Goh, wat is het lang gelee zeg! En de verklaring daarvoor zou zelfs een column waard zijn, maar ik ga toch onverstoord door met mijn oorspronkelijk plan voor de column van deze maand. Weet je namelijk wat ik gehoord heb?
- ‘Er was geen Forbidden in 2003 want Michael had een burn-out.’
- ‘Hans van Willigenburg heeft de tweede avond van Forbidden 3 niet meegedaan want hij vond het allemaal te ver gaan’
- ‘Je zag eindelijk hoe mooi die benen van Joke zijn tijdens dat Marlene Dietrich nummer van Doris’
- ‘Danny de Munk en Bill van Dijk waren zo beledigd bij Forbidden 4 dat ze nooit meer terug zijn geweest.’
- ‘De studenten van Alberto moesten verplicht meedoen bij de finale van Forbidden 7.’
- ‘Er was intern bij Stage Entertainment een memo tegen Forbidden Musicals rondgestuurd en daarom was niemand van het kantoor aanwezig bij Forbidden dit jaar.’
- ‘Eelco kan werkelijk geen Sondheim spelen en die hele grap waarin ze een wilkeurig pianist uit de zaal plukte was alleen om dit duistere geheim te verbergen.’
Ja mensen, echt waar. In de laatste acht jaar heb ik dit allemaal gehoord. In de zaal, in de foyer, bij de artiestenuitgang, in de gangen achter het toneel etc. Verhalen? Vermoedens? Vuile, valse roddels? Noem ze maar wat je wilt, de boven genoemde quotes zijn allemaal waanzin. Nou ja, behalve een dan. Dus, ik dacht dat het maar eens tijd werd om er dieper op in te gaan en zijn jullie dus getuigen van de onthulling van.
FORBIDDEN FEITEN: DEEL 1
Er gaan zoveel verhalen de rondte over Forbidden; over het ontstaan ervan en wat er allemaal achter de schermen gebeurt etc. Ik vond het hoog tijd worden om de roddels maar eens te stoppen en met de feiten over Forbidden Musicals te komen.
Forbidden I: Forbidden Musicals
Eigenlijk begin ik al met een leugen. De naam van de eerste versie van Forbidden Musicals was simpelweg ‘Forbidden Musicals’. Geen editie nummer en geen toevoeging aan de titel. Wat veel mensen niet weten is dat het nooit de bedoeling is geweest om jaarlijks een reeks parodie shows te maken. Dit zou een eenmalig concert zijn, voor de lol. Maar kijk, ik ga al vooruit!
Ik had al Evita en Joe gedaan, maar het was juist mijn komische bijdragen aan The Dancing Queens die zorgde voor mijn zetel aan het Forbidden Team. Voor die productie was Marianne van Wijnkoop de uitvoerend producent, en Maurice Wijnen de schrijver. Op een dag werd ik gebeld met het verhaal dat ze een Forbidden Broadway concept naar Nederland wilde brengen en of ik daaraan wilde mee doen. Ik zei gelijk ‘ja’ want ik was al jaren fan van het originele concept uit New York. Ook liep Alberto ter Doest al jaren met dat idee rond en toen hij met Maurice ging praten, was Forbidden Musicals geboren.
Ik wist wie Joke was en ik had al met Doris bij Evita gewerkt, maar ik voelde me wel een beetje het groentje van de ploeg. Bij ons eerste gesprek ontmoette ik Petra van der Eerden, tekstschrijfster en vertaalster. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn!
Ik kan me er niet heel veel meer van herinneren om eerlijk te zijn. Er waren wat repetities en er werd veel via e-mail gedaan. Ik denk dat ik er toen ook niet zo veel over nadacht omdat we ervan uitgingen dat het maar een eenmalig ding zou zijn. Gewoon een keer voor de lol. Toen wist ik nog niet dat het uiteindelijk een belangrijk deel van mijn leven zou gaan uitmaken.
26 April, 1999, een belangrijke dag in drie opzichten.
1) Het is mijn vaders verjaardag. Gelukkig door het tijd verschil met California kon ik hem nog bellen toen ik die avond laat thuiskwam.
