Vandaag was niet alleen het moment waarop de pers voor het eerst iets uit ‘Aspects of Love’ te horen kreeg, maar het was ook de eerste keer dat Eric Paul Dijkhuizen in de openbaarheid trad als de nieuwste algemeen directeur van Stage Entertainment.
Hij opende de presentatie en noemde ‘Aspects’: ‘Een romantische en bijzonder hoogwaardige productie die wij gaan brengen voor een publiek wat misschien niet traditioneel dit soort dingen denkt te gaan bezoeken.’
Aan de hand van wat vragen van regisseur Paul Eenens vertellen de vier hoofdrolspelers iets over hun rol.
Ernst Daniel Smid legt uit wie George Dillingham is. ‘George is 58 jaar aan het begin van het stuk. Hij heeft roerige tijden mee gemaakt en gelooft heilig in de ongebonden en vrije liefde.’ Geef en neem, leef, heb lief’ is ook zijn credo. Het mooie van George is, hoe erg hij ook gelooft in de libertijnse liefde,dat hij uiteindelijk de klap in zijn gezicht krijgt als hij dankzij zijn dochter ziet wat voor hem liefde is. Het is voor mij een fenomenale mooie rondreis door alle emoties die je tegenkomt in de liefde.’
Lone van Roosendaal speelt Rose. ‘Een actrice die in het begin gefrustreerd is dat ze het niet maakt en zich vrij snel alleen voelt en daardoor slechts vluchtige contacten aangaat. Het uiteindelijk toch maakt, trouwt, een dochter krijgt met George. Maar pas dan er achter komt dat ze al die jaren te weinig heeft geïnvesteerd in dat wat er werkelijk toe doet en zich te veel heeft laten verleiden door de dans om zich heen en te laat merkt dat ze eigenlijk niet op eigen benen kan staan.’
Giulietta Trapani is de Italiaanse minnares van George die gespeeld wordt door Maaike Widdershoven. ‘Ik heb een relatie met hem maar kom er ook achter dat er toch meer moet zijn dan alleen dit. Hij gaat weg en trouwt, Giuletta voelt zich met hem verbonden en laat George vrij.’
René van Kooten: ‘Alex is aan het begin van het stuk 19 en heeft wat primaire beelden over wat liefde is. Hij verwart liefde en geilheid een beetje maar gaandeweg geeft hij zich totaal over aan de liefde. Alle soorten van liefde komen terug. De eerste liefde van iemand die jong is, de vaderliefde, de kalverliefde maar dan toegespitst op die paar personages.’
Paul Eenens vat het stuk samen als: ‘Een rondedans van de liefde, steeds wisselend van partner door de jaren en de generaties heen. Maar ook een soort van angst om stil te blijven staan en eens naar elkaar te luisteren. ’
Mathijs Pater: Naast dat ik in het ensemble zit ben ik Hugo le Menier. Dat is de franse toyboy van Rose. Ik ben dus de minnaar van Lone van Roosendaal. In de eerste akte doe ik heel veel ensemble en in de tweede akte combineer ik ensemble met de rol. Ik ben overigens niet de enige die ensemble doet en een rol heeft. Dat is ook zo bij Armand Pol en Michelle van de Ven. Maar ook de principals dansen op sommige momenten mee met het ensemble.
In voorgaande producties was vaak de jongen die Hugo speelde tevens understudy voor de rol van Alex. Toch zijn daar voor de Nederlandse productie nog geen afspraken over gemaakt.
‘Daar is bij ons nog niks over bekend. Ik zou het zeker graag willen en ik denk dat ik qua leeftijd ook wel zou kloppen. Het zou wel een uitdaging zijn, het is een prachtige rol om te spelen. Ik ben meer musicalgeschoold qua stem dan Renee is, hoewel ik wel lessen aan het volgen ben voor de wat klassiekere zang, maar dat is eigenlijk gewoon omdat ik het heel erg leuk vind. Ook heb ik met Ernst afgesproken om zo nu en dan wat les bij hem te nemen en dat zijn de extra mooie dingen aan een show als deze. Dus wie weet! Maar voorlopig nog niet.’
