De muziek en de liedjes maken dat de voorstelling uiteindelijk op vertrouwd Judas-terrein terechtkomt. Een orkest van drie gaat helemaal los met de muziek en arrangementen van Pol Vanfleteren. Kamermuziek, met een hoofdrol voor viool, die zoals altijd bij Judas Theaterproducties zeer aanwezig is binnen het verhaal. Wie Judas’ vorige succesproducties als Ganesha en Lelies kent, kan zo’n beetje voorspellen hoe de songs van Sam Verhoeven in De Rozenoorlog gaan klinken: romantisch met een vleugje statigheid. à‰én keer schiet het register nogal onfortuinlijk uit naar uitgesproken Grease, een keer of twee, drie is er plaats voor een rustig lied van stille bezinning. Toch verrassend voor een gewelddadige vechtkomedie. Op songgebied is vooral Maike Boerdam in haar element. Nogal logisch met Mijn leven is van mij uit Elisabeth en Toch nog uit Miss Saigon op haar cv.
Ten slotte kan het decor van Paul Gallis niet onbesproken blijven. De helft van het publiek weet dat niets heel zal blijven van het monumentale huis en het peperdure interieur van het echtpaar Van Rozen. In een tijd waarin het door een subsidiestop geplaagde Judas Theaterproducties nog nauwkeuriger op de centen moet letten, is de oplossing die Gallis uitgeknobbeld heeft, des te bewonderenswaardiger. Het decor van het huis oogt simpel en rechttoe rechtaan, maar blijkt meer weg te hebben van het decor van een themaparkattractie als in Universal Hollywood. Zo'n decor, dat na totale vernietiging, weer keurig met een druk op de knop automatisch in de puntgave beginstand wordt teruggebracht, klaar voor de volgende voorstelling. De quad die in de film de stoere leaseauto van Bob met veel geraas plet, en zoveel andere prijzige verwoestingen komen niet in het stuk voor, maar de subtieler gekozen vervangingen zijn vaak minstens zo grappig en doen evenveel pijn. En in de wat minder bombastische omlijsting door de muziek en songs passen ze uitstekend. Voor de liefhebbers: de memorabele apotheose met de kroonluchter zit er gewoon in.
Musicalliefhebbers die naarstig in de theaterprogramma’s op zoek zijn naar iets nieuws, kunnen geen buil vallen aan De Rozenoorlog. Het thema van de vechtscheiding mag misschien wel heel vaak het onderwerp zijn geweest van komedies, maar ach, luister dan naar de muziek en songs, geniet van het slimme decor en van het steekspel tussen Lucas Van den Eynde en Maike Boerdam. Vooral Maike Boerdam is met haar haast angstaanjagende agressiviteit de ster van de avond.
Ten slotte kan het decor van Paul Gallis niet onbesproken blijven. De helft van het publiek weet dat niets heel zal blijven van het monumentale huis en het peperdure interieur van het echtpaar Van Rozen. In een tijd waarin het door een subsidiestop geplaagde Judas Theaterproducties nog nauwkeuriger op de centen moet letten, is de oplossing die Gallis uitgeknobbeld heeft, des te bewonderenswaardiger. Het decor van het huis oogt simpel en rechttoe rechtaan, maar blijkt meer weg te hebben van het decor van een themaparkattractie als in Universal Hollywood. Zo'n decor, dat na totale vernietiging, weer keurig met een druk op de knop automatisch in de puntgave beginstand wordt teruggebracht, klaar voor de volgende voorstelling. De quad die in de film de stoere leaseauto van Bob met veel geraas plet, en zoveel andere prijzige verwoestingen komen niet in het stuk voor, maar de subtieler gekozen vervangingen zijn vaak minstens zo grappig en doen evenveel pijn. En in de wat minder bombastische omlijsting door de muziek en songs passen ze uitstekend. Voor de liefhebbers: de memorabele apotheose met de kroonluchter zit er gewoon in.
Musicalliefhebbers die naarstig in de theaterprogramma’s op zoek zijn naar iets nieuws, kunnen geen buil vallen aan De Rozenoorlog. Het thema van de vechtscheiding mag misschien wel heel vaak het onderwerp zijn geweest van komedies, maar ach, luister dan naar de muziek en songs, geniet van het slimme decor en van het steekspel tussen Lucas Van den Eynde en Maike Boerdam. Vooral Maike Boerdam is met haar haast angstaanjagende agressiviteit de ster van de avond.
