V&V Entertainment hebben zich dit seizoen helemaal op de jaren 60 gestort. Hadden we een maand geleden de Amerikaanse versie van dit roerige decennium met de musical “Hairspray”, dit maal stond er een oer-Hollandse voorstelling op het programma: “Ja Zuster, Nee Zuster”.
De verschillen tussen de twee voorstellingen zijn opmerkelijk. Waar in het Baltimore van Hairspray de politieke onrust sluimert, lijkt er in het rusthuis van Zuster Klivia weinig aan de hand. Er is een boze buurman en er wordt gesproken over Grieken en Turken die “met open armen moeten worden ontvangen”, maar verder geeft Ja Zuster, Nee Zuster een beeld van een rustig, keurig en vriendelijk Nederland. Dat is ook niet gek als je bedenkt dat de serie in oorspronkelijk vorm voor kinderen was geschreven en gemaakt.
Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink schreven een aantal klassiekers uit de Nederlandse muziekgeschiedenis voor de serie. Ook nu zijn nummers als “Mijn Opa”, “De Kat van Ome Willem” “Wil u een Stekkie (van de Fuchsia) “De Twips” en “In een Rijtuigie” onweerstaanbaar. Het publiek zingt mee, deint mee en kan het niet laten mee te klappen met zoveel nostalgie.
De door Eddy Habbema geregisseerde voorstelling pretendeert niet meer te zijn dan een verbeelding van de jaren 60 in Nederland. Pieter Kramer maakte op basis van de serie een gelauwerde voorstelling bij het RO Theater die later werd bewerkt tot een zeer succesvolle film. In zijn versie werden de jaren 60 geparodieerd en werden er flinke knipogen uitgedeeld aan het publiek. Boze Buurman Boordevol bleek homoseksuele gevoelens te hebben, Gerrit werd een sekssymbool en de choreografieën waren uitbundige citaten uit de Holywoodfilms uit die tijd. De voorstelling van Habbema blijft dichter bij de bron en laat dergelijke moderne toevoegingen achterwege. Hierdoor is Ja Zuster, Nee Zuster een ongevaarlijke voorstelling geworden waar het grote publiek zich geen buil aan zal vallen. Maar iets nieuws of origineels valt er niet te zien deze productie en dat is jammer. Zeker voor de spelers met de kleinere rollen: zij krijgen in deze versie nauwelijks mogelijkheden om hun rol uit te diepen.
De twee hoofdrollen zijn uitstekend bezet. Annick Boer bezit precies de juiste droog-komische timing om een verrukkelijke Zuster Klivia neer te zetten. Ze zingt goed (zeker als ze aan het einde van de eerste acte even laat horen dat er ook niets mis is met haar klassieke stem) en is heer en meester over haar rusthuis. Een zuster om van te houden en een zuster met een geheim. Waarom is deze struise dame nooit aan de man gekomen en wat moet ze met al die vreemde snuiters in haar rusthuis? De voorstelling geeft er geen antwoord op, maar Boer’s creatie blijft juist daarom spannend om naar te kijken. En ze moet nog uitkijken dat ze niet van het podium wordt gespeeld door de fantastische Joep Onderdelinden die zowel van Gerrit als van zijn Opa een memorabele creatie weet te maken. Maar naast deze twee toppers verbleken de andere personages al snel. Ara Halici is in deze voorstelling totaal niet op zijn plek als Buurman Boordevol. Hij is veel te jong voor deze rol en staat de hele show wanhopig met opgetrokken schouders en bolle rug een oud vervelend mannetje te spelen. Echt boos wil hij ook maar niet worden. Rein Hofman als Ingenieur heeft de ondankbare taak om een keer of vier dezelfde scène te moeten spelen (hij laat steeds dingen ontploffen in de kelder). En echt leuk wordt die scène nergens. Dorien Haan heeft als Jet domweg te weinig spelscènes om een echt personage van Jet te maken. Melise de Winter weet in een kleine rol nog de meeste lachers op haar hand te krijgen als de spion Mevrouw de Kneu. Zij gooit op een heerlijke manier haar hele lijf in de strijd en weet een aantal fijne slapstickmomenten helemaal uit te spelen.
