De vierde productie van De Kernploeg is Hello Again. Vergeleken met de vorige titels She Loves Me (lichtvoetig) en Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking (hysterisch) is Hello Again aanmerkelijk ernstiger kost.
Auteur Michael John LaChiusa (van ‘die andere’ Wild Party) heeft zijn gegeven van Reigen – Zehn Dialoge van Arthur Schnitzler geleend en laat tien acteurs tien scènes spelen. Die scènes worden elk gespeeld door twee acteurs en beschrijven telkens een andere situatie waarbij twee mensen op hun manier intimiteit bij elkaar zoeken. Zie je in het echte leven koppels daar af en toe in slagen, dat gebeurt niet of nauwelijks bij Hello Again. Elke keer gebeurt er iets waardoor de kans verkeken is of zit de situatie al in de basis goed fout.
Zo spelen Lisse Knaapen en Stef van Gelder een oorlogssituatie. De soldaat moet binnen afzienbare tijd naar het front en neemt afscheid van zijn verpleegster. Terwijl de een uit is op vluchtige seks, wil de ander iets liefdevollers. “Wanneer zeg je dat ik mooi ben?”, vraagt de zuster dan ook tijdens de stevige vrijpartij. Voor de soldaat is het echter een kwestie van jeuk.
Of anders schrijver Marijn Brouwers die in de discotijd een jong ding (Jip Bartels) in een club oppikt, misschien wel meer in hem ziet dan een one night stand, maar dan geconfronteerd wordt met geweeklaag van het verwende nest over de hardheid van het bed.
Om te voorkomen dat de tien scènes te veel op zichzelf staan lopen de acteurs een estafette. Elke volgende scène wordt gespeeld door één acteur uit de vorige scène samen met een nieuwe acteur. Kenmerkend is ook het meedogenloos spelen met de tijd. We gaan van de tijd van de Titanic doodleuk naar de clubscene. Maar wel samen met hetzelfde jonge ding. Het is alsof elk karakter een tweede poging waagt – desnoods in een totaal ander decennium - om te slagen in het vinden van intimiteit.
Maar zoals gezegd is Hello Again meedogenloos. De personages vinden uiteindelijk nooit wat ze zoeken of willen. En daar wringt de schoen bij de voorstelling. De tien scènes lijken geen verhaal te vertellen, maar lijken meer op bewijsvoering. Tien bewijzen voor de stelling van de schrijver. Dat maakt de voorstelling moeilijk om naar te kijken. En erger nog, tegen het einde doet de verveling – na het zoveelste sad end - zijn intrede. Om de scènes nog meer met elkaar te verbinden dan alleen met de acteursestafette heeft regisseur Benno Hoogveld één personage verheven tot ‘sturende kracht’ of ‘motor’. De hoer, gespeeld door Brigitte Heitzer, observeert en assisteert soms. In het begin lijkt het zelfs of de hoer de speelbeurten verdeelt. Maar omdat ondanks die hulp de pogingen van de karakters vergeefs en zielig blijven, is de toevoeging hooguit geinig.
Maar zelfs als we uit verveling de verhaallijn af en toe loslaten, kunnen we wel genieten van de acteurs. Er staan stuk voor stuk bedreven acteurs die zich staande weten te houden te midden van die taaie situaties en dialogen. Veteranen als Marijn Brouwers, Doris Baaten en Cystine Carreon laten zien waarom zij er na jaren nog zijn. En waarom dat terecht is. Ze worden overigens goed geholpen door Hannah van Meurs en Qshans Thodé. Omdat alle acteurs altijd op het toneel blijven, ook al zijn ze niet ‘aan de beurt’, hebben Van Meurs en Thodé de acteurs van een mooie en zinvolle staging voorzien. Een extra vermelding verdienen ‘nieuwkomers’ als Jeroen Sigterman en Jip Bartels. Vooral Bartels, die als ‘jong verwend ding’ niet al te veel van het script krijgt aangereikt en toch een indrukwekkende rol neerzet.
