Hairspray…Medium Hold

Gelukkig staat er een aantal goede mensen op het podium. Arjan Ederveen is de ster van de avond en zet een zeer vrouwelijke Edna neer. Ederveen is altijd Ederveen, maar op een wonderlijke manier vallen acteur en personage hier samen. Zijn man wordt gespeeld door Dick Cohen en samen schmieren ze zich door het verrukkelijke nummer “Jij Blijft wie je Bent” heen.

Jim Bakkum speelt zijn sterkste musicalrol tot nog toe en heeft misschien wel de grootste lachen van de avond. Het mag misschien allemaal nog wel een tikkie vetter, maar zijn Link is een heerlijke creatie. Glad, aantrekkelijk en de typische nasale Jim-klank past wonderwel.

De voorstelling valt of staat met een goede Tracy Turnblad. Esmée van Kampen komt een eind met haar ontwapenende verschijning. Ze mist de beltstem die Tracy zou moeten hebben, maar weet moeiteloos het publiek te bespelen. Wel was ze, zeker in de eerste akte, moeilijk te verstaan. Hierdoor gingen behoorlijk wat grappen verloren.

Moeder en dochter Von Tussle (Ellis van Laarhoven en Anouk Maas) vormden een mooi koppel, al was hun interpretatie van deze slechteriken wat aan de voorzichtige kant. Ze vertrouwden vooral op hun vocale talenten en zouden qua spel nog wel een tikje gemener mogen zijn. Van Laarhoven heeft een strot vanjewelste, maar toch leek haar rol op een herhalingsoefening van de heks uit Hamelen.

Joanne Telesford wist het gospelnummer van de avond (“Ik Weet hoe het Was”) moeiteloos tot een hoogtepunt te zingen. Maar echte ontroering bleef uit, terwijl dit nummer in de Broadwayversie tot kippenvel leidt. Ook hier hielp het decor niet mee; haar platenzaak was verbeeld door een aantal busbankjes met koptelefoons erboven. Gemiste kans.

Haar zoon Seaweed (Marcel Rocha) wordt verliefd op Tracy’s beste vriendin Penny Pingleton (Cindy Bell) en zij lijken het best te begrijpen wat Hairspray nodig heeft: karikaturaal acteren en hard zingen. Deze twee verdienen een groot compliment; hun interpretatie komt nog het dichtst in de buurt van wat Hairspray zou kunnen zijn. Ook Marcel Visscher als Corny Collins brengt precies wat hij moet brengen; een aalgladde kwijl van een presentator.

Het ensemble werkt hard en beweegt lekker. Het orkest onder leiding van Ad van Dijk voldeed prima. De vertaling van de show van Allard Blom bekte over het algemeen goed, al had de show behoorlijk te lijden onder de slechte verstaanbaarheid.

Hairspray is en blijft één van de leukste shows die Broadway heeft voortgebracht de afgelopen jaren. Maar deze nieuwe Nederlandse versie is zeker geen verbetering. De show voelt keurig en bekwaam, maar dat is nou net wat Hairspray NIET moet zijn. Vervelen zul je je zeker niet, maar voor de “Ultimate Feel Good Musical” moet je toch naar Londen reizen. Daar is de originele productie van Hairspray nog te zien in het Shaftesbury Theatre.