Vorig jaar was er opeens De Sprookjesboom - de Musical in Theater de Efteling. Een nieuwe show rond de sprookjesboom-figuren, die erg leuk uitpakte. Het succes krijgt dit jaar een vervolg. Totdat in het najaar Kruimeltje van start gaat zijn in het theater opnieuw de sprookjesbosbewoners te zien, en… een houthakker. De cast is deels vernieuwd. John ter Riet is nu te zien als de Houthakker, Mark Haayema zal binnenkort van start gaan als o,a, Ezel, en Niels van der Gaarden, vorig jaar nog understudy voor de mannenrollen, speelt nu vast o.a. Klein Duimpje. Thijs van Empel, Amy Galata en Janneke Iking hernemen hun rollen. Met Janneke Iking en John ter Riet sprak Musicalworld over de voorstelling.
Op Boomfeestdag ging de feestelijke herneming van start, met understudy Bo van Vliet in de gelederen. Het blijkt dat de voorstelling nog niets van zijn kracht heeft verloren. Het blijft genieten voor het hele gezin. De vraag of je bij een bezoekje Efteling nog wel extra geld moet betalen omdat er ook in het park een Sprookjesboomvoorstelling is moet iedereen zelf beantwoorden, maar deze theatershow overstijgt het parkentertainment.
Willem, een doodgewone, nou ja, best grote, houthakker is in slaap gevallen en is beland in het sprookjesbos. Omdat hij niet in sprookjes gelooft kijkt hij toch wel raar aan tegen de lokale bewoners. Die hebben dan weer allemaal een andere kijk op Willem. Klein Duimpje ziet hem als een rolmodel; hij wil ook zo stoer, groot en sterk worden. Ezel ziet in houthakken een nieuwe roeping; da’s toch beter dan goudkakken. Tussen Assepoester en Willen slaat een vonk over. En heks en wolf zien in hem het instrument om van die praatzieke Sprookjesboom, die de verhalen voor hen steeds zo slecht laat aflopen, af te komen. Als dat maar goed afloopt…
De veteranen van de cast spelen hun rollen nog steeds uitstekend. De Wolf is hét karakter binnen de Sprookjesboom, en steelt hier ook weer regelmatig de show. De heks blijft heerlijk slecht, en de opruimwoede van Assepoester zorgt een aantal keren voor een lach. Invaller Bo van Vliet speelt met zelfmedelijden vervulde ezel vol vuur, maar maakt van hem wel een enorme drama-queen en zit dus wel op het randje tussen geweldig leuk en net te veel. Niels van der Gaarden heeft een historie met vertederende poppen (o.a. Kikker), en scoort hier vooral met de aandoenlijke Klein Duimpje; als hij wil weten wat Willem allemaal eet, en natuurlijk als hij tegen Roodkapje iets van zijn gevoelens laat zien. John ter Riet heeft de zware taak de rol van Milan van Weelden als houthakker over te nemen. Hij is, ondanks dat hij nog best groot is, toch bijna een kop kleiner en minder breed. Toch speelt hij de rol van verbaasde mens in een sprookjeswereld goed, en straalt de liefde voor het vak van houthakken zeker uit.
John, Je hebt tot nog toe in serieuze volwassen stukken gespeeld. Hoe is het om nu in een familievoorstelling te staan.
Dit is heel erg leuk. Ik ben al wat ouder, maar nog niet zo lang afgestudeerd, dus dit is een stuk ervaring dat ik opdoe. Ik vind het fijn om de komende jaren verschillende muziektheater soorten aan te pakken en daarvan te leren.
Ik vond het heel spannend. We we hebben nu een stuk of 10 voorstellingen gedaan, en ik vind het heel leuk om voor kinderen te spelen. Er wordt gewoon op alles gereageerd, wat ook betekent dat geen enkele voorstelling hetzelfde is geweest. Dat zeggen mensen ook wel als ze bijvoorbeeld 200 keer Sunset Boulevard hebben gespeeld, maar dat is niet te vergelijken. Kinderen reageren echt anders. Op het eind van de voorstelling zit ik op de rand van het podium en spreek ik de kinderen echt aan. Dat moment is nog niet een keer hetzelfde geweest. Sommige kinderen schrikken en deinzen achterover, maar afgelopen woensdag stond een kind al helemaal klaar en ging dingen vragen, en zelfs op mijn schoenen drukken. Dat was wel een moment dat ik dacht: ‘wat moet ik daarmee?’
Door deze voorstelling ben ik er achter gekomen dat ik eigenlijk een veel grotere kindervriend was dan ik dacht. Ik vind kinderen echt heel leuk. Mijn zus heeft twee kinderen en die vond ik altijd al heel leuk, maar het blijkt dat ik nog veel meer kinderen leuk vind. Ik kan echt geraakt zijn doordat ze zo open reageren.
Maar ik had van tevoren niet verwacht dat ik dit zou gaan doen; de liefde ligt toch bij de meer serieuze musical. Maar ik vind het zo leuk, dat ik niet uitsluit dat ik dit vaker ga doen.
