Veertje - 28 May 2007 05:52 PM

@ Mark en Jouke: mooie verslagjes ook 😊
Ook ik vind de rol van Birgit (dus niet BirgitTE 😉) meer diepgang hebben, maar dat ligt denk ik aan hoe ie geschreven is 😊

Mja… Dat van die diepgang vind ik ook.. Ik denk ook dat het daardoor komt dat een aantal mensen Ara “slechter” vinden…
Persoonlijk vind ik Birgits stem fantastisch maar vind haar te overacting

Ik denk dat die afstandelijkheid die Mark beschrijft komt door het feit dat ze elkaar maar één keer in de voorstelling echt ontmoeten: namelijk het moment dat hun verhaallijnen elkaar kruisen. Het is ook een onafhankelijk stuk volgens mij, omdat het onafhankelijk van elkaar verteld wordt. Dat gevoel vond ik juist wel mooi: het is of ze ieder achter glas staan en elkaar wel zien, maar niet werkelijk aan kunnen raken.

Btw: de lieve dame heet Birgit, niet Birgitte of Brigitte 😉

Ik hoor het al: zoveel verschillende reacties! Ik zelf ben naar de premiere geweest en heb enorm genoten! Wel ben ik er van overtuigd dat wanneer je het stuk vaker ziet je er meer vat op kunt krijgen. Dat kan helaas voorlopig niet want de speeldata is voorbij… Veertje (p.s., ik heb je ook gezien bij de Honk! meet ‘n greet),leuke foto’s! Ik hoop dat iemand mijn foto’s ook kan scannen zodat iedereen die ook kan zien.Ik heb er een nieuw topic voor geopend, dus wie weet!

Dankje!
Ben erg benieuwd naar jouw foto’s! :-D

En wat je zegt, als je deze musical (of elke andere musical) vaker ziet, ga je het toch anders ervaren.
Bij Passion had ik dat, de 1e keer dacht ik van hmm nou, gaat wel, en de 2e keer had ik kippenvel en traantjes.

Wie weet, eind 2008, misschien word dit nog een hit! :-D

Even mijn recensie erbij.

The last five years — gezien op 7 april 2007 in De Regentes in Den Haag- try out

Een opmerkelijk musical van Jason Robert Brown, vooral door de kleine cast. Een man en een vrouw. In deze Nederlandse versie dragen ze de namen Sanne en Jona en worden ze gespeeld door Birgit Schuurman en Ara Halici. Sanne vertelt het verhaal van hun relatie vanaf het moment dat die eindigde tot het begin en Jona vertelt het verhaal van het begin naar het eind. Dat maakt het verhaal boeiend. De muziek is prachtig en draagt het verhaal. Hoogtepunten zijn de auditie van Sanne en het lied van Schmiel van Jona. Ara Halici is altijd een prettige musicalacteur om naar te kijken door zijn vakmanschap ofschoon hij tijdens deze try out zeker niet zijn beste rol speelde. Misschien heeft hij nog even tijd nodig om zijn draai te vinden. Birgit daarentegen blijkt fenomenaal goed. Als actrice en als zangeres. Regisseur Maarten Mourik haalt alles uit zijn spelers en het minimale decor en zorgt ervoor dat je direct begrijpt hoe het verhaal werkt. Ook de videobeelden op de achtergrond dragen bij aan het verhaal.
Helaas geeft het verhaal ons niet veel redenen om deze personages aardig te vinden. Beiden blijken oppervlakkig, egoïstisch en erg op hun eigen carrière gericht. Misschien dat vertaler Allard Blom het verhaal beter in Amerika had kunnen laten dan het naar Nederlandse begrippen om te werken. Wat is er mis aan Antwerpen, waarover heel cynisch wordt gedaan als Sanne daar werk in het theater heeft? Ik geloof niet dat Nederlandse musicalacteurs zo’n hekel hebben aan Antwerpen als Amerikaanse acteurs aan Ohio versus Broadway. Ook de Joodse identiteit van Jona en de wens van zijn familie om hem met een Joodse getrouwd te zien werkt in New York maar niet in Amsterdam. Al met al is het echter een voorstelling die ik zeker graag nog eens een tweede keer wil zien. Om de muziek. Maar ook om te zien hoe de chemie tussen Birgit en Ara groeit.