Mathijs vertelt dat er nog niet al te veel bekend is over de understudy’s in deze Nederlandse productie. Toch zal op gezette tijden Hans Peter Janssens de rol van George op zich nemen en heeft ook Maaike Widdershoven een understudy.
Mieke Dijkstra bereidt zichzelf vast voor op de rol. ‘Ik heb geen speelgarantie. Lone en René hebben bijvoorbeeld ook geen understudy. Ernst Daniël dan wel maar verder is het eigenlijk de bedoeling dat iedereen die met foto op de poster staat uiteindelijk ook echt te zien is in het theater. Maar ik wil natuurlijk wel voorbereid zijn. Daarnaast heb ik ook mijn eigen rol. Ik ben de huishoudster van Rose en George in Parijs die aanwezig is bij één van de meest explosieve scènes in het stuk. En ik ben ook in het ensemble te zien. Het ensemble heeft een beetje de functie gekregen van een Grieks koor. Als ensemble weten wij de afloop van het verhaal en changeren de boel een beetje.’
Michelle van de Ven werd in de pers groots aangekondigd als één van de castleden maar collega Mathijs vertelt dat zij ook in het ensemble te zien is. Michelle legt daar zelf meer over uit.
‘In de eerste akte zit ik in het ensemble. Maar dat wordt nergens vreemd hoor, ik heb een pruik op, dus ik ben als het goed is niet te herkennen als de latere Jenny. Als Jenny begin ik als 15 jarige, aan het einde van het stuk ben ik 18. Ik ben in geen één van mijn rollen mijn tienerjaren uitgekomen, haha. Maar vanaf de tweede akte ben ik Jenny en ben ik dus veel te zien. De eerste akte speelt zich chronologisch ook eerder af en Jenny is dan nog niet geboren. In de liefde gaat Jenny helemaal blind voor Alex. Maar ze heeft ook nogal wat vreemde voorbeelden. Ze begint al vroeg met die rondedans. Ze heeft haar ouders van de ene affaire naar de andere zien gaan. Het is haar manier om als volwassene gezien te worden.’
Michelle speelt altijd wel meisjes met de nodige moeilijkheden. Zo heeft ze als Jenny te kampen met een ingewikkelde liefde. ‘Jenny valt nog mee hoor! Geen abortus, geen sterfscène, geen drugsgebruik en daarmee is ze minder emotioneel verscheurend, haha! Maar ze is nog steeds heel interessant. Maar een lief meisje waar niks mee aan de hand is wil toch ook niemand zien op het podium? ’
Stanley Burleson tekende voor de staging en de choreografie. Bij eerdere producties stond hij al als choreograaf in de programmaboekjes maar het woord staging is nieuw.
‘Bij de choreografie van een show, zoals bijvoorbeeld Ciske, hoort altijd iets van staging. Aspects is, net als Ciske, niet echt een dansmusical. In drie nummers wordt echt gedanst maar verder eigenlijk niet. Maar in elke scène moeten mensen op hun plek komen te staan en bewegen en meestal bepaalt de regisseur dat, maar ik zit daar dan naast om te kijken of dat beter kan, of makkelijker of duidelijker. In dit geval hebben we een prachtig decor wat niet geautomatiseerd is. Dus alle acteurs bewegen zelf het decor en dat is een deel van de vertelling. Je kunt natuurlijk gewoon een bank op pakken en hem ergens anders neerzetten maar na 2x denk je ‘Ogh, dat is een verhuizer.’ Dus Paul en ik hebben er over nagedacht hoe we dat nou zo efficiënt mogelijk kunnen doen maar ook hoe we dat kunnen gebruiken. We hebben een vorm gevonden waar de bank verplaatst wordt en ik ergens anders de focus leg à³f dat de verplaatsing zichtbaar is maar ook een betekenis krijgt. Om te voorkomen dat het pretentieus wordt moet je er daarentegen ook weer niet teveel betekenis aangeven. Maar de persoon die het doet moet weten waar hij mee bezig is. Het aangeven van waar de scène zich afspeelt gebeurt in deze show aan de hand van schilderijen. Er zijn een aantal grote kunstwerken die duidelijk maken dat we in Parijs, Venetië of Zuid Frankrijk zijn. En op den duur ga je dat herkennen.’
De Dailymotion-versie van deze reportage:
