Wie aan Rodgers en Hammerstein denkt, denkt natuurlijk meteen aan The Sound of Music: een musical die velen na aan het hart ligt. Maar de lijst bekende titels is vrijwel eindeloos: Oklahoma!, South Pacific, Carousel en The King And I zijn wereldberoemd. Maar ook deze Cinderella is dus van hun hand. Drie kwart eeuw geleden is deze begonnen als televisiemusical, en later bewerkt tot een podiumvoorstelling. Ook deze musical heeft een behoorlijk aantal oorwurmen, zoals Stepsister’s Lament, It’s Possible en The Prince Is Giving a Ball.
Er zijn dit jaar weer twee hoofdcasts, en wij zagen afgelopen zaterdag de première van cast Banket.
Dat de voorstelling enige meligheid niet schuwt, blijkt al aan het begin. Het paard van de prins wordt binnen gemarshald (het met vlaggetjes/bordje placeren, normaal bij vliegtuigen). Het is de eerste van een reeks aan grappen met een enkele referentie aan het Nederland van nu. Veel karakters zijn grotesk. Natuurlijk is de stiefmoeder heerlijk slecht. Een van de stiefzussen verschrikkelijk onaangenaam en egoïstisch, en daarmee een mooi contrast met haar liefdevollere zus. Zij is verzot op de studentikoze rebel Jean-Michel, die in zijn contact met haar lekker onbeholpen is. In deze omgeving zien we Ella (Cinderella) als normaal, vriendelijk meisje, en de prins Topher (in het Nederlands is het wel een rare naam) als een vriendelijke jongeman. De goede toverfee heeft dan weer een goed gevoel voor show.
Hoewel de grote lijn van het sprookje zeker te herkennen is, is het zeker geen rechttoe-rechtaan vertelling. Even lijkt het zelfs of hét moment, het achtergelaten schoeisel (van Venetiaans glas) niet gaat komen. Het geeft een flink aantal leden van de cast de gelegenheid te stralen. Lizzy Gijsbers is heerlijk als de nare stiefzus Charlotte, en pakt ons volledig in tijdens het eerder genoemde Stepsister’s Lament. Linda Schrik en Youri Lavrijsen hebben een heerlijk ongemakkelijke interactie als Gabriëlle en Jean-Michel. Veerle van Erve is een aimabele Ella, en zingt en speelt Do (die de rol in de Efteling speelde) er aan alle kanten uit. Nikie van Wees weet hoe je een slechterik groots moet spelen, terwijl Geert Versteeg als prins vooral zijn zachte kant laat zien. Ingrid de Bekker pakt als fee haar momenten. De rest van de cast ondersteunt de vertelling mooi, waarbij de poppen van de wasbeer en de vos zeker niet onvermeld mogen blijven. De enige die af en toe een beetje uit de bocht vliegt is de rookmachine, die het zicht op de voorste rijen soms wel heel beperkt maakt.
De decorstukken zijn allemaal uitgevoerd in blank hout, wat een mooi podiumbeeld geeft. Hoogtepunt is de pompoenvormige koets, waarmee fraai kan worden gewiegd alsof deze echt voortbeweegt. Het contrasteert mooi met de kostuums in de bijvoorbeeld de balscene, die kleurrijk zijn. Met name de grotere scènes zijn goed gechoreografeerd.
Met Cinderella heb je dus een leuk uitje te pakken voor de hele familie. Met klassiek songmateriaal, een niet al te hoog tempo, de nodige humor en een uitstekende cast (afgaand op Banket natuurlijk).
Tot en met 12 oktober nog te zien in Goirle, en op 25 en 26 oktober in Waalwijk.
