“Daens” is niet alleen een bekende Vlaamse film, het is ook de eerste musical voor volwassenen die Studio 100 in 2008 op de planken bracht. Dat gebeurde toen al op een bijzonder locatie - een oud postgebouw in de buurt van Antwerpen - op een groot toneel van 22 op 40 meter, met behulp van de nieuwste projectietechnieken.
Omdat het maken van een nieuwe musical erg duur is, werd in afwachting van de nieuwe productie over het leven van koning Boudewijn, Daens nog eens onder het stof vandaan gehaald. Vorige vrijdag beleefde de nieuwe 2.0-versie zijn première in het Studio 100 Pop-Up Theater in Puurs. Met meer dan 200.000 verkochte kaartjes voor er één show werd gespeeld, lijkt het alsof het entertainmentbedrijf de juiste snaar bij de Vlamingen weet te raken: met spektakel, maar steeds ten dienst van een goed verhaal.
Bij voorganger 40-45 werd er vertrokken van een leeg blad. Dat kon bij Daens uiteraard niet, wat zowel voor- als nadelen oplevert. Dat iedereen de film al kent, is meegenomen. Maar tegelijk maakt dit het leven van regisseur Frank Van Laecke er niet makkelijker op. Deze moest zich immers aan het verhaal houden, en dat is - helaas - niet altijd even boeiend.
De meeste muziek werd twaalf jaar geleden al geschreven door Dirk Brossé, maar is wel opnieuw ingespeeld door het Symfonieorkest Vlaanderen. Een doorslagje van 40-45 is het zeker niet geworden: de muziek klinkt anders, minder modern misschien, wat meer zeemzoeterig en klassieker. Samen met de grote lappen tekst maakt dit de voorstelling iets moeilijker toegankelijk.
De musical gaat over Adolf Daens (Peter Van de Velde), die als priester het opneemt tegen de sociale wantoestanden in Aalst aan het eind van de 19e eeuw. De versie uit 2008 was een tweeakter en werd omgetoverd tot één lange voorstelling van twee uur. Er werden dus een aantal songs en scènes geschrapt. Of daarbij steeds de goede keuze werd gemaakt is de vraag. Sommige stukken duren te lang (denk maar aan de voetbalwedstrijd), anderen zijn overbodig of ronduit platvloers (de toiletscène), of soms ronduit vreemd geplaatst (het carnaval na de verkrachtingsscène bijvoorbeeld). Een aantal ballades tussen Nette (Free Souffriau) en Jan (Jelle Cleymans) klinken als bladvulling en halen de schwung uit de show. Er is ook minder ‘comic relief’ dan in de oorspronkelijke versie. De grappige scène met de steps in het Vaticaan is bijvoorbeeld niet meer te zien, waardoor Daens over het algemeen een erg zware musical is geworden. Langs de andere kant gaat het aan het einde van de show dan weer met een rotvaart vooruit en maakt het verhaal onduidelijke sprongen in de tijd. De balans zit hierdoor niet altijd helemaal juist. Hopelijk wordt er de komende weken nog wat gesleuteld aan bepaalde scènes.
Het vernieuwende technisch concept met rijdende tribunes kennen we intussen al, maar bij Daens schakelt men nog een versnelling hoger. De tribunes maken meer bewegingen, en de rijdende led schermen staan haast nooit stil. Dat levert met name in de catacomben van het gekkenhuis een prachtig beeld op, waarbij we zelf haast ronddolen in het doolhof. De overgang daarna naar een Aalsters sneeuwlandschap is betoverend. Paarden, honden en zelfs heus indoor-vuurwerk maken het plaatje compleet. Op de led torens worden beelden geprojecteerd van een brand, waarbij je zou zweren dat de schermen zelf in vuur en vlam staan. Het 3D Auro geluid - een Vlaamse uitvinding overigens - is zo levensecht, dat je de politiekers naast je hoort roepen in het parlement.
Peter Van de Velde en Jan Schepens (zijn broer Pieter Daens) spelen de pannen van het dak. Dat het niet de beste zangers zijn leek het publiek niet te deren - ze werden beiden getrakteerd op een staande ovatie. Aan hun zijde schittert het 81-jarige theatermonument Jo De Meyere in de rol van Bisschop Stillemans - naar eigen zeggen zijn allerlaatste rol. Manou Kersting speelt (zoals vaak) de rol van de ‘bad guy’: de fabrieksopzichter Schmitt. Peter Thyssen zorgt voor de komische noot in de rol van priester Ponnet.
De meeste leden van het ensemble spelen ook in 40-45, wat om de veertien dagen afwisselend te zien zal zijn met Daens. Zij moeten dus twee voorstellingen uit het hoofd leren, inclusief de juiste in- en uitgangen in de coulissen. Met name voor de swings is dat een huzarenstukje. Mijn applaus was dan ook vooral voor hen, en voor de honderd medewerkers die onzichtbaar in de coulissen beide spektakels draaiende houden.
4,5/5 sterren
