Dinsdag 10 april ben ik naar de musical Tarzan geweest in het Fortis Circustheater in Scheveningen. Hieronder staat mijn recensie over de show. Indien je ‘blanco’ de show wilt bekijken, raad ik je aan onderstaande tekst niet te lezen. Er wordt namelijk het één en ander in verklapt. :D
Twee Werelden
Het is dinsdag 10 april: 5 dagen voor de officiële Europese première van de musical Tarzan. Net 8 uur geweest; de show kan elk moment beginnen. Dan plotseling: een luide donder. De lichten springen uit. Het getekende schip op het doek komt tot leven. Een jong echtpaar en hun pasgeboren baby krijgen te maken met een grote storm op zee. Ze spoelen aan op één van de witte stranden van West-Afrika. Vanuit een vogelvluchtperspectief kijken we neer op dit jonge stel, dat hier te midden van het gevaar in de jungle begint aan een nieuwe start. Dit alles onder begeleiding van het lied Twee Werelden, knap vertaald door Martine Bijl en mooi gezongen door hoofdrolspeler Ron Link. De ouders van het kind worden helaas vermoord door de panter Sabor. Bijzonder knap wordt dit verbeeld, namelijk door middel van luchtacrobatiek. Hun zoontje wordt gevonden door de gorilla Kala. De vondeling krijgt van haar de naam Tarzan. Een zeer indrukwekkende opening van de musical is het zeker. De vraag is echter of ze deze kwaliteit gedurende de hele show kunnen handhaven.
Chantal op de schommel
Degene die zeker niets afdoet aan de kwaliteit de show is ‘famous face’ Chantal Janzen. Dat ze het lievelingetje van Joop is blijkt wel uit haar cv, ze heeft namelijk ook hoofdrollen gespeeld in onder andere Beauty & the Beast en Saturday Night Fever. Het was dus niet geheel een verrassing dat zij de rol van Jane kreeg. Eerlijk is eerlijk, het moet gezegd worden: ze acteert geloofwaardig, heeft een goede komische timing en ze zingt ook nog eens foutloos. Het lied Voor het eerst is dan ook het muzikale hoogtepunt van de show. De vormgeving van deze scène was echter matig. Jane komt omlaag op een soort van schommel, terwijl Tarzan er maar een beetje bij bungelt aan één van de lianen. De opkomst van Jane in deze scène deed me denken aan de film Moulin’ Rouge, waarbij de courtisane Satine bij het nummer Sparkling Diamonds op diezelfde manier opkomt. Maar dit is Tarzan – en niet de Moulin’ Rouge – . Waar zat de regisseur met zijn gedachten? Ik had graag wat meer chemie tussen de twee hoofdrolspelers willen zien in deze scène. En die schommel mochten ze van mij laten hangen in de speeltuin. Een simpeler decor zou hier ook niet storen. Misschien zou er dan wel sprake zijn geweest van kippenvel.
Eenzame leegte
Dat een simpeler decor ook storend kan zijn blijkt uit de eerste acte. Na de schitterende openingsscène kijken we namelijk tegen een saai decor aan wat bestaat uit fluorgroene slierten: “lianen”. Af en toe een scène zonder te veel poespas is wel prettig, maar er komt een moment dat het publiek genoeg heeft van die leegte. Chaira Borderslee, ofwel de moedergorilla Kala, en Jeroen Phaff, de grote, wijze, agressieve brulaap die luistert naar de naam Kerchak (Kortjak), doen hun best om het publiek die leegte te laten vergeten, maar daar slagen ze niet helemaal in. Ze zingen en acteren aardig. Jeroen Phaff heeft een prettige stem en goddank deed Chaira het een stuk beter dan tijdens haar optreden bij het tv-programma Wie wordt Tarzan?, maar kippenvel bleef weg. Jij woont in mijn hart blijf ik een vreemde vertaling vinden.
Disneyschurken
De rest van de musical is gelukkig beter vertaald. Er zijn geen momenten waar je kromme tenen krijgt van de vage woordkeus, of liederen waarin je spontaan kiespijn krijgt van de clichézinnen en het vage gerijmel. Ze begint het te leren. Naast de vertaling van de liedteksten was ze ook verantwoordelijk voor het script. De inhoud van het stuk is goed. Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk gemaakt waarom Kerchak een hekel heeft aan Tarzan en waarom Clayton graag een gorilla wil vangen. In de gelijknamige Disneyfilm bleven deze twee motieven op de achtergrond. Ondanks dat pluspunt missen de meeste personages diepgang. Vooral de rol van de schurk Clayton was erg flat. Het blijft een arrogante golddigger, die zichzelf een lekker ding vindt en denkt dat Jane voor hem valt. Ondanks het feit dat Arie van Rustenburg erg goed kan acteren blijft Clayton het prototype van een disneyschurk en deed hij erg veel denken aan die andere schurk uit de Disneymusical: ik heb het dan over Gaston uit Beauty & The Beast. Maar ook de rol van Jane heeft veel overeenkomsten met het personage Belle uit diezelfde musical. Beide disneyheldinnen zijn ‘anders’ dan normaal, bezitten een goed stel hersens en worden versierd door de schurk. Het is dan ook niet gek dat Chantal Janzen zowel voor Belle als voor Jane is gecast.
Een unieke theaterbelevenis
Natuurlijk is deze musical niet één en al pulp. Zoals al eerder werd genoemd speelde en zong Chantal Janzen de sterren van de hemel, maar ook Ron Link, die de titelrol voor zijn rekening neemt, legde een belofte af voor de toekomst. Hij komt nieuwsgierig, dapper, ontroerend en toch ook weer stoer over: precies wat Tarzan nodig heeft. Zingen deed hij ook beter dan verwacht. Af en toe klonk hij wat schor, maar hij haalde alle hoge tonen van Phil Collins. Een prestatie op zichzelf. Ook de muziek is heerlijk: de diversiteit aan melodietjes kom je maar zelden tegen op het gebied van musical. Stoere, swingende popsongs, die lekker in het gehoor liggen, afgewisseld met gevoelige ballades. Een fantastisch orkest speelde de geweldige akkoorden tijdens de decorwisselingen vrijwel foutloos. Dan heb ik het nog niet gehad over de luchtacrobatiek die er tijdens zo’n show voorbij komt. Er wordt, net als bij de vorige productie in het Circustheater The Lion King, veel gespeeld in de zaal. Zo komt Tarzan vanuit de zaal slingerend aan het liaan op. Spectaculair is het zeker. Een technisch hoogstandje! Zeker een unieke theaterbelevenis, maar een tweede bezoek staat nog niet op de jaarplanning. Ik heb wel even genoeg Tarzan gezien voor de rest van het jaar.
