Bijdeze mijn recensie
Dirty Dancing is weinig Dirty..
Terwijl de kranten vol staan met het nieuws over de terminaal zieke Patrick Swayze die de rol van Johnny Castle in de film vertolkte, vond op zondag 9 maart 2008 de première plaats van de Nederlandse podium-versie.
Dirty Dancing, wie kent de film niet. Massa’s mensen zijn er mee opgegroeid en massa’s kinderen kijken onder dwang van hun ouders naar de film. Bij de film zijn er maar twee opties; je houd er van of je haat het.
Na versies in Duitsland, Australië, Engeland en Canada is nu Nederland aan de beurt. Het Beatrix Theater trekt een lange lijn van ‘feel-good’ musicals. De een succesvoller dan de ander. Waar beter past een kitscherige film op de planken dan in het ‘BeaThea’.
‘Kitscherig’ is de goede omschrijving voor de film maar ook voor de podium-versie. Veel meer dan kleurtjes en vrolijke danspasjes is het niet.
Het verhaal neemt ons terug naar de zomer van 1963, een feit dat in de eerste akte herhaaldelijk wordt benoemd, waar de familie Housman vakantie viert in het burgerlijke Kellerman’s vakantiepark.
De rest van het verhaal is bekend. Baby verveelt zich en komt terecht op een dansfeest van de medewerkers. Johnny Castle, de sexy dansleraar, komt haar tegen en danst met haar. Zijn vaste danspartner kan niet meer dansen. Dus dan valt Baby maar in. Vervolgens gebeurt en een hele hoop met allemaal andere karakters. De vader van Baby wil niet dat ze met hun om gaat, Baby doet dit natuurlijk gewoon wel. Ruzie blabla.. Johnny ontslagen blabla.. en dan komt natuurlijk ‘The Time of My Life’. Veel meer is het eigenlijk niet.
Zoals ik al zei zit het verhaal vol met karakters. Eigenlijk zijn ze op Baby en Johnny na, niet uitgewerkt. Je ziet ze, je hoort hun problemen, maar echt een ontwikkeling of antwoorden krijg je niet.
Voor hoofdrolspeler Martin van Bentem is het een thuiskomst. Jaren geleden zat hij in het ensemble van Saturday Night Fever waarna hij vertrok naar Duitsland en later daar de hoofdrol vertolkte van Johnny in de Duitse versie van Dirty Dancing. Dat is te merken ook. Martin speelt een overtuigende Johnny en heeft er erg veel plezier in.
De vrouwelijke hoofdrol is weg gelegd voor een nog onbekend talent, Jette Carolijn van den Berg. Voor haar iets minder lof. Ze acteert houterig en je gelooft nergens echt dat ze een stil wereldverbeteraartje is. Maar ze danst wel de sterren van de hemel. Aangezien ze maar een korte try out-periode hebben gehad (een week), heb ik het volste vertrouwen dat het goed gaat komen. Laat haar een maandje, avond aan avond, voor een volle zaal spelen en ze vind haar plekje.
De voorstelling zit vol met komische noten. Zo is er Noortje Herlaar die de zus van Baby speelt. Aan haar de eer om het iets wat naïeve zusje uit te hangen. En dat doet ze met verve. Ze straalt in haar scènes en met haar solo eet de zaal uit haar hand. Noortje speelde eerder in ‘De Matroos in de Doos’ van Theater Terra waarin zij een prachtige solo zong. In Dirty Dancing heeft ze ook een solo, waarin ze zo vals als een als een kat die aan zijn staart rond geslingerd wordt zingt.
Hun ouders worden gespeeld door Anouk van Nes en Chris Tates. Waarom deze twee zijn gecast is een groot vraagteken. Aan alles zie je dat ze te jong zijn om twee dochters van die leeftijd te hebben. Vooral Anouk kan niet door gaan als 45-er. Ook als je bedenkt dat deze vrouw waarschijnlijk heel wat facelifts ondergaan heeft. Chris acteert sterk, maar is de vreemde eend tussen al het kitsch. Anouk ziet er heerlijk uit met haar kostuums en pruiken. Maar wat ze doet, geen idee. Erg veel spel-momenten heeft ze niet. En de enige keer dat ze mag dansen beperkt zich dit tot ballroom op de achtergrond.
Komische duo nummer 1 zijn Nicà²le Berendsen en Ton Keunen als het echtpaar Vivian en Moe Pressman. Welliswaar kleine rollen maar vooral Nicà²le straalt als ze op het podium staat. Haar jurken en pruiken laten haar lijken op femme fatale Jessica Rabbit uit de film ‘Who Framed Roger Rabbit’. Wederom vraag ik me af waarom deze grote talenten zijn gecast is deze minuscule rollen. Ton zien we alleen in de tweede akte en heeft een paar solo zinnen plus een kort liedje. Nicà²le zou ik graag eens in een dragende hoofdrol willen zien.
Komische duo nummer 2 zijn Sylvia Alberts en Kees van Lier als het oude echtpaar Schumacher. Raar genoeg krijgen ze weinig aandacht en lopen ze allen af en toe over het podium heen en weer. Ze doen het leuk, maar om nou te zeggen dat het geweldig of speciaal is.. Nee. Daarvoor worden de rollen te weinig uitgediept. Op het einde blijken ze toch opeens een belangrijk lijntje te hebben. Maar ook dit is amper uitgewerkt.
