek en een geweldige setting.
4.  Company (Londen)
Wie me kent zou niet verwachten dat er een Sondheim in een lijstje als dit zou belanden. Als niet-fan heb ik echter enorm genoten van deze show. Natuurlijk, de aanwezigheid van Richard Fleeshman zonder shirt helpt al wel, maar ook de rest eromheen is geweldig. Toppertje
5.  Midnight (Londen)
Zo’n pareltje in een klein theater. Geweldige thriller rond angst, en vertrouwen.
6.  The Pirate Queen (Zoetermeer)
Het Buytenpark heeft meerdere fraaie producties opgeleverd, maar wat er dit jaar gebeurde was fantastisch. Een geweldige cast en super-orkest en een geluidskwaliteit waar menig theaterproductie een voorbeeld aan kan nemen.
7.  13 (Antwerpen)
Ik heb wat met dit stuk, en deze amateurgroep was super. Nou ja, amateur. Vrijwel de hele cast had al in professionele stukken gespeeld, met name de Ketnet-voorstellingen.
8.  Schuld (Nederlandse tour)
Verrassend sterke voorstelling in deze reeks van boeken van Mel Wallis de Vries. Puntje-van-je-stoel.
9.  Bare (Brugge)
Koté Koer stelt tot nog toe nooit teleur, en ook dit jaar stond er weer een prachtproductie. Niet te doen zonder zakdoekjes. Zelfs nog een keer teruggegaan om een halve show mee te pakken.
10.  Ghost (Hamburg)
Na Londen was de verwachting niet heel hoog, maar de nieuwe enscenering van deze musical heeft wonderen verricht. Indrukwekkend, en natuurlijk leuk om landgenoten het zo goed te zien doen.
11.  Magdalena (Antwerpen)
Ook alweer zo’n verrassing. Niet zozeer vanwege de score, omdat ik weet dat Sam Verhoeven prachtige dingen kan schrijven (zie verderop), maar de voorstelling grijpt je beet, en laat je niet los tot het einde. Ongelofelijk schrijnend en schandalig dat dit soort dingen zijn gebeurt.
12.  Murder for two (Londen)
Een zekerheidje: al eens eerder gezien, maar wilde deze herkansing zeker niet aan me voorbij laten gaan. Twee man, die een doldwaas moordmysterie spelen, naast piano.
13.  Grease das Musical (Duitse tour)
Weer zo’n vreemde eend in de bijt. Ik heb niet zo veel met het stuk, maar de uitvoering was ook hier weer fenomenaal. Misschien deels door het gezelschap en de gelegenheid dat ik Grease zag, maar voor mijn gevoel zeker een van de leukste musicalbelevenissen van het afgelopen jaar.
14.  Lelies (Houten)
Wat was ik bang; Lelies behoort tot de beste voorstellingen die ik ooit zag, en nu ging een groepje overwegend studenten dit spelen. Toch ook een kans om de muziek weer live te horen. Maar de gasten hebben het gewoon erg goed gedaan. Nagenoeg een kopie van het origineel, maar zo goed gedaan, dat de herinneringen weer werden opgehaald, in plaats van afgebroken
15.  The Band (UK Tour)
Veel zure recensies, maar ik had een topavond. Misschien ook omdat ik me deels in de luren had laten leggen door de extreem korte samenvatting van het stuk, waarin de essentie ontbrak. De lach en de traan die een goede musical meestal nodig heeft, kwamen hier beiden ruimschoots aan bod.
16.  The Lion King (Scheveningen)
Eigenlijk had ik deze voorstelling jaren geleden al voor gezien verklaard: na 3 x, de openbarende eerste keer in Londen, de geweldige voorstelling in L.A. en de ronduit teleurstellende Nederlandse versie dankzij een deels povere cast hadden tot dit oordeel geleid. Maar toch nog een keer kijken was geen verkeerd besluit. Met name Aron Bruisten, die nota bene voor de eerste keer de rol speelde, was geweldig als Timon, een van de destijds zo slecht uitgevoerde rollen. Wel eeuwig zonde dat we geen Morning Report meer krijgen.