2) Vroeger (Goh, wat voel ik me ineens oud zeg) hadden Joop en Janine bij iedere productie een intiem diner thuis met de hoofdrolspelers. Ik vond het erg leuk dat ik erbij mocht zijn, hoewel er wel een probleem was toen ik die uitnodiging kreeg. De datum viel tegelijkertijd met Forbidden Musicals.
(Voor de duidelijkheid, deze traditie is later afgeschaft. In ruil daarvoor besloten Joop en Janine een diner aan te bieden in een restaurant voor de hele cast en crew. En hoewel ik het erg fijn vond om bij Meneer van den Ende thuis te zijn is hun nieuwe traditie veel beter voor de spirit van ieder productie.)
3) De planning kwam heel slecht uit maar Marianne had de oplossing. Ik zou met haar meerijden naar het ‘Van den Ende huis’, en als de tijd daar was, zouden wij als gekken richting Amsterdam rijden! Geen probleem zou je zeggen…
Behalve dat ik daardoor niet bij de volledige doorloop kon zijn en amper een sound check kon doen. Maar ja, er waren bijna 200 mensen aanwezig en de show zou hoe dan ook doorgaan. Om 20:15 gingen de lichten uit in het Boom Chicago Theater op het Leidseplein en voordat wij het wisten, hadden wij een hit!
Het eerste jaar was een mengsel van originele nummers en vertalingen van bestaande Forbidden Broadway teksten. Zonder twijfel de minst valse editie van de zeven FM�s. Als ik terug kijk dan had het ook een hele andere sfeer dan latere edities. In eerste instantie was het formaat zeer persoonlijk: het had met ons vier te maken als mensen en ging over onze eigen ervaringen in de musical world. Joke’s Denk Aan Mij was een directe verwijzing naar haar gevoel op dat moment. Alberto zong Maria uit West Side Story met maar een tekst wijzingen: hij zong in plaats van Maria de naam van zijn vriend en dat was hilarisch! Doris sprak haar wens uit om Een Eigen Show te hebben en ik vertelde, misschien iets te eerlijk, over mijn ervaringen in het Mekka van de Musical: Showbizz City! De enige vocale imitatie van iemand uit de Musical World was Danny de Munk (overigens door mijzelf gedaan in een bijna geloofwaardig Amsterdamse accent!) en de enige naam die genoemd werd was die van Joop zelf.
In ieder geval het was een groot succes! We vonden het jammer dat bijvoorbeeld Stanley, Simone en Pia er niet bij waren (die zaten natuurlij bij Joop te eten wat dacht je anders!) en er ontstond een gevoel van, hé, misschien kunnen wij het nog een keer doen. Maar ja, zoals het vaker gaat dacht ik ‘ik hoor het wel’, en ja ik hoorde het, hoor!
Forbidden Feiten:
1) De lijst van decor en rekwisieten voor FM1 was: 5 stoelen, 1 tafel, 2 mobiele telefoons, een clipboard en een lap stof.
2) Marianne van Wijnkoop speelde zichzelf. Het was daarom logisch om een auditie als thema te nemen. Tijdens de ‘auditie’ van Alberto moest haar telefoon overgaan. Maurice Wijnen stond boven op het balkon klaar om op het juiste moment te bellen. Dit zorgde voor een van de spannendste momenten van de voorstelling toen bleek dat Maurice geen bereik had… Gelukkig liep hij richting de trap en kon net op tijd zijn telefoontje plegen. Een van de leukste momenten van de show was dan ook toen Marianne opnam met, “Hallo? Ja, hallo Joop, ik ben ermee bezig…”
3) De Forbidden Orkest opstelling was eenmalig. Niemand van de spelers heeft ooit weer een keer gespeeld in het Forbidden Orkest.
4) Alle teksten en/of vertalingen waren van Petra van der Eerden behalve twee nummers. een was een tekst van Doris (een vertaling van ‘not get married today’ uit Company) en de andere was een Showbizz City nummer geschreven door mij. Dit was de enige keer dat er een nummer in het Engels was (maar let op: volgend jaar kan dat veranderen!)
5) Doris had lang, meer donker haar en Michael was minder dik dan dat hij nu is.
