Zaterdag staat in het teken van twee klassiekers uit de musicalgeschiedenis. Voor de matinee staat Les Misérables op het programma en dat blijft voor mij toch wel de musical der musicals. Voor mij ook de eerste keer dat ik de hernieuwde versie in het Sondheim Theatre zie.

Op de castlijst staan de nodige understudies. Jean Valjean wordt gespeeld door Brad Barnley, Fantine door Ellie Ann Lowe en Eponine door Bryony Duncan. Maar zij stelden allesbehalve teleur. Opvallend in de cast zijn Stewart Clarke die een ijzersterke Javert speelt en Robert Tripolino als een gedroomde Marius.

Al bij de eerste tonen van de Proloog zit ik met huizenhoog kippenvel en bij ‘At The End Of The Day’ voel ik de eerste tranen alweer prikken. Het is fijn om te merken dat ‘Les Misérables’ in al die tientallen jaren nog niets aan zeggingskracht heeft ingeboet.

De nieuwe Nederlandse versie moet ik nog gaan zien, maar kan me nu al intens verheugen op de paar voorstellingen die ik geboekt heb.

De volgende klassieker is Andrew Lloyd Webber’s Phantom Of The Opera in het inmiddels omgedoopte His Majesty’s Theatre aan Haymarket.

Bij het begin van de pandemie is de originele versie die al sinds 1986 in Londen speelde ingewisseld voor een nieuwe versie, geregisseerd door Seth Sklar-Heyn. De originele staging en choreografie van Gillian Lynne is aangepast door Chrissie Cartwright en het originele design van de musical van Maria Björnson door Matt Kinley. Voor de Phantom puristen waarschijnlijk een doodzonde. Het is zeker jammer maar tijden veranderen en uit kostenoverwegingen wel een logische keuze.

Ik had me ingesteld op de nodige veranderingen maar dat viel uiteindelijk wel mee. Grootste verandering is natuurlijk de halvering van het orkest. De aankleding van het proscenium is drastisch veranderd en een stuk minder opulent en veel van de prachtige rood fluwelen draperieën zijn verdwenen. Ook de Engel aan het einde van de eerste Akte is er niet meer en is vervangen door een indrukwekkend beeld van Pegasus zoals dat ook op het Palais Garnier is te vinden.

Ook hier prijken de namen van understudies op het castbord voor zowel de rol van The Phantom als Christine Daaé. The Phantom wordt vanavond vertolkt door James Gant die normaal gesproken de Auctioneer is. Hij blijkt een prachtige stem te hebben en zet een overtuigende gracieuze Phantom neer. Ik was zo mogelijk nog meer onder de indruk van Anouk van Laake die Christine speelde. In alle opzichten overtuigend in haar spel en met een prachtige kristalheldere stem. De cadenza aan het einde van ‘Think Of Me’ was geweldig. Als we ooit een Christine zoeken voor een nieuwe Nederlandse productie is zij de perfecte keuze.

Ik vind het zo heerlijk om jouw verslagen te lezen! Erg leuk!!

Dank je ! Altijd leuk om te horen. De laatste keer in Londen was eind november 2019, dus het werd wel weer eens tijd :-)

Daar sluit ik me graag bij aan. Ik ben ook al veel te lang niet meer in Londen geweest. Door jouw verslagen was ik er toch weer een beetje.

Voor de volgende dag is de eerste voorstelling ABBA Voyage die inmiddels bijna een jaar in Londen staat en pas geleden de 1 miljoenste bezoeker heeft verwelkomd.

Het virtuele concert waarbij Anni-Frid, Benny, Bjorn en Agnetha als ingenieuze avatars, als was het 1979 op het podium staan. De inmiddels 70 plussers zijn vijf weken lang vastgelegd door 160 camera’s terwijl ze motion-capture pakken dragen en later digitaal bewerkt door Industrial Light & Magic, het bedrijf van George Lucas.