Naast musical zijn er een aantal dingen nog het vermelden waard:
1.  A Monster Calls (Londen)
Een prachtig stuk, dat deels door de eigen situatie waarschijnlijk nog aangrijpender werd. Dat dit vooralsnog geen West End-transfer kreeg is een grof schandaal.
2.  The boy under the Christmas Tree (Londen)
Het was de eerste keer dat ze speelden, en wat heb ik ervan genoten. Moet ik volgend jaar toch maar een boom neerzetten.
3.  Awful Auntie en Gangsta Granny (Londen)
Twee boeken van David Walliams op het toneel, en wat waren ze allebei goed. Roald Dahl heeft een opvolger, maar dat had zijn illustrator ook al begrepen.
4.  Killer Joe (Londen)
Een van de weinige momenten dat de casting me in het theater trok. Legolas live. Maar het waren vooral de jongere castleden die het hier deden. Fantastisch spel in een buitengewoon zorgwekkende vertelling
5.  De kleintjes
Bezoeken aan de Parade en het TapasTheater hebben toch ook wat hoogtepunten opgeleverd. Michelle van de Ven en Gerben Grimmius speelden prachtige voorstellingen in het TapasTheater. Op de parade waren H.E.A.R.,MacBethical en Sissi absolute hoogtepunten.
6.  De pantomimes in Londen
Kiezen is hier lastig, omdat ze allemaal wel wat hadden. Natuurlijk is Snowwhite een revue met een ongelofelijke berg spektakel, heerlijk ondeugend, maar ook exorbitant duur. Robinson Crusoe in Greenwich was gewoon superleuk, en ook Aladdin in Wimbledon had zeker een aantal heerlijke momenten.

Ik ben, in tegenstelling tot Jeroen, niet naar buitenlandse musicals geweest dit jaar maar ik heb er wel een paar in eigen land gezien. Grootste hoogtepunt vond ik toch een van de On your feet shows met Sky Lemmer als Gloria Estefan in Mei 2018. Wat een geweldige Gloria heeft zij neergezet, misschien wel beter dan Vajèn van den Bosch. Ook het ensemble van die show was fantastisch, ik heb enorm genoten, jammer alleen dat de kaartverkoop niet lekker heeft gelopen. Ook jammer dat het telkens moet draaien om naamsbekendheid in SE shows, ik vond vooral in on your feet de understudies die ik heb gezien(paar uitzonderingen) gewoon beter dan de lead.

Fijn 2019 iedereen!

Wat een leuk topic! Ik heb door ziekte helaas veel voorstellingen moeten missen dit jaar, maar mijn hoogtepunten (in willekeurige volgorde) zijn:

From Sammy with love
Heel interessant om meer te weten te komen over het leven van Sammy Davis Jr. en prachtig uitgevoerd door Freek Bartels en Stanley Burleson. De choreografieën waren spatgelijk en ondanks dat het leven van Sammy zeker niet over rozen ging zat er een flinke dosis humor in de voorstelling.

Concert van Pia Douwes - After all this time
Fijn om eens een solo concert van haar te zien en ik heb enorm genoten van haar anekdotes.

Showponies
Hoewel ik normaal niet zo ben van revues en dit soort voorstelling heb ik ontzettend gelachen. Niet alleen Alex Klaassen was fantastisch, maar ook bijna de hele cast die hij om zich heen verzameld had. Je moet er van houden, maar ik heb gehuild van het lachen

She loves me
Ik keek erg uit naar deze productie van De Kernploeg en had in mijn enthousiasme kaarten geboekt voor 3 voorstellingen. Na de eerste keer was ik eigenlijk niet direct enthousiast, maar hoe meer ik de voorstelling even liet bezinken des te meer ik hem ging waarderen. Na de tweede keer was ik verkocht. Het was echt briljant gedaan

Koffieconcert Stanley Burleson & Vera Mann in Rotterdam
Ik vind het concept van de koffieconcerten erg leuk. Je hoort altijd net even wat anekdotes die je normaal niet hoort en liedjes die je ook niet vaak meer hoort. Om dan deze 2 vakmensen in zo’n kleine, intieme setting te zien was erg speciaal.