Je zit met je voorliefde nu dan wel in een verkeerde tijd, met veel feel-good en familievoorstellingen
Na deze voorstelling ga ik naar Soldaat van Oranje, dat is wel een serieuze, ernstige voorstelling. Ik ben daar ensemble en understudy Van ‘t Sant
Janneke, jij speelt veel langer dit soort voorstellingen, en bent al een Sprookjesboom-veterane. Wat spreekt jou daarin aan?
Dat ligt in de lijn wat John ook al zegt. Het is zo heerlijk eerlijk spelen voor kinderen; kinderen reageren heel eerlijk op wat je staat te doen. Alles wat je niet oprecht speelt hebben ze door; volwassenen ook maar kinderen reageren ook meteen. Ik doe nu de reprise, en merk dat er toch weer andere momenten zijn dat de kinderen ineens gaan reageren. Dat houdt maakt het leuk.
Het poppenspelen is begonnen met de Sprookjesboom. Dat kwam voor mij op een heel fijn moment. Als je een paar jaar zelf entertainment doet heb je dat op een gegeven moment wel in de vingers. Dit was heel iets nieuws, en een vak apart, en dat is heel leuk om te ontwikkelen.
Na de televisieserie kwam er ook een voorstelling in het sprookjesbos, en zijn de poppen daarvoor ook gemaakt. Toen heb ik daarvoor lessen gehad van Tommie uit Sesamstraat. Het is echt een vak om poppen te spelen. Om te zorgen dat de mond of bek beweegt op het moment dat je praat en dat eigenlijk alleen vanuit je duim gaat. Wat ze bij de Sprookjesboom willen is dat acteur en actrice één zijn, dus dat alles tegelijk meebeweegt. Gaandeweg leer en ontwikkel je dat, en je blijft bezig om het te verfijnen. Dat leer je niet op een Frank Sanders Akademie (red opleiding Janneke) of een Fontis Conservatorium (red, inderdaad, John’s opleiding). Die kant van spelen is heel interessant om te ontdekken; iets heel anders dan als je het zelf staat te doen. Dit zijn vaak karikaturen, waarvan je als je het zelf zou doen zou zeggen, ‘wat ongeloofwaardig’, maar met pop moet je wel, want anders leeft die pop niet. En het werkt.
Janneke, Je speelt deze voorstelling al wat langer. Hoe houd je het voor jezelf fris?
Eigenlijk hebben we vorig seizoen twee maanden gespeeld, dus dat is niet zo heel lang. En de halve cast is vernieuwd, dus dat is sowieso al anders. John geeft bijvoorbeeld hele andere impulsen dan Milan gaf. En ik doe natuurlijk een heleboel met Thijs, als Heks en Wolf. Die interactie is ook nooit hetzelfde, omdat we zo op elkaar ingespeeld zijn dat we elke nuanceverschil van elkaar opmerken en dat het toch net even anders loopt. En deze voorstelling is zo interactief en de hysterische manier van reageren van sommige kinderen maakt het zo fris. Afgelopen woensdag zat er een jongetje op de eerste rij, die elke keer als Roodkapje op was riep: “Roodkapje, ik moet je wat vertellen. Ik heb een plannetje?” En dan dacht ik “Ja, maar ik moet spelen.”En tijdens de première zat er een kindje heel hard te huilen, dat je denkt: “Ojee, wat moet ik daarmee?”
John: Tijdens de eerste try-out raakte ik afgeleid. Dat ik dacht: Ik moet nu een scene spelen en ze zijn zo druk; ze zien ons niet. Maar later merk je, als je ze ziet in de foyer, dat ze precies weten wat er gebeurd is. Maar je kunt heel erg afgeleid raken.
Met z’n allen zorgen ze voor ruim een uur ontspannen genieten, en kunnen kinderen (en hun ouders) af en toe ook gewoon lekker meedoen. In de populariteitsstrijd tussen Heks en Wolf, bij het oproepen van de Fakir, of bij het voorkomen van een ramp. En na de voorstelling is de show ook nog eens op CD te krijgen; dan kun je op weg naar huis nogmaals genieten van nieuwe liedjes als Hout Hakken, Ik heb er genoeg van en Mens in het bos, en klassiekers als Stampen Stampen, Stampen,
Musicalworld kreeg de gelegenheid te spreken met de Houthakker en Roodkapje, of moeten we zeggen de Heks. Houthakker John ter Riet speelde eerder in Sunset Boulevard, en was te zien in het M-lab in Joe - De Hemel Kan Wachten en De Vliegende Hollander. Ook zijn afstudeervoorstelling ‘Snapshot’ in december vorig jaar (Fontys Conservatorium Muziektheater) en de opleidingsvoorstelling Rent (met Freek Bartels) speelde hij in het M-lab.
Janneke Iking kwam na haar afstuderen van de Frank Sanders Akademie al snel bij de Efteling terecht, waar ze sinds 2005 regelmatig te zien is geweest, o.a. in de parkvoorstellingen van Sprookjesfeest, Rode Neuzen reis en Sprookjesboom.
Lees verder op pagina 2.