Voor de concerten is een prachtige tijdelijke arena gebouwd in de vorm van een hexagon met een zaal die plaats biedt aan 3000 bezoekers. Staanplaatsen op de dansvloer voor wie daar behoefte aan heeft en comfortabele zitplaatsen met ideale zichtlijnen. De ABBA Arena is van alle gemakken voorzien met allerhande merchandise al was het A5 programmaboek met £ 15 wel aardig prijzig. En mocht je iets vergeten zijn is er op het nabij gelegen metrostation nog een ABBA Voyage shop.

De voorstelling werd vorig jaar na de première overladen met 5 sterren recensies en ik kan dat alleen maar beamen. Het was echt heel ontroerend om met zoveel mensen van jong tot oud al die bekende nummers te horen die de soundtrack vormden van mijn jeugd, toen het helemaal niet hip was om fan van ABBA te zijn.

De ABBAtars zijn magnifiek vormgegeven en het geluidsontwerp en de lichteffecten zijn geweldig. De 10-koppige band speelt de sterren van de hemel en de drie achtergrondzangeressen krijgen nog een een eigen moment om te stralen. ABBA Voyage voert in 5 aktes langs het omvangrijke oeuvre van de Zweedse groep met uiteraard alle hits maar ook wat minder bekende songs als ‘The Visitors’ en ‘Hole In Your Soul’. Ook de twee nieuwe nummers ‘I Still Have Faith In You’ en ‘Don’t Shut Me Down’ vallen qua thematiek en tekst in de context van de show ineens helemaal op hun plaats. ABBA Voyage is ook veel theatraler dan ik had gedacht, zo opent de voorstelling met ‘Skallgång’ van het album November 1989 van Benny en is er een animatiefilm in twee delen die ‘Eagle’ en ‘Voulez-Vous’ begeleiden.

Ik ben overigens wel benieuwd of er destijds meer songs zijn opgenomen en er wellicht nog aanpassingen kunnen volgen in de setlist.

ABBA Voyage heeft de boekingsperiode inmiddels verlengd tot en met mei 2024.

Al aan het eind van de middag richting Theatre Royal Drury Lane want de voorstelling van Frozen begint al om 17.30u. Ik had begin 2020 al kaarten geboekt in de eerste week van de previews maar toen kwam de pandemie. Na herhaaldelijk uitstel heb ik uiteindelijk maar gekozen voor restitutie met de verwachting dat ‘Frozen’ nog wel een tijd zou spelen.

Ook vandaag zit het niet mee met de bezetting want voor de beide hoofdrollen spelen een understudy, Elsa wordt gespeeld door Caitlin Tipping, Anna door Char Burnett. Jammer want ik had graag Samantha Barks gezien.

Bij binnenkomst in de stalls leek er een invasie van kleine in het blauw geklede Elsa’s te hebben plaatsgevonden, die zich overigens tijdens de voorstelling voorbeeldig gedroegen.

‘Frozen’ staat prachtig op het immense toneel van Drury Lane en is qua ontwerp van decor, kostuums, belichting en projecties een technisch hoogstandje van het bijna klassiek aandoende bühnebeeld in Arendelle tot de overweldigende effecten in het bevroren paleis van Elsa, het is genieten.

Het is jammer dat na de pauze voor mijn gevoel ‘Frozen’ qua verhaal een beetje indut. Eerlijk gezegd vind ik ‘Hygge’ en ‘Fixer Upper’ vrij vervelende scènes en vooral de laatste lijkt eeuwig te duren. Maar gelukkig is het weer vrij snel volop genieten in de aanloop naar de finale.

Op de prestaties van de understudies voor Elsa en Anna valt weinig aan te merken al leken ze vocaal op momenten wel wat moeite te hebben met de score. En het was op zich wel raar dat de jonge Elsa donker was en de jonge Anna blank en juist omgekeerd in hun volwassen versie. Maar het is theater en ‘Frozen’ is een hele mooie illusie.

Op maandag zijn er geen matinees dus voor vandaag staat alleen de tweede preview van de revival van Andrew Lloyd Webber’s Aspects Of Love onder regie van Jonathan Kent op het programma. Ruim dertig jaar nadat Michael Ball de bekendste song uit de oorspronkelijke musical ‘Love Changes Everything’ de hitlijsten in zong staat hij ook in deze nieuwe versie. En speelde hij in 1989 in Londen en New York nog de jeune premier Alex, nu is hij gecast als George.