Dit jaar staan er weer een hoop voorstellingen op mijn lijstje. Ik hoop voor iedereen hier op een theaterrijk seizoen!

Ik heb mede door een tijdelijke verhuizing naar België niet bijster veel gezien, maar mijn favoriete voorstelling was toch wel Showponies. Zà³ fijn om al die originele songs en sketches te zien en te horen (ik wacht nog steeds op een cd…). Mooi ook hoe serieuze thema’s werden aangesneden op humoristische wijze, zonder dat het flauw, cliché of belerend werd. Zoals MarronSisters al zegt was niet alleen Alex Klaasen fantastisch, ik heb ook erg genoten van onder meer Freek Bartels en Jip Smit. Erg blij dat ze met een tweede voorstelling komen, ik kijk ernaar uit!

Bij het zien van the best of 2018 heb ik ook maar even de stoute schoenen aangetrokken om mijn lijstje te produceren. Maar oei, wat was het moeilijk want zo ontzettend veel moois gezien in 2018. Na heel veel wikken en wegen , en schrappen, ben ik uiteindelijk op een top 12 uitgekomen.  Meer concessies doen door nog meer voorstellingen weg te strepen kon ik niet over mijn hart verkrijgen. 

1) Les Miserables (UK tour).  Ondanks dat ik verknocht ben aan het origineel, is deze Broadway versie niet te weerstaan. Er is een heel aangenaam, ‘nieuw’ sausje over Les Mis gegoten en met een fenomenale cast, aangevoerd door Killian Donelly. leidt dat tot een sensationeel goede voorstelling.  Ondanks de 33 jaar in Londen is de huidige tour tot op heden overal stijf uitverkocht.  Musicalminnend Engeland kan er geen genoeg van krijgen. En ik ook niet.
2) Hamilton (Londen). Wat moet ik hier nog over zeggen. Deze voorstelling zit zo ontzettend goed in elkaar. Ook wie niet per se van rap/hip hop/r&b houdt heeft een heel fijne avond. Geschiedenisles op rijm, het is een bizar goede vondst.  Ontdekking van het jaar: Stephenson Ardern-Sodje als US Alexander Hamilton. Nog leuker dan zijn voorganger: Jon Robyns als King George.
3) Company (Londen). Een voor de verandering zeer toegankelijke Sondheim voorstelling die zeer bevalt. Leuk verhaal met een briljante zet om van hoofdrol Bobbie een vrouw te maken. Ik kan me de voorstelling eigenlijk niet voorstellen zonder deze vondst. Fantastische cast zonder zwakke schakels. Hoogtepunt natuurlijk Being Alive door Rosalie Craig, het overall optreden van Broadway legende Patti Lupone maar wat te denken van Not Getting Married Today door Jonathan Bailey: een echte showstopper.
4) Sunset Boulevard (UK tour in Carre). Over Ria Jones zijn de meningen nog steeds verdeeld, maar Danny Mac was een geweldige Joe Gillis en Adam Pearce een ontroerend goede Max met een prachtig lage stem. En dan het ensemble: ij-zer-sterk! Een van de mooiste scores van Andrew Lloyd Webber.
Complimenten aan Carre dat men er steeds in slaagt iets moois naar Amsterdam te halen en we kijken nu al enorm uit naar The Book of Mormon.
5) Heathers (Londen). Absoluut een guilty pleasure. Heerlijke musical met catchy muziek en een weergaloze Carrie Hope Fletcher, Jodie Steel en Jamie Muscato. Jaren 80 muziek voorafgaande aan de show bracht je alvast in de stemming. Leuk te zien dat Take on Me van A-Ha ook door de huidige jeugd wordt meegebruld.
