Ontzettend gezellige dag & avond gehad gisteren bij Joe; tranentrekkende voorstelling gezien, met hier en daar wat minpuntjes, maar toch vooral ook sprankelende pareltjes.
Pareltjes in mijn ogen waren: Dorinda (Fanny Drenthe), wat een prachtige meid en wat een schitterende stem! Als je met haar meeleeft, leef je mee met haar verdriet. Ze heeft me in tranen gekregen alleen al door tijdens Joe’s solo in elkaar te kruipen helemaal alleen op bed.
Dan Katie (Evi de Jean), zeker ook het vermelden waard met haar gevoel voor droogkomische humor en timing.
En verder ben ik helemaal om voor wat betreft Babette Holtmann: bij “Op zoek naar Evita” vond ik haar drie keer niks, maar god; wat is ze hier een prachtige vrouw en opvallende verschijning geworden! Haar uitstraling, haar sprankeling en alles aan haar maakt haar tot dé eye-catcher van het ensemble. Ik ben zeer zeker compleet aangenaam verrast!
Casey Francisco dan als verbindingsofficier: zij heeft zich vast al veel complimenten mogen laten welgevallen, maar ik vond haar sterke vertolking zeker de moeite van het vermelden waard.
Girlpower in deze voorstelling, die het voor mij moest hebben van de sterke vrouwelijke rollen.
Minder enthousiast ben ik over de mannen en deels over de setting.
Om bij dat laatste te beginnen: een trap werkt goed als vliegtuig, maar niet als doodsbaar. Ik vond het af en toe maar knullig. Ook over de casting van Al was ik persoonlijk iets minder enthousiast: voor het type wat ik in gedachten heb, zag ik al snel twee typischer opties in het ensemble.
Dennis ten Vergert (titelrol Joe) zingt en acteert goed, maar is desondanks evenmin de Joe die ik voor ogen had: iets meer lef, branie en levenservaring (?) zouden niet misstaan. Of misschien geen levenservaring, maar wel jaren.
Roel van Kerckhoven (Ted) komt dan weer wel over, maar persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van zijn stem.
Wel prettig om naar te kijken bij het “mannelijk schoon” is Marc-Peter van der Maas in het ensemble: postuur van een militair, piloot in oorlogstijd, prettige verschijning qua uitstraling, na Babette Holtman de eye-catcher aan de mannelijke kant.
De voorstelling zelf blijft een tearjerker met een sterk thema, een paar bloedmooie nummers en een tranentrekkend slot. Nog nasoppend zijn wij wederom in tranen de tweede akte uit gekomen.
Ondanks de avontuurlijke rit er naar toe, heb ik M-Lab weten te vinden.
En ik zal het ook zeker blijvend weten te vinden in de toekomst wellicht bij The Wild Party.