‘Aspects Of Love’ is geïnspireerd op de gelijknamige novelle uit 1955 van David Garnett en als ik de recensies mag geloven zijn de poly-amoureuze relaties uit het stuk voor veel van hen nogal een obstakel. Al zijn in vergelijking met de oorspronkelijke musical al de nodige aanpassingen gedaan, zo is de jonge Alex 18 en is ook de leeftijd van de jonge Jenny in de tweede akte veranderd.

Het verhaal begint in 1947 als de jonge Alex Dillingham verliefd wordt op de al wat oudere actrice Rose Vibert. Hun romance wordt gecompliceerd als ook de oom van Alex, Sir George ten tonele verschijnt en zijn Italiaanse partner de kunstenares Giulietta Trapani. Over een periode van twintig jaar volgen we hun dramatische levens vol jaloezie en beschuldigingen. De onderlinge verhoudingen worden helemaal gecompliceerd als Jenny, de dochter van George en Rose, ook lijkt te vallen voor Alex.

Andrew Lloyd Webber’s prachtige score met teksten van Don Black en Charles Hart, in de nieuwe orkestraties van Tom Kelly wordt subliem uitgevoerd door het 13-koppig orkest. Het is heerlijk om de muziek weer eens live te horen. Van de grootste nummers als ‘Seeing Is Believing’ en ‘Anything But Lonely’ naar de prachtige verstilling in ‘Chanson D’Enfance’, ‘Mermaid Song’ en ‘Other Pleasures’. En natuurlijk ‘Love Changes Everything’ dat in deze versie wordt gezongen door George en niet meer door Alex, al zit zijn reprise nog wel aan het slot van de eerste akte.

Het is genieten van het design van John MacFarlane, zijn meer traditionele staging van geschilderde achtergronden gecombineerd met video en projecties van Douglas O’Connell geeft het geheel een bijna filmische indruk.

Op de prestaties van de cast valt niets af te dingen. Michael Ball is geweldig in zijn rol als de bon-vivant George, Jamie Boygo overtuigend als de getergde Alex en sopraan Danielle De Niese krijgt de kans te stralen in ‘Hand Me The Wine And The Dice’. Maar het is vooral Laura Pitt-Pulford die op mij een onuitwisbare indruk maakt als een charismatische en innemende Rose.

‘Aspects Of Love’ is Andrew Lloyd Webber op zijn allerbest en ik verheug me al op een volgend bezoek.

Matinees zijn er op de dinsdag bijna niet meer. Naast ‘The Mousetrap’ is Operation Mincemeat A New Musical de enige optie. Hoewel ik niet veel van de musical weet toch maar geboekt. Er wordt één tarief voor de gehele zaal gehanteerd dus of je nou prominent in de stalls zit of weggestopt op de upper circle, je betaalt £39.50 tot £79.50, waarbij de doordeweekse voorstellingen het goedkoopst zijn.

‘Operation Mincemeat’ is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal uit de Tweede Wereldoorlog waarbij de Britse inlichtingendienst probeert Hitler op het verkeerde been te zetten door een aangespoeld lijk van een zwerver met een koffertje dat valse informatie bevat en waarvan ze hopen dat de Duitsers denken dat het om de fictieve piloot William Martin gaat.

De musical heeft sinds 2019 al in diverse kleinere theaters gestaan, maar maakt nu de overstap naar West End in het Fortune Theatre waar de geest van ‘The Woman In Black’ na ruim dertig jaar verjaagd is.

Script, muziek en teksten zijn van Felix Hagan, David Cumming, Natasha Hodgson en Zoë Roberts waarvan de laatste drie ook in de huidige cast te zien zijn. Aangevuld met Jak Malone en Claire-Marie Hall, speelt de cast van vijf alle rollen en wisselen ook nog eens van gender. Enorm energiek en overtuigend in hun spel.Het verhaal wordt in een rap tempo verteld met veel fysieke comedy die op momenten aan Monty Python doet denken.