Dan is er nog Penny. Het meisje met de problemen. Aardig gespeelt en gedanst door Frances de Jong. Ze speelt vooral in de eerste akte erg mooi, in de tweede heeft ze amper podiumtijd. Maar wederom, een niet uitgediept karakter.
Verder zijn er nog tal van kleine bijrollen. Allemaal leuk en aardig. Maar echt veel toevoeging hebben deze rollen niet. Stuk voor stuk worden ze ingevuld door goede acteurs. Maar wederom komen ze weinig uit de verf door hun geringe podium tijd.
Ik noem een Maarten Wansink, Jeroen Wijnhorst, Ferry de Graaf, Iwan Dam, Mike Ho-Sam-Sooi en Joey Schalker. Respect voor de acteurs. Voor hen moet het immers ook geen pretje zijn om met zo weinig iets te moeten maken.
Er wordt duidelijk gezegd dat het géén musical is. Maar wat is het dan wel. Op een aantal moment wordt er live gezongen door acteurs op de achtergrond. Een aantal keer worden oude liedjes afgespeeld en een aantal moment zingen de bijrollen zelf een liedje.
De twee zangers die de meeste liedjes voor hun rekening nemen zijn Pierre Alexander en An de Brandt. Helaas waren deze twee slecht verstaanbaar en op sommige momenten zelfs onzuiver. Hun aandeel was een beetje vreemd. Het enige moment dat ze echt straalde was bij de klassieker ‘I’ve had the time of my life’. Maar toen ging iedereen natuurlijk compleet uit hun dak.
Vreemd genoeg is de voorstelling langdradig en op sommige momenten zelfs saai!
Een dansspektakel is het zeker niet, daarvoor zijn de dansscènes te gering. Johnny en Baby dansen veel. Maar er zijn weinig scènes waarin het hele ensemble mee danst. Jammer, want dit zijn juist de bruisende momenten.
De choreografie ziet er wel gelikt uit. Vooral de ‘Dirty Dacing’ scènes in het personeelsverblijf zijn mooi om te zien. Overal gebeurt dan wel wat, je komt ogen te kort.
Het grootste positieve punt is ook het grootste negatieve punt: het decor. Alles kan bewegen en het draait aan alle kanten. Dit is in de eerste akte erg spectaculair, maar in de tweede akte mateloos irriterend. Als voor de zoveelste keer het decor begint te draaien heb ik het er wel een beetje mee gehad.
De changementen naar de volgende scène zijn mooi gedaan, maar vergt tijd. Dit betekent dat de karakters een ‘rondje’ lopen het op het podium doormiddel van de draaischijven. Of ze lopen het bruggetje of de trappen achter op en af. Dit haalt het tempo uit de voorstelling.
Regelmatig gebeurt het dat een acteur klaar zit met de rug naar het publiek toe en de draaischijf langzaam draait. Zodra de acteur met het gezicht naar het publiek zit, begint de scène. Zodra deze is afgelopen draait alles weer sloom terug en pas dan is het volgende changement. Oftewel sloom en langdradig.
Maar het decor is wel erg mooi. Door middel van projectie en videoschermen zit je zo op een andere locatie. Er zitten een aantal witte panelen aan de zijkant van de zaal en de coulissen wit, hierop word ook geprojecteerd. Hierdoor ben je af en toe ook zelf in het vakantiepark of in het bos. De hoogtepunten zijn de scènes dat ze de dans gaan oefenen. Een meterslange boom komt boven het podium te zweven. Ook de beroemde waterscène is prachtig gedaan. Een hoogstaand staaltje vernieuwde theatereffecten.
De overige kracht van het decor zit hem in de kleine details. Tijdens een scène aan de rand van het zwembad, komt er een stuk vloer omhoog waardoor er een halve cirkel gevormd word. Hier tegen word een stuk zwembad trap gezet. Dit in combinatie met blauw licht en je hebt een zwembad. Ook de verschillende soorten lampen zijn zorgvuldig uitgezocht. Verschillende soorten voor de verschillende locaties.
Ergens achter het decor zit een band verstopt. Deze hebben vrij weinig te doen. Zoals ik al zei zijn er maar een paar momenten dat ze live spelen. De rest is opgenomen. Een aantal bandleden heeft geluk en mag een paar keer op het podium spelen. Ze spelen dan, jawel, een orkest. Aan de kwaliteit van de band is niks aan te merken. Je hoort geen verschil met de van te voren opgenomen muziek. Het minpuntje is misschien dat maar weinig bezoekers echt door hebben dat er een live band aanwezig is.
Dirty Dancing heeft natuurlijk een cultstatus bereikt. Maar hoe succesvol zal de podiumversie zijn. De film The Wiz is immers ook erg bekend, maar hier vielen de bezoekcijfers toch tegen. Heeft Dirty Dancing wel een langer leven in Nederland, of valt het doek na een jaartje.. Het gebrek aan grote namen die de jongere bezoekers naar het theater moet trekken zal zeker invloed hebben. Dus wie weet hebben we over een aantal maanden Jim of Jamai als nieuwe Johnny…