Regelmatig werd ons oog in de U- Bahn getrokken door de smaakvolle kleurige Cabaret posters. Het bleek te gaan om een reprise van een kleinschalige musicalproduktie die in oktober 2004 in de Bar Jeder Vernunft haar premiere beleefde. Bovendien gaat deze versie van Cabaret in het volgend seizoen naar Wenen, en na het lezen van de uitmuntende recensies was de keuze al snel gemaakt.
Als je op een goedkope manier naar deze musical wil, is het raadzaam om de zondagmatinee te bezoeken. Alle kaarten kosten dan maar � 29.50 (de helft van wat een eerste rangskaart normaal kost) en je hebt bovendien een vrij plaatskeuze in de hele zaal. De dame aan de kassa gaf ons als tip om de volgende dag bijtijds aanwezig te zijn. En inderdaad toen wij die zondag om 12.45u aankwamen stond er al een behoorlijke rij. Om 13u gaat de ‘zaal’ open en is er de mogelijkheid om gezeten aan de tafeltjes een gerecht en een drankje te bestellen.
De ambiance van de smaakvolle Bar Jeder Vernunft ademt de sfeer van het oude Berlijn en de Kit Kat Club. Dit minitheater met een capaciteit van 200 plaatsen is in 1992 opgericht en is een originele ‘art nouveau’ spiegeltent waarbij alle details uit die tijd bewaard zijn gebleven, inclusief de kassa en de bar. Op het moment dat je binnenstapt lijk je dan ook terug te gaan in de tijd, en terwijl het buiten bijna 20 graden en zonnig was, zaten wij in het donker bij kaarslicht te genieten van een glas wijn.
De musical Cabaret is gebaseerd op de verhalen van Christopher Isherwood. Een jonge Engelse schrijver die in 1929 in Berlijn aankwam en een kamer huurde van een dame aan de Nollendorfstrasse die hij in zijn roman Fraulein Schroeder noemde (later Fraulein Schneider in de musical). Sally Bowles uit de musical is gebaseerd op Jean Ross uit zijn verhalen, een Engels meisje dat rebelleert tegen haar gegoede en gefortuneerde familie en zangeres wordt in een verlopen Berlijnse nachtclub. De bisexuele schrijver Clifford Bradshaw uit de musical is Isherwoods alter ego. Verder zijn alle karakters uit zijn verhalen gebaseerd op bestaande personen die destijds het pension bevolkten.
De Berlijnse verhalen van Isherwood vormden de basis voor een aantal toneelstukken en films, waaronder I Am A Camera. Deze laatste inspireerde de musical Cabaret van John Kander en Fred Ebb die in 1966 door Hal Prince en Joe Masteroff met Lotte Lenya als Sally Bowles op Broadway wordt gebracht . Maar Cabaret wordt het meest bekend als in 1972 Liza Minnelli als Bowles en Joel Grey als Conferencier op het witte doek worden vastgelegd in Bob Fosse’s versie. Cabaret is daarna wereldwijd en in vele varianten opgevoerd, waarbij de Sam Mendes versie, die de premiere beleefde in 1993 in het Londonse Donmar Warehouse en later in New York meer dan 2300 voorstellingen speelde, ongetwijfeld de meest bejubelde is.
Simpel gezegd concentreert Cabaret zich op de liefdesgeschiedenis tussen auteur Clifford Bradshaw en nachtclubzangeres Sally Bowles aan de ene kant en pensionhoudster Fraulein Schneider en groenten- en fruitverkoper Herr Schultz aan de andere kant, gezet tegen de achtergrond van de dreiging van het opkomende nationaal socialisme in het Berlijn van de jaren dertig.
