Je Anne om stil van te worden

Thom Hoffman speelt Otto Frank, misschien wel de lastigste rol van het stuk. Otto is nog net geen heilige in deze bewerking, maar erg interessant is het karakter niet. Hij probeert wanhopig optimistisch te blijven en sust de diverse ruzies die er zijn. Toch ligt de ontroering die de voorstelling oproept bij Otto. Zijn eindscène waarin de wanhoop eindelijk zichtbaar wordt is onvergetelijk en Hoffman speelt dat prachtig.

Levi van Kempen speelt Peter van Daan, de verlegen zoon van meneer en mevrouw van Daan die samen met de familie Frank in het Achterhuis zitten. Van Kempen heeft een mooie constante theatrale manier gevonden om die verlegenheid vorm te geven. Op welk moment in de voorstelling je ook naar hem kijkt, hij is volledig geloofwaardig en zingt daarnaast ook nog eens erg mooi.

Edith Frank, de moeder van Anne wordt gespeeld door Marloes van den Heuvel. Ze moet het hebben van een aantal momenten in de voorstelling. Haar band met Anne was moeizaam en je ziet in haar spel de grote frustratie die dat teweeg brengt. Ook haar stille spel als ze niet op de voorgrond staat maakt indruk: een troostend gebaar naar mevrouw van Daan wanneer haar bontjas wordt verkocht of de liefdevolle omarming van haar man. Een genot om naar te kijken.

Sanne Bosman heeft de lastige rol van Margot; de “lieve” zus van Anne. Ze is zorgzaam, aardig en zacht, maar krijgt gelukkig in de tweede acte een nummer waarin we iets meer te weten komen van hoe ze zich werkelijk voelt. Margot is een karakter met een diepere laag en Bosman weet die knap uit te spelen. En ze heeft misschien wel de mooiste stem van allemaal.

Het zware verhaal krijgt wat lucht door de rollen van het echtpaar van Daan (gespeeld door Annemarie Maas en Frank Maas). Zij zijn wat karikaturaler van opzet dan de familie Frank en dat heeft de voorstelling nodig. Ook Mark van der Laan als de tandarts Dussel die later in het Achterhuis onderduikt en op de kamer van Anne moet slapen, is wat minder gelaagd als karakter dan de hoofdpersonen.

In één weekend zag ik twee musicals over de Tweede Wereldoorlog die niet meer van elkaar konden verschillen. Realisme en spektakel bij Soldaat van Oranje, theatraliteit en intimiteit bij Je Anne. Beide voorstellingen overtuigen volledig. Beide producenten wijzen op het grote belang van het vertellen van deze verhalen. Je Anne is een prachtig voorbeeld van hoe je met heel weinig middelen heel veel ontroering kunt opwekken. Het musicalseizoen 2010-2011 is nu al het sterkste seizoen sinds jaren!

(foto's van Annemieke van der Togt)