Een paar dagen geen internet, dus nu pas een reactie.
Zoals een aantal mensen voor mij al hebben aangegeven. Er wordt een aantal keren aangegeven waarom Margreet het niet heeft verteld, en ook niet vertelt. Er is een moment dat het misschien komt, in de trein, maar ook dan niet. Het ligt niet in Margreet’s aard om dat te vertellen. Misschien is mijn karakter wel heel erg “Margreet” om alles wat ze zegt en doet volkomen begrijpelijk te vinden, maar zelfs als dat voor jezelf niet zo is, zijn er toch genoeg signalen in de voorstelling.
Veel interessanter is de vraag of Margreet het ooit gaat vertellen of misschien toch heeft verteld (buiten de fragmenten van de reis die we te zien krijgen om). Op zaterdag zei regisseur van Ewijk dat ze dat mogelijk wel gedaan heeft., op basis van 1 zinnetje in het script. Margreet zegt op een gegeven moment: “Je zoekt geen perfecte Ganesha, je zoekt een perfecte zoon. een tweede kans. Maar hoe bot het ook klinkt, die krijg je niet. Ik ook niet.” Deze “ik ook niet” kun je op het hele voorgaande stuk betrekken. Persoonlijk heb ik dat gevoel niet.
Of ze het ooit gaat vertellen is voor mij een groot vraagteken. Ja, ze deelt haar knobbeltje met Karin, maar doet dat niet helemaal open. Ze zegt dat ze het de eerste dag in Bombay heeft ontdekt, terwijl wij als publiek weten dat dat niet waar is. Ze maakt er een periode van waarbij een verwijt van “je weet het al zo lang en hebt het mij niet verteld” niet gemaakt kan worden. Dat verwijt zal wel komen als ze het verhaal van haar zoon vertelt. Daarvoor moet de band zodanig zijn dat Karin weet dat Margreet gewoon zo in elkaar zit, en dat het verzwijgen dus niets te maken heeft met een gebrek aan vertrouwen. De band tussen deze twee is wel gegroeid tijdens de voorstelling, maar gevoelsmatig nog niet op dat niveau. Er is bij mij wel het gevoel dat dat nog kan gebeuren, maar zekerheid daarover zeker niet.
Ik hoop echt dat deze voorstelling een kans krijgt, hoewel de muzikale begeleiding wat mij betreft weer terug mag naar die ene piano, zoals dat in de Frank Sanders versie was. Twee van de top-nummers uit de musical (De wereld draait door en Huilen naar de maan) vind ik in deze versie behoorlijk geweld aangedaan.
