Broadway Report: Spring Awakening
Gezien: donderdag 17 mei, Eugene O’ Neill Theatre New York
Het stuk “Voorjaarsontwaken†van Wedekind is op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke keuze om een musical van te maken. Geschreven aan het einde van de 19e eeuw, behandelt het stuk de gevoelens en seksuele driften van een groep adolescenten. Niets wordt de kijker bespaard: masturbatie, incest, seksueel misbruik, homoseksualiteit, sadomasochisme, abortus en zelfmoord. Niet echt onderwerpen voor een commerciële Broadway productie: je hoort de Republikeinen al zuchten op de achtergrond. Maar er lijkt zich een klein wonder te voltrekken bij deze voor 12 Tony Awards genomineerde voorstelling.
De show, geschreven door Duncan Sheik (muziek) en Steven Sater (boek en songteksten) is al sinds 1999 in ontwikkeling. Meer dan zeven jaar is er geschaafd en gesleuteld aan deze show en dat is aan alles te merken. De muziek is weergaloos; de laatste jaren is er niet zo’n unieke en sterke score op de Broadway planken te horen geweest. De show heeft soms een “Rentâ€- achtige sfeer, maar is stukken evenwichtiger en muzikaal interessanter. Vooral de strijkerarrangementen zijn prachtig. Hoogtepunt volgt na hoogtepunt, uitmondend in de mooiste finale die ik in jaren heb gehoord: “The Song of Purple Summerâ€. De teksten zijn poëtisch, nergens voor de hand liggend, grappig en ontroerend. Spring Awakening is helemaal van deze tijd, ook al speelt het stuk in 1880. Woorden als f*ck worden luidkeels de zaal ingeslingerd: dit is een Broadway show voor een nieuwe generatie.
Het verhaal vertelt de liefde tussen Wendela en Melchior. Allebei een jaar of 16, allebei onwetend wat betreft seksuele voorlichting. Deze twee jonge mensen weten niet wat hun overkomt als ze verliefd op elkaar worden. De moeder van Wendela heeft slechts verteld dat er kinderen komen als mensen “echt van elkaar houdenâ€. De waarheid is (zoals wij allen weten) ietsje anders. Op de achtergrond speelt ook het verhaal van Melchior: een jongen die niet kan voldoen aan de verwachtingen van zijn ouders en uiteindelijk een dramatische beslissing neemt.
Spring Awakening is gestaged als een rockconcert: acteurs met een solo pakken een microfoon uit hun zak en krijgen een eigen spot. De choreografie (van moderne danslegende Bill T. Jones) is opwindend en totaal anders dan een Broadway choreografie. De volwassen rollen worden gespeeld door 2 acteurs: alle vrouwen worden gespeeld door Christine Estabrook, de mannen door Stephen Spinella (Tony winnaar voor Angels in America). Maar de sterren van de show zijn de jonge acteurs. Allemaal precies de leeftijd die ze vertolken en allemaal ongelooflijk intens. Er valt eigenlijk geen zwakke schakel te noemen, maar de show wordt gedragen door de prachtig zingende Lea Michelle die al 6 jaar (!) bij de show betrokken is en de zeer aantrekkelijke Jonathan Groff. Van deze twee mensen gaan we nog heel veel horen, net als van de anderen trouwens. Het is ongekend wat een talent deze show voortbrengt.
In twee keer een uur zit je bij Spring Awakening in een soort achtbaan van emoties. De show is, zeker gezien het onderwerp, opmerkelijk licht van toon en er valt veel te lachen. Maar uiteindelijk zit je toch te grienen als een klein kind, overmand door emoties en knock-out geslagen door de prachtige muziek. Spring Awakening gaat over de emoties die iedereen kent. Bang anders te zijn dan anderen, opboksen tegen je ouders en je grenzen verleggen. Wanneer deze universele thema’s zo krachtig worden neergezet als hier is er geen ontkomen aan: Spring Awakening raakt je recht in je hart.
Iedereen met gevoel voor theater MOET DIT ZIEN, zoiets unieks maak je maar een paar keer in je leven mee. Ik mag hopen dat deze show alle Tonies wint dit jaar en dat de wereldwijde zegetocht van deze show kan beginnen. Spring Awakening is de eerste echt vernieuwende musical van dit millennium en verdient het gezien te worden in Londen en vast ook Amsterdam. Als ik van der Ende was en een “andere†show zocht om mijn nieuwe musicaltheater mee te openen dan wist ik het wel. Er is maar één conclusie mogelijk: GAAT DAT ZIEN.
Jacco, mei 2007.
