Het valt niet altijd mee om een keuze te maken uit zoveel musicals die op West End te zien zijn. Voorafgaande aan ons weekendje Londen heb ik natuurlijk wel de nodige musicals overwogen om te gaan zien, maar ‘Jerry Springer-the Opera’ zat daar eigenlijk niet tussen. Mede doordat ik ook niet echt een enorme fan van de talkshow ben, al heb ik die natuurlijk wel meerdere malen gezien.
Op de vraag van Steve Balsamo en Eric Woolfson (zie ons interview over Poe the Musical) of we nog een musical gingen bezoeken tijdens het weekend, moest ik antwoorden dat het wel in de planning zat, maar dat we nog geen idee hadden welke het zou gaan worden. Zowel Eric als Steve riepen meteen dat we ‘Jerry Springer-the Opera’ moesten gaan zien, dus op naar Leister Square voor kaartjes.
De afgelopen tijd had ik al het een en ander gehoord over deze musical. Het schijnt DE hit op het moment te zijn op West End en heeft al verschillende awards gewonnen waaronder de Evening Standard Award, de What’s on Stage Award, de Critics Circle Award en de Olivier Award. Allen voor beste musical! Dat belooft dus wat.
De titel vertelt eigenlijk al wat voor soort musical het gaat worden, namelijk Opera. De hele show is dan ook doorgecomponeerd en de gehele cast zingt de teksten, op een persoon na en dat is Jerry. Al zijn tekst is gewoon gesproken, wat een leuk contrast geeft met de rest van de cast.
Tijdens de eerste acte maken we een uitzending mee van de Jerry Springer Show. De meest vreemde onderwerpen en gasten komen aan bod. Zo zien we een Travestiet (a chick with a dick), een man met een luier die graag een ‘baby for his baby’ wil zijn, een vrouw met een hartewens om paaldanseres te worden en de Klu Klux Klan die al tapdansend voorbij komt. Om alles goed in banen te leiden, mag uitsmijter Steve niet natuurlijk niet ontbreken.
Bij een Jerry Springer show hoort ook publiek, en dat is de rol van het ensemble. Zij zorgen voor de nodige grove taal (bitch, whore, asshole, fuck) die we gewend zijn bij deze talkshow. Het grappige is dat je bij Opera denkt aan degelijk, netjes en een beetje upper-class. Maar doordat er nogal grove taal gebruikt wordt, maar deze wel in opera-stijl gezongen wordt, krijg je een heel leuk contrast. Ook de leuke woordspelingen ontbreken niet zoals ‘Bi-sexual bye bye’ en ‘Talk to the Stigmata’.
Een talkshow zonder reclame kan natuurlijk niet, dus ook daar is aan gedacht. Regelmatig zullen we terug komen bij de Jerry Springer Show ‘after the commercial breaks’. Op dat moment komen er een aantal tv-schermen vanuit het plafond naar beneden en zien we de meest idiote reclames voorbij komen, gezongen door het ensemble/publiek. Dan neemt de musical een wending. Vlak voor de pauze wordt Jerry neergeschoten door een van zijn personeelsleden die hij net ontslagen heeft.
Aan het begin van de 2e acte zien we Jerry in een ziekenhuis, of is het de hemel? Hij krijgt bezoek van alle gasten die hij in de eerste acte in zijn talkshow heeft gehad. Ze zijn boos want hij heeft hun problemen niet op kunnen lossen en ze vinden dat hij moet branden in de hel. Dan blijken sommige gasten een dubbelrol te hebben. De publieks-opwarmer uit de eerste acte (ook degene die Jerry neerschoot) blijkt de duivel te zijn! Hij komt met een voorstel. Jerry hoeft niet naar de hel als hij een talkshow geeft waarin hij het eeuwenoude conflict tussen de duivel en jezus (die in de eerste acte nog de man met de luier was!) oplost! Om dit conflict op te lossen heeft Jerry een wonder nodig en kijk daar…wie verschijnt….God. Maar ook hij kan het probleem niet oplossen en Jerry staat aan de rand van de afgrond. Om zijn hachje te redden gooit hij er nog een speech tegenaan die verdacht veel op die van Martin Luther King lijkt. Natuurlijk komt alles uiteindelijk goed, Jerry blijft leven en keert terug op aarde.
Jerry Springer-the Opera is musical die je of geweldig vindt, of helemaal niks vindt. Zelf vind ik het een erg grappig concept, het is zeker anders dan alle andere musicals die ik gezien heb. Maar je moet wel van Opera houden. Persoonlijk had ik het halverwege de 2e acte wel gehad met de eindeloze ‘Opera-Toonladder-Riedeltjes’, want natuurlijk wordt de Opera zelf ook behoorlijk op de hak genomen. Een 5 minuten durende strijd tussen de duivel en Jeus met de woorden ‘Fuck’(duivel) en ‘Talk’ (Jezus) over en weer in alle mogelijke noten, was echt teveel van het goede. Ook zijn niet alle teksten altijd even goed te verstaan, zeker als je engels wat minder is, dan moet je erg geconcentreerd luisteren om alles goed te volgen. Mocht je er echt helemaal niks van verstaan, dan zul je een tijdje op het toitet in het theater moeten doorbrengen. Op het toiletpapier staan namelijk alle liedteksten van de musical!
Al met al was het dus een aparte avond uit. Ik zal deze musical waarschijnlijk niet voor een 2e keer willen zien, maar hij is wel aan te raden. Ook gezien het feit dat hij waarshijnlijk niet zo snel naar Nederland zal komen.