6) Everybody’s talking about Jamie (Londen). Deze voorstelling eindelijk bezocht in 2018 en wat een goede keuze! Ontroerend verhaal over een tiener-jongen die niets liever wil dan dragqueen zijn. John McCrea is een held, wat een fantastisch spel, met zoveel oog voor detail en heerlijk gevoel voor timing.
6) Cats (International tour in de RAI).  Ondanks de niet al te stevige verhaallijn blijft deze voorstelling trekken. Uitstekende uitvoering op de valreep van 2018.  Heerlijk grootse, bombastische melodielijnen van Andrew Lloyd Webber. Met een superuitvoering van Memory door Jenna Lee-James die met haar spel meer dan overtuigt, en met haar stem diep weet te raken.
7) Fiddler on the Roof (Londen). Zeer goede uitvoering van deze klassieker in de intieme setting van de Menier Chocolate Factory. Theaterzaal is zodanig aangekleed dat je je waant in de tijd van het verhaal. Uitstekende cast met Judy Kuhn.  Fiddler laat thematiek van onderdrukking/verjaging zien die helaas nog immer angstig actueel is.
8) Evita (NL).  Klassieker met een heel fijne score van Lloyd Webber en een dito cast. Rene van Kooten en Brigitte Heitzer vormen een mooi koppel dat je een fijne avond bezorgt. Met Esmee Dekker die haar talent bevestigt. En natuurlijk de pruik van Paul Donkers waar je maar niet aan kunt wennen.
9) The Grinning Man (Londen).  Duistere voorstelling die aangrijpt en een fijne score heeft. Doorbraak voor Louis Maskell als Grinpayne. Maar ster van de show is Julian Bleach als de clown Barkilphedro; hij laat het publiek regelmatig schaterlachen, hetgeen de broodnodige verlichting geeft in dit tamelijk deprimerende verhaal.
10) Showponies (NL).  Heerlijke voorstelling van een erg hoog niveau. Alex Klaasen laat ‘even’ zien hoe veelzijdig en getalenteerd hij is middels de vele rollen en typetjes die hij neerzet.  Met name na de pauze is zijn spel en zang van een andere planeet, zo indrukwekkend.  Maar ook Freek Bartels maakt indruk, als altijd eigenlijk.
11) Fun Home (Londen).  Erg mooie, aangrijpende voorstelling die de Young Vic enige maanden terecht heeft betoverd.  Zakdoekjes waren broodnodig om dit treurige verhaal te verteren.
12) Chess (Londen). Indrukwekkende semi-staged productie in het Coliseum in Londen. Met weinig middelen wordt een complete voorstelling neergezet die je doet vergeten dat je naar een semi concert zit te kijken.

LondonMark - 01 January 2019 05:10 PM

En natuurlijk de pruik van Paul Donkers waar je maar niet aan kunt wennen.

Hahahah, ik moest nog aan de soortgelijke opmerking uit de MW-recensie denken toen ik laatst Evita zag. Echt een lekker pruikie is het niet nee 😊

Mooie lijst/miniverslagen! Wat zou ik Company toch graag zien, maar ik geraak niet meer in Londen voor de productie sluit… Hopen dat ‘ie gefilmd wordt!

Ook al schrijf ik hier niet zo vaak, hier zie ik eens de gelegenheid om een paar producties te noemen die me zijn bijgebleven - 5 in Nederland en 2 in Duitsland waar ik ook af en toe voorstellingen zie.

