De toneelvoorstelling blijkt te worden gesponsord door een fabrikant van keukenapparatuur. En deze heeft echt alles uit de kast gehaald om zijn kunde te tonen. Nog nooit zijn we tijdens een première zo gefàªteerd als bij “In de Vlaamsche pot”. Pompoensoep, stamppot, sushi, friet met truffelmayonaise, seranoham, het kan niet op. Een leuke vondst is het zeker, aangezien de hele voorstelling zich in de keuken van een restaurant afspeelt. Het levert ook direct de grap van de avond op. Wanneer op het toneel ineens vanuit het niets een blender uit de kast getrokken wordt, is de verklaring: “Ja, die is van de sponsor.”
“In de Vlaamsche pot” was een hit in de jaren 90. De comedyserie over het noodlijdende hautaine restaurant van kok Lucien (toen Serge Henri Valcke) betekende destijds de doorbraak van Frans van Deursen, in de rol van keukenhulp Frits, en Susan Visser als Dirkje. In het theater worden hun rollen nu gespeeld door Arijan van Bavel (Adje) en Bettina Holwerda (Grease).
Haye van der Heijden schreef net als bij de originele sitcom het script. Opnieuw zijn de vele seksuele toespelingen van Frits niet van de lucht. Was dit in de tv-serie meestal geen punt, de voorstelling komt hier twintig jaar later niet meer mee weg. Arijan van Bavel mist de sympathie die Van Deursen wel had. In de serie was Frits een onhandige schlemiel, hopeloos verliefd op Dirkje. Door zijn opzichtige versierpogingen kreeg hij keer op keer de deksel op zijn neus. Van Bavel zet Frits neer als een op seks beluste sukkel die langzamerhand iets kwaadaardigs over zich heen krijgt. Met seksgrappen waarvan ze bij Voetbal Inside zouden terugdeinzen - “Voor straf moeten jullie nu naar de ontmaagding van een vieze nicht kijken!” - wordt duidelijk dat er in twintig jaar een hoop is veranderd.
Het is Onno Innemee die de avond op gezette tijden naar een hoger plan weet te tillen. Hij doet niet grappig, hij is het. Heel integer speelt hij de wat nichterige kok die in de problemen komt wanneer zijn oude vriendin Conny voor de deur staat. Dezelfde Conny die drie scènes later op “When Harry met Sally”-achtige wijze een orgasme faket. Hier zijn het eindelijk geen voorgekookte grappen - “Zo, dat zijn grote bloemkolen!” - maar is het de hachelijke situatie van de personages waar we om moeten lachen. En dat is uiteindelijk veel leuker.