Naast topvoorstellingen zijn er natuurlijk ook voorstellingen die tegenvallen. Gelukkig niet zoveel, maar toch. Mijn top 6:

1) The King and I (Londen). Ik ben geen fan van Rodgers and Hammerstein en krijg de kriebels als ik te lang naar hun muziek luister. Op een of andere manier denk ik altijd aan draaiorgelmuziek. En aan Andre Rieu. Not my cup of tea. Kelli O’hara is top in spel en zang, maar Ken Watanabe doet waar hij volgens eigen zeggen voor deze productie al bang voor was: de rol niet beheersen op een niveau dat je mag verwachten. Je gunt de man van alles, maar hij is gewoon niet te verstaan en zingen kan hij niet. Jammer. Tenslotte kun je je afvragen of het verhaal eigenlijk nog wel vertoond kan worden anno 2018. Het land ver weg en zijn inwoners wegzetten als achterlijken die wel even vanuit Engeland een koloniaal lesje in beschaving krijgen. Als documentaire zeker belangwekkend materiaal, maar als grote entertainment show (mooi aangekleed overigens) dubieus in mijn ogen. Ik heb me er in ieder geval aan gestoord.

2) Wasted (Londen). Kleine voorstelling in het Southwark Playhouse over het armoedige en chaotische bestaan van de zusjes Bronte en hun weg vol hobbels en hindernissen naar het schrijven van belangrijke literatuur. Op zich een verhaal waar je echt wel wat mee kunt, maar in het Southwark heeft men er een onverstaanbare Rock documentaire van willen maken. Matig, heel matig. En daar kunnen Molly Linch (Sunset Boulevard) en Natasha Barnes (Funny Girl) niet veel aan veranderen. Af en toe vertoont de score opeens een lekkere song, maar dat is veel te weinig om voldaan huiswaarts te keren.

3) Tina the Musical (Londen). Deze voorstelling is zonder haar ster Adrienne Warren slechts een gemiddeld vermakelijke show. De jukebox musical heeft fijne muziek en een best aangrijpend levensverhaal, want duidelijk is dat Tina’s leven niet over rozen is gegaan. Maar de actrice die ik als Tina Turner zie zingt best aardig, maar lijkt op geen enkele wijze op Tina Turner. Niet qua uiterlijk, niet qua ‘loopje’, niet qua spel.  Ik wil hem best nog eens zien met miss Warren, maar het is geen goed teken dat een voorstelling tegenvalt als een US op gaat. Dat is doorgaans in de UK geenszins het geval.

4) Knights of the Rose (Londen).  Goede rockmuziek. Slap verhaal over ridders, eer en liefde/haat/nijd op en buiten het slagveld. Bespottelijke regiekeuzes. De zaal moest zich af en toe inhouden om tijdens de premiere de acteurs niet van het podium te lachen.  En dat lag absoluut niet aan de cast.  Voorstelling had als komedie gemaakt moeten worden, maar gaat door voor episch drama. Uiteindelijk is het vlees noch vis. Voorstelling mist iedere richting.

5) The Color Purple (NL).  Verhaal dat verteld dient te worden. Zeer aangrijpend. Toch raakt de voorstelling me minder dan ik had verwacht.  Net zo als dat in Londen gebeurde, nota bene met Cynthia Erivo.  Ook hier zit ik aanvankelijk naar het verhaal te kijken zonder dat ik er echt in getrokken wordt,  zonder dat ik volledig meegenomen word in de tragiek van de hoofdrolspeelster en haar familie. Uiteindelijk vind ik het best een mooie voorstelling, maar had er meer van verwacht.

6) Pippin (Londen) Kon natuurlijk ook bijna niet anders na de perfecte uitvoering in Carre, maar soms weten kleine voorstellingen creatief te verrassen. Deze helaas niet. Een aantal onbegrijpelijke en tamelijk ridicule regiekeuzes, in combinatie met een average cast en een hysterische leading player maakte dat deze voorstelling zwaar tegenviel.  En ik had nog wel voor twee voorstellingen kaarten gekocht…...

1. Wasted (Londen)
Verloren tijd, behalve dat het erg leuk was om deze voorstelling met een medeliefhebber te bespreken. Zie ook het verslag wat ik ervan maakte.
2.Meiskes en jongens (Antwerpen)
Hoop gedoe om niks. Slappe hoegenaamd schokkende vertelling, met wel leuke muziek
3. Knights of the Rose. (Londen)
Ook hier niets mis met de bestaande muziek, maar alles met de manier waarop dit in een verhaal is verwerkt.