1. Bridges of Madison County, Reprise in het Delamar
Had deze voorstelling al 2017 in het Zonnehuis gezien, waar ik het wel mooi en goed gedaan vond vooral die prachtige muziek, alleen miste er toen nog een kleine vonk. Die was er nu in het Delamar gelukkig wel - ik weet niet wat het was, maar ik deze voorstelling nog veel intenser ervaren. Uitstekend acteerwerk en zang, Lone ene René goed als altijd, Annick Boer leek steviger in haar schoenen te staan en Ad Knippels paste er perfect bij en interpreteerde zijn rol een tikkeltje anders dan Bas Herkens, ook mooi om te zien.

2. Lelies, Houten
Dat was voor mij de eerste kennismaking met dit stuk, en wat ben ik blij dat ik toch deze kleine reis naar Houten heb gemaakt. Intens, minimalistisch in decor en opzet maar daardoor echt intiem. Zang en acteerwerk bij iedereen sterk, veel getalenteerde jonge en minder jonge spelers. Een heftig verhaal dat niet met te veel opsmuk of kunstmatig leuk doen wat toegankelijker gemaakt werd. En dat werkt uitstekend.

3. Fack Ju Göhte, München
Een bijzondere productie die helaas niet succesvol was, het speelt inmiddels niet meer. Gebaseerd op de gelijknamige megasuccesvolle film, waar het om een was dit een innovatief experiment in een voor Stage Entertainment klein theater met zo’n 300 zetels, een jonge en getalenteerde cast, verfrissende moderne muziek en een vindingrijk decor.

4. Evita
Deze Evita was mijn eerste, en ik zag nog de première in Carré. Wat een ervaring. Ik wist niet wat ik van het stuk moest verwachten, kende wel de film en verschillende opnames, maar ik had er nooit echt interesse voor. Mede door de fantastische cast en het interessante, bijna abstracte decor was dit een bijzondere ervaring voor mij. Alles valt hier op zijn plek, René toont weer wat voor een uitstekende zanger en ook acteur hij is, Brigitte speelt Eva niet, ze is Eva, Yoran en Esmée tonen in hun kleine rollen wel hun talent, Paul Donkers vond ik in zijn rol niet zà³ interessant, maar dat zal wel de bedoeling zijn.
En ja, inderdaad, die pruik.

5. Murder Ballad, Storytellers Zoetermeer
Een van de grote verrassingen van afgelopen jaar. Ik had geen te grote verwachtingen, kende het stuk niet, kende de locatie niet en wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Spelers van goed tot uitstekend met als uitschieter Fabienne Dallau als vertelster. Een krachtige stem, een sterke presentie en ook nog in mijn ogen de meest spannende rol in het stuk. Een verhaal dat heel saai en niet bijzonder lijkt, maar wat je door een onverwachte twist met andere ogen ziet. Verder een prachtige, kleine buitenluchtlocatie.

6. Kinky Boots, Hamburg 2018
Ook weer een stuk dat in Duitsland niet echt succesvol was (inmiddels ook weer weg). Een mooi verhaal, niet bijzonder verrassend of innovatief, maar gewoon een mooie feel good voorstelling met een sterke Gino Emnes als Lola. Hetzelfde geld voor muziek en decor, misschien niet de meest spectaculaire voorstelling aller tijden, maar het klopt gewoon alles.

7. Bat out of Hell, Oberhausen 2018
Pas een paar dagen geleden gezien, en ik heb echt genoten. Ik heb er veel kritiek over gehoort, er was veel commotie over de duitse vertalingen, dit is ook misschien niet zo geslaagd, maar voor de rest vond ik het een leuk spectakel. Je moet wel een beetje van trash houden, het verhaal is niet bijzonder ingewikkeld, maar daar gaat het ook niet om. Alles is groots hier, muziek, decor, het dramagehalte. Ik had twee Nederlanders in de hoofdrollen, Robin Reitsma die vooral in de tweede akte schitterde en April van Amelsfoort, vooral sterk qua zang. Als je weet wat je moet verwachten kun je een hele vermakelijke avond hebben.