Lang geleden ergens in de toekomst
reist de theatergroep Esperanza de wereld over
om in hun tent zingend verhalen te vertellen.
Het is de taak van broer en zus Giovanni en Isa Kaldaras om deze familietraditie in ere te houden.
Echter op het moment dat de groep neerstrijkt in Mokum, staan de zaken er niet al te gunstig voor; het geld is op en de tent is lek. Dit levert veel spanning en onenigheid op binnen het gezelschap.
Dan verschijnen net op het juiste moment, Falco en Rebecca Schneider, een wat mysterieus echtpaar, die bereid zijn ‘Esperanza’ te helpen.
Voor aanvang van het stuk neemt Steven Moonen het woord. Hij legt uit dat het stuk wat de derdejaars zullen gaan spelen, Esperanza, geschreven is door twee vierdejaars studenten, Bas Bovenlander en Annerie van Loenen. En zelfs voor de Frank Sanders Akademie is dit een nieuwe, spannende constructie. Steven Moonen bekent dan ook zelf net zo goed erg zenuwachtig te zijn.
Het stuk is goed geschreven door Bovenlander en van Loenen. De teksten voelen heel authentiek aan. Ook ademen de aangesneden thema’s in het stuk de ‘filosofie’ van de Frank Sanders Akademie. Het leven van acteurs en het leven in een theatergezelschap staan centraal. En voor een ieder die ook maar iets met theater te maken heeft krijgt zijn eigen rol en wordt gewaardeerd. Zo krijgt de tekstschrijver zijn eigen plek in de voorstelling, maar ook de man achter de kostuums. En laat dit nu net het idee zijn wat Frank Sanders uit wil dragen. Theater maken doe je samen, en iedereen is nodig van de kaartjesverkoper tot de acteur. Zonder één van deze schakels is theater maken al niet meer mogelijk.
De voorstelling wordt geopend door een schrijver die het begin van het verhaal van vanavond vertelt. Langzaamaan wordt hij bijgevallen door de andere castleden die van weerszijden vanuit de zaal opkomen. De samenzang verloopt hierbij nog niet altijd even vloeiend en niet alles is goed te verstaan. Gelukkig komt wel het thema duidelijk naar voren; het vertellen van verhalen aan publiek.
In vlot tempo ontspinnen zich de verhoudingen op de speelvloer. Een simpel decor wat daarentegen genoeg vertelt ondersteund hierbij. In eerste instantie lijken de hoofdrollen gespeeld te worden door Joey Ferre (als Giovanni) en Anouk Snel (als Isa) maar langzaam maar langzaam maar zeker blijkt dat elke rol zijn eigen solo heeft en zijn eigen moment krijgt om te verdiepen. En dit is dan ook het ultieme moment voor de acteurs om te laten zien wat ze kunnen. En dat is niet niks!
Door de prachtige kostuums wordt al subtiel weergegeven wat we van de karakters mogen verwachten. Een geruite broek met een niet matchend overhemd een spencer? Dat is de klunzige van het stel… Evil zwart-witte outfits? De bad guys..
Juist omdat de karakters doorgevoerd zijn tot in de outfits en de gebaren doet de voorstelling heerlijk over the top aan. Hoewel dit voornamelijk het geval is bij de bad guys. Deze figuren, subliem gespeeld door Sanne Potters en Ruben Kuppens, krijgen een heerlijke Disney-esque opkomst. En dit gaat samen met een heerlijke choreografie met twee paraplu’s als rekwisieten, wow! De rol van Rebecca, gespeeld door Sanne Potters, doet heerlijk Cruella Devil-achtig aan. In haar solo ontpopt zij zich als een grande dame in flamboyante, maar altijd zwart-witte, outfits. De daadwerkelijke bad GUY Falco wordt gespeeld door Ruben Kuppens, hij krijgt een onheilspellend liedje toebedeeld waarin duidelijk wordt dat hij de touwtjes, letterlijk, in handen heeft.
Joey Ferre doet als Giovanni daarentegen een beetje denken aan Freek Bartels als Joseph. Een prachtige donkere bos krullen, zingt zijn eerste liedje over een regenboog en danst een ronde dansje met de panden van zijn nieuw gekregen jas in zijn handen. Hmm.. Zou dit bewust gedaan zijn? Zo zijn er meer rollen die lichtjes aan andere rollen doen denken maar dit is niet hinderlijk, het lijkt juist een extra laag te geven aan het stuk. Zo lijkt de rol van Nina (door Marie-Louise Nelemans) een variant op Scaramouche uit We Will Rock You.
De meest ‘gestoorde’ rol, die van Iwan, wordt gespeeld door Sander Vissers. En deze rol is af en toe zo vreemd en zo gestoord dat het risico er is om als acteur uit de bocht te vliegen. Maar in zijn hele ‘twisted’ solo weet hij te overtuigen. Het enige woord wat zich voor hem lijkt te lenen is ‘fierce’. Een heerlijk, sexy variant op woest. De verteller van het stuk is Philip (Wesley de Ridder) en tevens het vriendje van Iwan. Omdat het publiek op spaarzame moment over zijn schouder mag mee kijken komen deze twee personages het meest dichtbij. Het afscheid tussen beide, met een mooi uitgevoerde zoenscène, is dan ook erg emotioneel.. Chapeau voor beide heren!
De stuntelige Björn wordt gespeeld door Koen van Eerdenburg. Hij doet dit zo overtuigend dat je als publiek af en toe bijna gaat twijfelen. Horen bepaalde gebaartjes en versprekingen bij zijn karakter of maakt ie miniscule foutjes? In beide gevallen doorstaat hij de test prima. Doet hij het bewust dan heeft hij zijn rol tot in de finesses in zijn systeem zitten? Gaat het per ongeluk dan is hij een waanzinnig goed acteur die alles wat mis gaat ten goede weet te keren.
Ook Marie-Louise Nelemans valt op. Zij blijkt een muzikaal multi talent te zijn. Ze zingt de sterren van de hemel, speelt ook nog eens prachtig op haar melodica, zo’n fluit met van die toetsen, en neemt ook de percussie voor haar rekening.
Een belangrijke rol, die van Isa, wordt gespeeld door Anouk Snel. Zij speelt de verwende actrice. Met haar heldere stem en heldere oogopslag is dit extreem geloofwaardig.
De voorstelling staat als een huis. De spelers zijn goed, de kostuums en decors subliem en een symbolische choreografie wordt nergens geschuwd. Bijna alle muziekgenres die te bedenken zijn komen terug in de voorstelling. Al met al een prachtig samenwerkingsproduct tussen de cast, de schrijvers, de muziek van Billy Maluw, de decors van Wim Brouwers, de kostuums van Glenn Hewitt en de choreografie van Ken Ard. En om aan te sluiten bij de circusstijl uit de voorstelling; KOMT DAT ZIEN!
