Tot onze spijt is de voorstelling geen sprookje, want Belle is ziek; ze zit vol bulten en korsten. Wie de gelegenheid uit voorzorg de zaal te verlaten negeert (wat iedereen blijkt te doen), wordt de papieren zak van het hoofd van de vrouw in een bontgekleurde jurk gehaald, en blijkt het inderdaad geen gezicht. En dat terwijl ze binnenkort op het bal moet dansen met prins Gaston. Ze besluit te vluchten naar een verlaten bouwkeet in het bos. Deze blijkt echter niet echt verlaten, want het is ook het toevluchtsoord van Lou. Zij herkent Belle, die zich aan haar voorstelt als Beest, niet. Al snel blijkt dat Belle voor Lou een enorme pestkop is geweest. Zo realiseert Belle wat ze Lou heeft aangedaan, al schiet ze soms ook in een verdedigende reflex. Ondertussen is Gaston naar Belle op zoek, is er inmiddels van overtuigd dat een beest haar heeft ontvoerd, en loopt vervaarlijk rond met een kettingzaag.
Het mag duidelijk zijn: dit is geen getrouwe bewerking van het Belle & het Beest verhaal, dat vooral bekend werd door de tekenfilmbewerking van Disney, en de daaropvolgende musical. Er is een duidelijke knipoog naar die film, door de monsterzoekende macho ook Gaston te noemen. Tegelijkertijd pakt het thema’s als eenzaamheid, ziek zijn, de gevolgen van pesten en vriendschap een stuk serieuzer aan. Dat betekent dat er ook wat emotionele en griezeliger scenes in zitten. Ook voor mensen die meer nodig hebben dan het geluid van een kettingzaag om de rillingen van te krijgen. En is er een einde zonder magie – het was tenslotte ook geen sprookje. Desondanks wel happy? Dat is afwachten.
Muzikaal is de voorstelling ook heel interessant. De eenmansbegeleiding bestaat vooral uit cello-muziek maar met een loopstation en soms wat synthesizertoevoeging van een beat is het allesbehalve eentonig. De stemmen van de drie dames die het stuk opvoeren kleuren ook mooi met elkaar. Het decor oogt eenvoudig, net als de kostuums, al zitten er zeker een paar verrassingen in.
Zelfs in de slecht gevulde zaal in Maassluis ging het publiek volledig op in de voorstelling. Het mag duidelijk zijn dat Beest meer verdient. Het is een absolute aanrader.
Scenefotos: Sanne Peper