Het ogenschijnlijk simpele decor van Ben Stones kent veel verrassende elementen. En de muziek is uiterst catchy en vrolijk in vele muziekstijlen, soms vrij absurd maar de score kent ook onverwachte ontroerende momenten in songs als ‘Dear Bill’ en ‘Sail On Boys’.

Momenteel loopt de boekingsperiode tot en met 19 augustus 2023 maar het zou wat mij betreft volkomen terecht zijn als ‘Operation Mincemeat A New Musical’ voor langere tijd op West End te vinden zou zijn. Een absolute must see!

Ik ga over 2,5 week naar Londen.

Naast Choir of Man die een vriend heel graag wilde zien, Back to the Future en Groundhog day kan ik er nog 1 ergens tussen proppen.

Nu zit ik ernstig te twijfelen tussen Aspects of Love of Strange Loop.

Aspects is wel de moeite waard dus als ik het zo lees?

martinev2 - 30 May 2023 06:04 PM

Nu zit ik ernstig te twijfelen tussen Aspects of Love of Strange Loop.

Aspects is wel de moeite waard dus als ik het zo lees?

Ik zou, als ik jou was, me even verdiepen in het verhaal om te zien of het je aanspreekt. Ik vond het, de laatste keer dat ik het zag een verschrikking, en de recensies met lage waarderingen halen vooral dat ook aan.

martinev2 - 30 May 2023 06:04 PM

Nu zit ik ernstig te twijfelen tussen Aspects of Love of Strange Loop. Aspects is wel de moeite waard dus als ik het zo lees?

Ik ken ‘A Strange Loop’ niet maar heb enorm genoten van ‘Aspects Of Love’. Zeker een aanrader als je van de meer klassieke musicals en de muziek van Andrew Lloyd Webber houdt.

Hoewel ik zeker benieuwd ben naar de nieuwe versie van Aspects of Love zou het voor mij echt een no-brainer zijn. A Strange Loop heeft alle grote prijzen gewonnen, inclusief de Pulitzer. Voor een musical is dat vrij uniek. Daarnaast geniet een queer-voorstelling bij mij altijd de voorkeur boven een hetero-liefdesverhaal, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Jeroen - 31 May 2023 07:19 AM

martinev2 - 30 May 2023 06:04 PM

Nu zit ik ernstig te twijfelen tussen Aspects of Love of Strange Loop.

Aspects is wel de moeite waard dus als ik het zo lees?

Ik zou, als ik jou was, me even verdiepen in het verhaal om te zien of het je aanspreekt. Ik vond het, de laatste keer dat ik het zag een verschrikking, en de recensies met lage waarderingen halen vooral dat ook aan.

Ik heb de recensies nog niet gelezen. Het is meer zo’n bucketlist ding. Aspects of Love is vrij bekend en ik denk niet dat deze nog een keer uit de mottenballen wordt getrokken.

A Strange Loop wil ik niet te veel over weten omdat ik graag verrast wil worden en lijkt me erg interessant. Zeker de goede kritieken spreken me aan.

Overigens heb ik een hele brede smaak. De ene dag zit ik bij de opera of een klassiek stuk en de andere dag bij Lady Gaga, Weird al Yankovic of Iron Maiden bijv. Hetzelfde met boeken, theater, films etc.. Vrij handig 😁

Maar na het lezen van al jullie reacties denk ik dat ik toch voor A Strange Loop ga.

Thanks

Dinsdagavond is het tijd voor de eerste toneelvoorstelling. Op een of andere manier ben ik er de afgelopen jaren in geslaagd om iedere keer The Lehman Trilogy te missen maar met een nog ongebruikte NT voucher en de aankondiging dat het stuk opnieuw op West End te zien is in het Gillian Lynne Theatre is het de eerste voorstelling die ik voor dit Londen reisje boek.

‘The Lehman Trilogy’ onder regie van Sam Mendes was voor het eerst te zien in 2018 in het Lyttelton Theatre en speelde in het Piccadilly Theatre in de zomer van 2019. Na een succesvolle speelperiode op Broadway en Los Angeles waarbij het toneelstuk werd bekroond met 5 Tony Awards is ‘The Lehman Trilogy’ nu voor een paar maanden weer terug op West End.