Een verhaal over liefde en verlies. Over hoop van mensen die liever hun ogen sluiten voor zaken die ze niet willen zien en vast proberen te houden aan hun eigen kleine geluk. En het besef van de toeschouwer die de loop van geschiedenis maar al te goed kent
De verteller die het publiek door het verhaal leidt is de Master Of Ceremonies of hier in Berlijn de Conferencier : Christoph Marti die op agressieve, dreigende en intimiderende manier het publiek en de karakters op het toneel bespeelt. In het werkelijke leven is hij de levenspartner van Tobias Bonn die Clifford Bradshaw speelde en deel uitmaakten van het Duitse theatertrio Die Geschwister Pfister.
Sally Bowles werd gestalte gegeven door Katharine Mehrling, in haar voorkomen een bijna breekbaar en petite kindvrouwtje waardoor het contrast met de zuipende en snuivende Bowles niet groter kon zijn. Subliem gespeeld waarbij haar naieve enthousiasme in de loop van de musical omslaat in verbitterd sarcasme.
Deze Berlijnse Cabaret heeft maar 4 Kit Kat Girls geen van allen ‘klassieke schoonheden’ maar juist die imperfecties en hun zwaar aangezette oog make-up maakten hen compleet geloofwaardig als de enigszins verlopen types die de Kit Kat Club bevolken. Speciale vermelding verdient Michael Kargus die zijn/haar rol van Frenchie en later Victor met veel verve voor het voetlicht bracht.
Regina Lemnitz als Fraulein Schneider moest het meer hebben van haar acteer- dan van haar zangkunsten maar dat deed ze volledig overtuigend en vormde een perfect duo met Peter Kock als Herr Schulz de nuffige ietwat onhandige groentenman
De songs uit Cabaret werden in een verrassende mix tussen Duits en Engels vertolkt. Hoogtepunten waren ‘Die Ananas’ en ‘Heirat’ waarbij de acteurs kleine intieme juweeltjes maakten van deze duetten tussen Schneider en Schultz.
Het slotnummer van de eerste Akte het dreigende ‘Der Morgige Tag’ en Fraulein Schneider die alleen achterblijft en verscheurd van pijn en verdriet over het besef dat ze haar verloving met de Joodse Herr Schulz moet verbreken, zorgde dat ik met een dichtgeknepen keel van emotie en beklemming de pauze inging. De bekende showstoppers Maybe This Time en Life Is A Cabaret werden grotendeels in het Engels gezongen.
Kortom alle lof voor deze meer dan perfecte cast waarbij ook Torsten Stoll als Ernst Ludwig even een vermelding verdient. Voor ons misschien geen bekende namen maar wat een geweldige performance gaven ze ten beste. Niet verscholen achter grootse kostuums en effecten en met het gevaar om uit hun rol te vallen in zo�n intiem en klein theater gaven ze allen een vijfsterren performance. Niet voor niets werd de cast een keer of vier teruggehaald na het slotapplaus.
Het vijf koppig orkest zorgde voor een prima muzikale ondersteuning in een verrassende instrumentenkeuze waaronder een zingende zaag en waren ook betrokken als figuranten in de voorstelling i.e. de matrozen die Fraulein Kost entertaint in het pension
Het decor- en lichtontwerp was simpel maar effectief en grappig om te zien dat zelfs bij een podium met een doorsnede van een meter of 6 een draaischijf wordt gebruikt. En zelfs de trein waarmee Bradshaw aankomt en aan het eind weer vertrekt een ingenieuze plaats weet te krijgen.
Voor de regie, staging en choreografie van deze versie werd de Amerikaan Vincent Paterson aangetrokken die werkte met onder andere Madonna en de choreografie deed voor films als Evita, The Birdcage en de Bjork/Lars Von Trier musicalfilm Dancer In The Dark. Ook was hij betrokken bij diverse musicals als Kiss Of The Spiderwoman .
Mocht je in Berlijn zijn is deze heerlijk eigenzinnige versie van Cabaret zeker een aanrader. Theater in de meest pure vorm.
Cabaret in Berlijn is nog te zien tot mei 2006
