Het verhaal van het weesmeisje ‘Annie’ is wereldwijd bekend. In 1924 maakten de New Yorkers via de krant al kennis met haar, toen was ze nog een zwart witte krullenbol. Maar met de musical én met name met de verfilming van die musical leerde de hele wereld haar kennen. In Nederland was de show in 1997 én in 2005 al te zien.
Voor de mensen die de afgelopen 90 jaar onder een steen hebben gelegen, hier komt het verhaal nog één keer! Midden in New York staat een weeshuis wat bestierd wordt door de gemene Miss Hannigan. Zij onderdrukt de meisjes die zij onder haar hoede heeft, maar één van die meisjes, Annie, laat dat niet zo gemakkelijk gebeuren. Als de miljardair Oliver Warbucks, om goede pr te creëren, de kerstdagen een wees in huis wil nemen valt de keuze al snel op diezelfde Annie. Het lijkt een ‘match made in heaven’ maar jammer genoeg lijken er toch nog de nodige bezwaren te zijn om Annie zomaar een nog lang en gelukkig leven te laten leiden.
Als de show begint kijken we mee in de slaapzaal van de weesmeisjes. Zodra het doek opgaat grijpt Mirre Licht haar kans. Loepzuiver zingt ze Annie’s eerste solo. Hier en daar hoor je mensen naar adem snakken. En dat is niet zo maar, wat dit meisje met haar stem kan is fenomenaal. Het is dan ook te hopen dat ‘morgen’ een hele hoop voor haar in petto heeft want deze stem wil je vaker horen.
Toch is zij niet de enige vertederende jongedame. Alle weesmeiden bewijzen dat ze een stel lekkere stemmen hebben. Munaycha Draaibas krijgt als de kleine Molly af en toe de kans om in haar eentje te stralen en het publiek te vertederen. Wat de oplettende kijker, ook zal merken is dat één van de weesmeiden een stukje ouder is. Lisa Scheffer speelt Pepper en is tevens dance captain voor de kleine weesdames. Maar ook in haar reguliere ensemble-rollen straalt ze en is ze een opvallende verschijning binnen het ensemble.
Een opvallende heer in het ensemble is Pieter de Groot. Of hij nou een armoedige hotdogverkoper à³f een tappende geluidsman is, hij weet je blik te vangen.
Miss Hannigan wordt afwisselend gespeeld door Gerrie van der Klei en Jenny Arean. De eer om de première te mogen spelen is aan Jenny Arean. Haar Hannigan is een moordwijf. De rol van Hannigan heeft een bepaalde moeilijkheidsgraad. Ze is de bad girl, dus ben je automatisch al geneigd om haar niet sympathiek te vinden, en ze is vreselijk karikaturaal. Dat is allemaal leuk en aardig maar het moet ongelooflijk moeilijk zijn om je die rol eigen te maken. En toch weet Arean dat voor elkaar te krijgen. Het is je bijna niet voor te stellen hoe iemand een karikatuur ‘au naturel’ neer kan zetten.. Wil je een bewijs zien dat het wel mogelijk is? Ga naar Arean’s Hannigan kijken! Haar stemgeluid is van nature wat ‘lallerig’ en bij de zwalkende Hannigan past dit enorm. Zodra ze opkomt voel je dat het publiek zich opwarmt.. ‘Yes! Daar is ze weer.. We mogen weer naar d’r kijken!’ En dat bij de ultieme bad girl? Leaping lizards, wat een prestatie.!
Een personage wat iets meer groei doormaakt is Oliver Warbucks. Het is aan Tony Neef om deze chagrijnige brombeer langzaam maar zeker in een echte kindervriend te laten veranderen. Met name in de tweede akte is hij vertederend. Tijdens Annie’s bezoek aan president Roosevelt voel je als publiek hoe trots hij is op ‘zijn’ kleine dame.
Raymond Kurvers kruipt in deze productie voor de tweede keer in de huid van Roosevelt. Je begrijpt als publiek waarom Albert Verlinde deze man gewoon weer die rol liet spelen.. Hoewel het een andere Roosevelt was die ‘Teddy’ genoemd werd, is dit wel de term die in je opkomt als je hem aan de slag ziet. Een lieve, menselijke en presidentiële teddybeer.
Grace Farrell wordt gespeeld door Maike Boerdam. Ondanks dat zij al heel vaak de lieve en zorgzame vrouw heeft gespeeld, wordt je dit nooit zat. Maike heeft een kenmerkend stemgeluid en haar reprise van ‘Morgen’ is prachtig om te horen. Samen met Tony Neef is ze een geloofwaardig koppel, zelfs tot na het eindapplaus.
En andere dame die weet te stralen is Cindy Bell in de rol van Lily Waldorf. De rol is relatief klein en lijkt geschreven als sidekick van Haantje Hannigan, maar ze speelt ‘haar Haantje’ (red. Joey Schalker) bijna weg. De glamour van het Interbellum doet haar goed en laat haar stralen.
Als verstokte fan van de verfilming met Aileen Quinn, Albert Finney en Carol Burnett vallen er wel een aantal dingen op. Zo heet Lily St. Regis hier Lily Waldorf (‘Van de salade? Nee, van het hotel!’). Vermoedelijk is dat omdat het St. Regis in de huidige tijd in Nederland lang zo bekend niet meer is als het Waldorf Astoria . Daarnaast is in de musicalversie Daddy Warbucks geen Britse immigrant maar een rasechte New Yorker én moet de vloer van het weeshuis glimmen als het dak van het Empire State Building in plaats van de vergulde punt bovenop het Chrysler Building.
Qua verhaal lijken er ook dingen anders te zijn maar het zijn de filmmakers die die aanpassingen deden toen ze de film maakten, en niet Albert Verlinde Entertainment bij het maken van hun Annie.
Wat ook opvalt is de bewerking van de muziek. De edgy jaren 30-sound lijkt er hier en daar een beetje afgeschaafd en dat is ergens best jammer. Gelukkig is de show vocaal ruim in orde en valt dit je na de intro’s van de muziek niet meer op.
De decors zijn ook relatief simpel maar hierbij is dit juist charmant. De verandering van het Witte Huis naar de residentie van Oliver Warbucks is subliem. Wat ook slim is, is dat de veranderingen van decor binnen het weeshuis niet door het ensemble gedaan wordt (in de rest van het stuk wel) maar door de weesmeiden. Hierdoor merk je nog eens extra dat die kleine meiden alles moeten doen voor Miss Hannigan.
Ook charmant is dat iedereen in zwart-witte kleding loopt in de scènes met Oliver Warbucks. Annie is de enige die gekleurde kleding draagt in de woning van Warbucks en hiermee brengt Annie letterlijk kleur in het leven van de miljardair.
Het allerlaatste decor, Warbucks villa in kerststijl, is een plaatje. Als tijdens het laatste nummer de volledige cast in dit tableau het meest karakteristieke Annie nummer zingt is dit vertederend. Al met al is dat het woord wat de show het meest samenvat; vertederend. De show is duidelijk met veel liefde gemaakt en alle mensen op het podium, jong of oud, hebben het zichtbaar naar hun zin. Annie is een ultieme familie musical. Niet alleen leuk voor de kleinsten maar echt voor iedereen!
De Dailymotion-versie van deze reportage:
