Van te voren werd ons beloofd dat we alle grote musicalhits te horen zouden krijgen en vaak door de originele artiesten. De line-up is dan wat vreemd, want Celinde Schoenmaker en Willemijn Verkaik hebben in Nederland natuurlijk maar één hoofdrol gespeeld en Carolina Dijkhuizen maar twee. Daar tegenover staan natuurlijk wel Simone Kleinsma, Chantal Janzen, René van Kooten, Jamai Loman, Stanley Burleson en Freek Bartels.
Ook zou het de bedoeling zijn dat het één groot meezingfeest zou worden. Dat is van te voren toch een beetje eng. Stel het je eens voor… 17 000 man die de noten van ‘Defying Gravity’ mee zingen? Ouch!
Vol verwachting toog ook Musicalworld naar de enorme Ziggodome. Niet gek ver van het podium namen wij plaats om 2,5 uur te mogen luisteren naar allerlei bekende musicalnummers.
Een musicalconcert recenseren is nog een stapje moeilijker dan het recenseren van een musical. Want waar let je op? Wil je dat mensen een grandioze mimiek hebben en een rol in 3,5 minuut helemaal laten zien? Of wil je dat mensen gewoon hun liedje mooi weten te zingen? Gelukkig komt dit in Musicals in Concert allemaal voorbij.
Zo speelde Celinde Schoenmaker in de paar minuten dat ‘Het spookt hier in de opera’ duurt een angstige maar mooi zingende Christine terwijl ze bijgestaan wordt door René van Kooten die een heerlijk wellustige Phantom speelde. Jamai Loman laat zien dat hij naast een gedegen musicalzanger ook echt een ‘Idol’ is. Je ziet dat hij op zijn gemak is in zo’n grote zaal. Hij krijgt het publiek aan het zingen, heeft fijne interactie met collega’s en kruipt ook nog eens achter de piano om een geheel eigen versie van ‘Waarom God?’ van Miss Saigon te brengen. Ook is hij niet te beroerd om collega Stanley Burleson van muzikale begeleiding te voorzien tijdens zijn vertolking van ‘The American Dream’. De choreografieën waren van de hand (of voet?) van Stanley Burleson en dat doet hij goed. Burleson danst heerlijk en het is niet meer dan logisch dat het publiek vanuit de zaal riep om zijn mooie vertolking van ‘Mister Bojangles’. Die krijg je niet te zien of te horen maar misschien is dat een idee voor volgend jaar?
Freek Bartels vaart wel bij de choreografieën van Mister Burleson. Stage Entertainment heeft ons sinds Op Zoek Naar Joseph eigenlijk bijna nooit meer laten genieten van zijn dansante kunsten. Zijn falsetto en heerlijke stem mag hij bijna elke show laten horen, maar dat ie kan dansen was je bijna vergeten. Maar, hij kan het en vindt het duidelijk leuk! Lieve mensen van Stage, mag Bartels dit vaker laten zien, alsjeblieft?
Degene die de zaal als eerste stil krijgt is Simone Kleinsma. Als zij op komt op klanken uit ‘Sunset Boulevard’ en, gelukkig, het meezingscherm niet aangaat, kunnen we luisteren naar haar heerlijke stem. Een moment waarop je ook zou willen dat het meezingscherm nàet aan ging was het eerste solonummer van Chantal Janzen. Janzen vangt aan met ‘Hopelessly Devoted’ uit Grease en doet dit zonder bombastisch te worden. Het publiek pakt daarentegen helemaal uit. Jammer, want het was best leuk geweest als Janzen beter te horen was geweest. Het meezingen werkt beter bij, bijvoorbeeld, één van de liedjes van Carolina Dijkhuizen uit Sister Act.
Toch merk je dat het publiek op iemand zit te wachten:. Waar blijft Willemijn Verkaik? In een witte japon brengt zij ‘Mijn leven is van mij’ uit Elisabeth. Tijdens de bridge van het nummer verschijnt ineens ‘de echte Elisabeth’ Pia Douwes op één van de schermen naast het podium. La Douwes zingt ook een couplet om daarna met Verkaik in duetvorm verder te gaan. Enorm bijzonder!
Zit je nu 2,5 uur te kijken naar musical mensen die wat liedjes brengen? Nee, er is een showballet, een groot orkest en enorme projecties. Er zitten prachtige projecties tussen maar ook totaal onbegrijpelijke. Denk aan een LSD-trip versie van Ted Neeley tijdens ‘Heaven on their minds’?! Een grappige projectie zijn de vele tijdschriftcovers waarop Chantal Janzen is verschenen tijdens haar ietwat hysterische versie van ‘Popular’.
Verder zijn kosten nog moeite gespaard om de artiesten mooi aan te kleden. Naast de chique en de thematische outfits mag Freek Bartels ook zijn dromenjas uit de mottenballen halen. En het is toch wel gaaf om hem een paar jaar naar dato weer in zijn overwinningsoutfit zijn liedje te zien zingen.
Het bekende ‘Sluit alle deuren maar’ wordt gezongen, een Grease medley komt voorbij, The Wiz knalt uit de speakers en Mama Mia swingt langs. Dat zijn ook nummers die natuurlijk niet mogen missen tijdens zo’n meezing show. Een minder voor de hand liggende keuze is ‘Er valt een zwarte schaduw’ uit Elizabeth. Het is fijn dat zulke keuzes ook gemaakt zijn.
Een keuze die minstens zo onverwacht is, maar totaal overbodig, is ‘The best of Glee’. Toegegeven, als dit de enige aanleiding was die men zag om een Simone Kleinsma en Willemijn Verkaik een energieke versie van ‘Don’t rain on my parade’ te laten zingen dan vergeef je het de programma makers. Maar Glee is eigenlijk niet zo hip meer en had eigenlijk best vervangen kunnen worden door, bijvoorbeeld, een specifiek Disneyblokje.
Al met al is het programma ontzettend vol en loopt lekker in elkaar over. Veel muziek, veel zang en een enorm repertoire. Het is bijzonder dat een dergelijk concert is bedacht en het is fijn om te merken dat de mensen massaal meezingen met liedjes die zelden de radio halen. Een groot concert vol met je favoriete musicalnummers… Het gebeurt eigenlijk te weinig.
Volgend jaar graag weer! Maar misschien dan zonder meezingscherm? Bij een ‘gewoon’ concert in zo’n grote zaal gaat het meezingen vanzelf. En met entertainers als Jamai heb je zo’n scherm niet eens nodig, hij maakt wel duidelijk wanneer meezingen gewenst is.
Oh! En nog een tip… Voor klanten van Ziggo was het concert zondagavond live te bekijken. Mag dit op Oudejaarsavond weer? Daar wordt mijn tv-avond ineens een stuk leuker van!