Tot zover de onvoldoendes. Dan vielen deze nog tegen, of waren gewoon niet mijn ding.
4. Soof (Nederlandse tour)
Rommelig, en voelt alsof er meer in zat. Een van de zwakste soundtracks van nieuwe musicals afgelopen jaar.
5. The Elephant Man (Amsterdam)
Een geweldige soundtrack,  hopeloos zwak gestaged. Het sterkste geval van gemiste kansen .
6. Sprookjessprokkelaar
Ik had de hoop dat het zwakke scenario zou worden aangepast voor de tourversie. Maar helaas.
7. Hamilton (Londen)
Een hele zit, met deze muziek. Minder erg dan verwacht, maar zeker een van de mindere musicalavonden.
8. Hadestown (Londen)
Het concept viel tegen (had ook niet zo veel met Once, maar die was wel een stuk leuker), waar juist mythologie me wel boeit. Een van de stemmen irriteert me.
9.The King and I (Londen)
Een ongemakkelijk gevoel over het script (ik weet het, het is uit een andere tijd, maar toch), en een onverstaanbare hoofdrolspeler. Geen idee waarom mensen enthousiast zijn over deze man.
10. Caroline or change (Londen)
Zingende wasmachines en drogers. Het doet mij te geforceerd aan. Helaas.

Ik zou willen dat ik hier meer over kon zeggen, maar ik ben het wel eens met The Color Purple en De Sprookjessprokkelaar.
De Sprookjessprokkelaar was als boek als erg zwak, maar de voorstelling heeft dat helaas niet beter gemaakt.
The Color Purple was prachtig op het eind, maar ik had gewenst dat de hele voorstelling zo aangrijpend was in plaats van het kunstmatige ‘leuk doen’ tussendoor.

Wat ik echt slecht vond was Mamma Mia. De vertaling vind ik gewoon niet fijn, Jolijn Die haar teksten voor mijn gevoel meer opleest dan acteert en Antje die zangtechnisch wel goed klinkt maar gewoon geen enkele emotie laat voelen in wat ze zingt.

Opvliegers 3. Het is dan wel geen musical, maar wel iets dat ik in 2018 gezien heb en dat bar slecht was. De eerste 2 edities vond ik vermakelijke, maar hier sloegen ze de plank volledig mis en werd het ongeloofwaardig.

Jeroen - 02 January 2019 01:26 PM

5. The Elephant Man (Amsterdam)
Een geweldige soundtrack, hopeloos zwak gestaged. Het sterkste geval van gemiste kansen .

Zo mee eens. Had na de voorstelling nog een kort gesprek met componist en regisseur Frank Affolter, en hij vond zijn regie blijkbaar heel erg geslaagd. Interessante en verassende muziek door een live orkest uitgevoerd - dat is wel prettig. Maar de rest voelde verschrikkelijk amateuristisch aan.

Verder had ik niet zo veel met You’re the Top - sterke spelers, ook mooi om met Marcel Jonkers en Marjolein Keuning mensen te zien die helaas niet (meer) zo vaak spelen. Maar het hele gebeuren raakte me nauwelijks, ik kan ook niet precies zeggen waarom. Het voelde allemaal een beetje kil aan.

Selma Ann Louis was denk ik gewoon niet mijn ding, Arja Ederveen vond ik heel grappig, ik heb minder met Plien en Bianca, maar dat is smaak. Mooie enscenering zoals we dat van Pieter Kramer gewend zijn, maar de liedjes voelden ontzettend onnodig en het verhaal was ook niet bijzonder origineel.

Van De Brief voor de Koning was ik erg teleurgesteld, film en boek zijn lang geleden voor mij, en ik kon het verhaal helemaal niet meer volgen. Daardoor dat het allemaal in de bibliotheek plaats vond en alle spelers daar constant op verwezen kwam ik niet in het verhaal terecht maar keek naar een groep mensen die bizarre dingen tussen boekenkasten doet.

The Full Monty vond ik helemaal niet boeiend, zo’n best-oké-voorstelling die je meteen weer vergeet.

En dan, misschien onterecht, een voorstelling die ik bijna een debakel zou willen noemen: Bare door Studenten Toneelvereniging Amsterdam. Jezus. Een van mijn favoriete musicals, maar deze groep had er duidelijk meer dan moeite mee. Mooi als je zo veel ambities hebt, maar probeer binnen je lijntjes te kleuren. Hier is dat niet gelukt, veel spelers die best aardig kunnen acteren en zingen, maar voor dit stuk is dat gewoon niet goed. De slechte geluidskwaliteit hielp ook niet, het was vaak niet te verstaan. Ik ben blij dat er amateurgroepen zijn die onbekendere titels willen brengen, maar misschien eerst even iets dat haalbaarder is dan zo’n ingewikkeld stuk.