Ben Power bewerkte het Italiaanse origineel van Stefano Massini en vertelt het epische verhaal van de Joodse broers Lehman die in 1844 vanuit Duitsland naar New Tork emigreren om daar hun geluk te beproeven. Hun verhaal vertelt in drie aktes Three Brothers, Fathers & Sons en The Immortal hoe ze hun kapitalistische droom verwezenlijken en hoe deze 163 jaar later ineen stort en het begin vormt van de wereldwijde financiële crisis.

De cast bestaat uit drie acteurs Nigel Lindsay, Hadley Fraser en Michael Balogun die niet alleen de broers Henry, Mayer en Emanuel spelen maar ook hun zoons, vrouwen en kleinkinderen. Het meeslepende verhaal wordt versterkt door de prachtige roterende set van Es Devlin, een kille bestuurskamer van glas en chroom en het sfeervolle video design van Luke Halls geprojecteerd op een enorm scherm dat de set omsluit en ons in zwart-wit beelden voert van Alabama naar de door de jaren heen veranderende skyline van New York. Het filmische gevoel wordt versterkt door het prachtige pianospel van Erika Gundesen.

‘The Lehman Trilogy’ is een indrukwekkende reis waarbij de 3,5 uur dat het stuk duurt werkelijk zijn voorbij gevlogen en fijn dat ik de productie na al die jaren toch heb kunnen zien.

Voor de matinee op de laatste dag ga ik naar de klassieker Cabaret. Ik had oorspronkelijk geboekt voor een voorstelling met de originele cast met Eddie Redmayne en Jessie Buckley tot Covid roet in het eten gooide. Inmiddels een aantal casts verder zie ik John McCrea als Emcee die ik ooit in ‘Jamie’ zag en Aimee Lou Wood als Sally Bowles, die ik eigenlijk alleen ken van de Netflix serie ‘Sex Education’.

Bij aankomst wordt de camera van je telefoon afgeplakt en via een zij-ingang en een labyrint aan smalle gangen kom je uiteindelijk in het auditorium. Het design van Tom Scutt is wel doordacht en het Playhouse Theatre is voor ‘Cabaret’ compleet getransformeerd tot de Kit Kat Club in het decadente Berlijn van 1929. Het theater kent 200 plaatsen minder dan in de normale configuratie. Dat compenseren ze door de hoge toegangsprijzen en het aanbieden van allerlei drank- en dinerarrangementen. Ik had een kaart geboekt tegen een redelijke prijs in de stalls en zonder alle toeters en bellen. De Prologue Company brengt je met muziek en movement voorafgaand aan de voorstelling verder in de sfeer.

Deze ‘Cabaret’ onder regie van Rebecca Fracknell voelt meer dan ooit als een ensemblestuk en waar de versies van bijvoorbeeld Sam Mendes en Rufus Norris zich vooral concentreren op de rollen van de Emcee en Sally voelt in deze versie iedere rol een essentiële schakel in het grotere geheel. Een bijzonder kleurrijk en gender-fluïde gezelschap. Naast de ijzersterke score blijft het krachtige verhaal van mensen die ondanks het aanstormende gevaar hun leven proberen te leiden. Een gevaar dat in deze ‘Cabaret’ meer dan ooit sluimerend aanwezig en het voelt als een mokerslag als de kille waarheid langzaam wordt onthuld.

Opvallend is de vrijheid die de performers is gegund om buiten de gebaande paden te zingen. En dat lijkt wonderwel te werken. McCrea als de alom aanwezige Emcee die het geheel lijkt te sturen excelleert in ‘Willkommen’ en ‘I Don’t Care Much’ en Wood is een perfecte Sally, Haar ‘Maybe This Time’ voelt als een een kwetsbare smeekbede en ‘Cabaret’ als een ijzige wanhoopskreet.

Ondanks het zware thema kent ‘Cabaret’ ook veel humor, vaak ironisch soms met een vette knipoog in bijvoorbeeld het groteske kostuumontwerp van Tom Scutt.

‘Cabaret’ van Kander en Ebb is natuurlijk al een erg sterke musical en deze versie, die in 2024 ook naar Broadway gaat, absoluut een aanrader.