Het Groene Meisje - Max Tak ⭐⭐⭐⭐

Zo klinisch wit als het huis van Perry en Loek zal je zelden hebben gezien, en aan dit beeld van steriliteit draagt de pratende huiscomputer ook een steentje bij. Perry is dan ook van een die fobisch is voor bacteriën, stof en allergisch voor alles. Samen runnen ze een schoonmaakservice voor de zwaarste gevallen, waarbij Perry het laboratoriumwerk doet met allerhande super-chemische stoffen, en Perry het handwerk levert. Als Loek thuiskomt met het bericht dat alles weg is behalve 1 vlek, die hij onder een tapijt heeft verstopt, vreest Perry al voor hun werk. Tot overmaat van ramp was Loek ook nog vergeten te zeggen dat Destiny, de dochter van zijn broer, die recent wees is geworden, bij hen komt wonen. Kan het nog erger worden voor Loek. Uiteraard, ze heeft ook Gerrit bij zich, een plant. Destiny heeft zich maat aan te passen aan de steriele regels van Loek, waarbij elk contact met iets van natuur in een quarantaine moet eindigen. Destiny, opgegroeid met natuur, laat dit niet zomaar gebeuren, en toont zich een ware klimaatdrammer. Wat volgt is een verrassende, sprookjesachtige wending…

Dat de karakters in deze musical extreme uitvergrotingen zijn blijkt al wel uit de voorgaande beschrijving. Perry is als verdediger van alles wat chemisch is, met zijn egocentrische gedrag, de ideale vijand van het publiek. En zeker van Destiny, een Nederlands sprekende Greta Thunberg, dromend van groen en vol van feiten over hoe slecht het huidige consumptiegedrag voor het milieu is. Daartussen moet Loek schipperen, idolaat van Perry en daardoor vooral zijn sloofje, maar iemand die natuurlijk ook om nichtje Destiny geeft. De vertegenwoordiger van het grootkapitaal – ik hou meer van geld dan van mijn vrouw - wordt met een Duits accent opgevoerd, wat associaties met een 70 jaar oud vijandsbeeld oproept. Wie subtiel drama zoekt, heeft bij Het Groene Meisje niets te zoeken. Maar hou je wel van een grotesk gespeelde muzikale voorstelling, met de nodige comedy en maatschappijkritiek, of van een lekkere scheut fantasy, ben je bij deze voorstelling zeker op je plek.

De cast is om een ringetje te halen. Het hysterische geloof van Albert Klein Kranenburg als oom Perry in het gevaar van alles dat leeft, maar ook zijn onbetrouwbare kant wordt gul gespeeld. Lucas Schilperoort zou je wat meer ruggengraat toewensen als oom Loek, maar vertedert in zijn pogingen alle conflicten tot een goed einde te brengen. Lotte Pierik is als Destiny misschien juist wel wat te sterk, voor iemand die haar ouders recent verloor, maar gelooft duidelijk in haar visie op de natuur. Tenslotte multitalent Job Greuter, die niet alleen voor de muzikale omlijsting zorgt met cello en toetsen, maar ook de rol van computer en opdrachtgever speelt, en elk moment straalt. Muzikaal is het bijzonder gevarieerd. Het meerstemmige openingsnummer waarvan ik me nog steeds afvraag of het begin nu wel of niet te begrijpen had moeten zijn – pas in de loop van het nummer hoor ik Nederlands – klinkt bijvoorbeeld bijna religieus, terwijl andere songs weer toegankelijker zijn.

Veel moeite is er dus niet gedaan om de boodschap te verpakken, maar als een voorstelling zo leuk is als deze, zal waarschijnlijk de grootste hamburgerliefhebber de boodschap dat hij naar de broccoliburger moet voor lief nemen, of hij Perry’s scepsis nu wel of niet overneemt. De ‘in your face’ boodschap draagt vast bij aan een stukje bewustwording.
En niet alleen is aan de bezoekers gedacht. Aan kamerplanten, die met de bezoekers zijn meegekomen wordt een soort wellness-arrangement aangeboden.

Foto’s: Bart Grietens