En voor je het weet staat alweer de laatste voorstelling op het punt van beginnen. Die avond is het al vroeg naar het Harold Pinter Theatre voor A Little Life dat een kleine 4 uur duurt. Het stuk is gebaseerd op de roman van Hanya Yanagihara en door haar, Koen Tachelet en Ivo Van Hove bewerkt voor toneel en is de Engelstalige premiere van de voorstelling van het ITA uit 2018. Hoewel de speelperiode in het Harold Pinter Theatre inmiddels voorbij is, staat de voorstelling momenteel in het Savoy Theatre en is vanaf 28 september in de bioscoop te zien, ook in Nederland.

De triggerwaarschuwingen op de website zijn eindeloos alsmede de verwijzingen naar hulpverlenende instanties. Net als bij ‘Cabaret’ wordt ook hier de camera van je telefoon afgeplakt en wordt het gebruik daarvan middels een infrarood systeem gedurende de voorstelling gemonitord om de privacy van de acteurs te waarborgen.

‘A Little Life’ vertelt het verhaal van vier succesvolle vrienden in New York, acteur Willem, architect Malcom, kunstenaar JB maar concentreert zich voornamelijk op advocaat Jude, die fysiek en emotioneel getekend is door een verleden van misbruik en wreedheid dat hem zijn hele leven blijft achtervolgen. Er lijken ankers voor hem om zich aan vast te houden, de zorg van zijn adoptief vader Harold, een prachtige rol van Zubin Varla en de ontluikende liefdevolle relatie met Willem, overtuigend gespeeld door Luke Thompson of de continue aanwezigheid van zijn overleden therapeut Ana, gespeeld door Nathalie Armin, de enige actrice in de cast. Maar het blijkt allemaal niet genoeg. Ik heb met verbazing en heel veel respect gekeken naar James Norton die de rol van Jude zo waanzinnig goed en vooral kwetsbaar speelt. Het is een enorm heftig stuk waarbij het publiek zonder applaus en in shock de pauze ingaat.

De signatuur van designer Jan Versweyveld is overduidelijk aanwezig in de bijna klinische set en de onverbiddelijke belichting en het stuk wordt prachtig begeleid door een strijkkwartet in een bijna dissonante compositie van Eric Sleichim.

‘A Little Life’ was een erg indrukwekkende afsluiting van m’n reisje Londen.

De volgende dag heb ik al vroeg de Eurostar en als ik m’n hotel aan Moor Street verlaat, praktisch naast het prachtige Palace Theatre en nog een laatste blik werp richting Shaftesbury Avenue, kan ik me alweer verheugen op het volgende bezoek.

Na een half jaartje weer eens naar Londen om wat nieuwe producties te kunnen zien. Elf voorstellingen in een krappe zes dagen lukt net, al is er weer veel meer te zien dan er tijd is. Sommige keuzes zijn ook ingegeven door het feit dat er maar weinig matinees zijn op de dinsdag en vrijdag. Zo ga ik op dinsdagmiddag na lange tijd weer eens naar The Mousetrap, het toneelstuk van Agatha Christie dat inmiddels in het 70e jaar staat. De vrijdag heb ik gereserveerd voor Harry Potter And The Cursed Child Part I en II. Ik zag het toneelstuk twee keer in het jaar dat ze in première gingen, maar dat is inmiddels ook weer zes jaar geleden. Alle reden dus voor een nieuw bezoek.

Op de eerste avond en om de week goed te beginnen is het naar het Gillian Lynne Theatre voor Crazy For You. Een heerlijke voorstelling in de beste traditie van Broadway met de muziek van de Gershwins, een oogverblindend design en top dans en zang.

De volgende dag ga ik na een heerlijke matinee van The Mousetrap naar Sunset Blvd. Ik wist dat dit een volledige nieuwe en uitgeklede versie van de musical zou worden en geef toe dat ik wat reserves daarover had. Maar ik had me niet meer kunnen vergissen. Het bleek een fabelachtige en betoverende avond met Nicole Scherzinger in een glansrol.

Woensdag de matinee van The Time Traveller’s Wife een nieuwe musical van Joss Stone en Dave Stewart. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek en is later ook verfilmd. Behalve de beknopte synopsis die ik van tevoren las, wist ik er niet veel van. Het design van de musical is op momenten prachtig, maar het verhaal is mierzoet en van de muziek is helaas niets blijven hangen. behalve een overdosis aan nietszeggende popsongs. ‘s Avonds ga ik naar Stephen Sondheim’s Old Friends. Ik wist dat Bernadette Peters en Lea Salonga alle voorstellingen al present waren geweest, maar ik werp toch een beetje nerveus een blik op de schermen met de cast. Maar gelukkig, ook deze avond spelen ze, en het werd een avond om nooit meer te vergeten. Top prestaties alom van een geweldige cast en een prachtige ode aan het oeuvre van Sondheim.

De volgende matinee weer een toneelstuk The Ocean At The End Of The Lane dat na de tour voor een periode van 7 weken weer op West End te zien is. Prachtige spannende en visueel overweldigende productie van het National Theatre gebaseerd op het boek van Neil Gaiman. Die avond in het kleine Charing Cross Theatre eindelijk naar Rebecca de eerste Engelstalige versie van de succes musical van Kunze en Levay. Enorm genoten van de uitmuntende prestaties van de cast, een perfect klinkend groot orkest. Er zijn veel wijzigingen in de muziek, geschrapte nummers maar ook drie nieuwe songs waaronder ‘Free Now’ dat destijds voor de Broadway première werd geschreven.

Vrijdag staat in het teken van Harry Potter And The Cursed Child. Inmiddels een succesvolle franchise met producties wereldwijd, maar waarvan alleen in het Palace Theatre nog de versie in twee delen te zien is. Enorm genoten van de nieuwe cast die daar sinds een tijdje op het toneel staat. En interessant om de wijzigingen te zien die zijn doorgevoerd en de relatie tussen Albus en Scorpius wat meer verduidelijkt.

En voor je het weet is het alweer tijd voor de laatste dag. De zaterdagmatinee is voor de klassieker Guys & Dolls in het Bridge Theatre. Een nieuwe immersieve versie onder regie van Nicholas Hytner. Erg fijne energieke musical in een prachtig verrassend design. En met een Nederlands tintje want Celinde Schoenmaker speelt de rol van Sarah Brown, en dat doet ze geweldig. Als laatste voorstelling zie ik in het National Theatre één van de eerste previews van The Witches, een nieuwe musical gebaseerd op het boek van Roald Dahl. Hoewel er wel een showstop is in de tweede akte staat deze humorvolle productie al als een huis. De muziek klinkt erg goed met veel mooie ensemblestukken. Het decor is aansprekend en kleurrijk al worden de mogelijkheden van het Olivier auditorium niet ten volle benut. En ook de cast is top met glansrollen voor Katherine Kingsley en Sally Ann Triplett en ik heb met verbazing zitten kijken naar de kinderen die de rollen van Luke, Bruno en Helga spelen. Wat een talent!

Tot zover wat eerste indrukken, uitgebreidere verslagen volgen nog.

Theo, ik wacht met smart op je uitgebreide verslagen

Ja dat had ik toegezegd :-) Er wordt aan gewerkt

Ik kijk er ook naar uit. Zeker sinds ik gisteren zelf de werkelijk fenomenale Nicole Scherzinger in Sunset Blvd. heb mogen zien.