Wie regelmatig naar Londen afreist om te genieten van een van de vele (off) West End voorstellingen, weet dat het kwaliteitsniveau doorgaans erg hoog is. En hoewel het verwachtingspatroon daarmee ook hoog is, wordt je af en toe verrast door een voorstelling die het niveau op een of andere manier toch nog weet te overstijgen. Lazarus is zo’n voorstelling.
Lazarus, bekend staand als de ‘David Bowie Musical’, vertelt het verhaal van Thomas Newton, een gekwelde alien die ooit vanuit de ruimte op aarde is gekomen, niet meer terug naar huis kan en onsterfelijk op aarde ronddoolt. Het verhaal is daarmee gebaseerd op het boek (1963) en de film (1976) “The man who fell to earth”, met in de film David Bowie zelf in de hoofdrol van Thomas Newton.
In Lazarus is Newtons verblijf op aarde inmiddels zinloos geworden. Zijn zakelijke successen zijn verleden tijd, hij is zijn grote liefde Mary Lou kwijt geraakt en heeft geen doel meer in het leven. Newton vult de lange, lege dagen in zijn sobere appartement met het kijken naar televisie en het drinken van gin. Newton is verward, depressief en zoekende. Hij wordt in zijn appartement dagelijks bijgestaan door Elly, een mysterieuze en eigenzinnige dame die tamelijk geobsedeerd blijkt te zijn door Newton. Andere belangrijke personages zijn het buitenaardse ‘science fiction meisje ‘Girl’ dat vanuit een spiegel Newton’s aardse leven binnenwandelt en hem zegt te komen helpen terug te keren naar huis, en seriemoordenaar Valentine die als doel heeft het fenomeen liefde te vermoorden.
Lazarus lijkt een duidelijke plot te ontberen. De voorstelling oogt fragmentarisch en heeft meer weg van een verzameling van gespeelde en gezongen scenes, die inzicht geven in het sombere en donkere leven van Newton maar niet altijd connectie hebben of richting geven. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar heen, en niet altijd is duidelijk of de personages aards, buitenaards of slechts gedachtenspinsels zijn. Het is science fiction, maar gezien Newtons vlucht in drank en depressiviteit zouden scenes en personages net zo goed slechts waanbeelden van een geesteszieke kunnen zijn.
Het verhaal mag dan duister en verwarrend zijn, je zit als toeschouwer wel op het puntje van je stoel, benieuwd naar wat komen gaat. Dat is mede te danken aan de uitstekende cast en de legendarische muziek van Bowie, gespeeld door een geweldig band. Een band die voor het publiek zichtbaar is achter grote glazen ramen direct achter het podium, welke ramen ook gebruikt worden voor de projectie van beelden of het uitbeelden van de voor Newton onbereikbare sterrenhemel.
Newton wordt gespeeld door Michael C Hall, bekend als seriemoordenaar Dexter uit de gelijknamige serie. Hall speelt de drankverslaafde, depressieve en cynische Newton fabuleus en zingt geweldig, waarbij zijn stem soms angstig veel aan Bowie doet denken. Hoogtepunten zijn het duistere ‘Lazarus’, het energiek ‘It’s no game’ (waarbij C Hall ook nog even een korte Mick Jagger move doet) en het gevoelige ‘Where are we now’. Seriemoordenaar Valentine wordt gespeeld door Michael Esper, ook overgekomen van Broadway. Esper maakt van Valentine een overtuigende engerd en zijn vertolking van ‘Love is lost’ is agressief en sterk.
Newton’s assistent, Elly, wordt gespeeld door Amy Lennox, o.a. bekend van Kinky Boots. Elly heeft een partner maar blijkt een bijzondere belangstelling te hebben voor Newton. Dat uit zich oa in een complete metamorfose die voor een spaarzaam hilarisch moment zorgt in de voorstelling. Lennox speelt de vreemde Elly met verve en heeft een prachtige stem. En dan tenslotte ‘Girl’ Sophia Anne Caruso, een megatalent van slechts 15 jaar dat ook over kwam van Broadway. Stem en uiterlijk komen overeen met een meisje van 15, maar bij het aanschouwen van haar spel en podiumuitstraling kun je je amper voorstellen dat ze 15 jaar is. Met een mysterieuze klankkleur die af en toe door merg en been gaat (‘No Plan’en ‘This is not America’) en haar dito voorkomen is er niet veel verbeelding voor nodig haar als buitenaards meisje te zien. Caruso’s vertolking van ‘Life on Mars’ is indrukwekkend mooi.
De muziek van Bowie die in de voorstelling verwerkt is, zorgt voor een feest der herkenning. Veel oude en bekende songs, waarvan sommigen in een nieuw, prachtig, arrangement (‘Heroes’, ‘Changes’). Er is ook sprake van nieuw werk zoals ‘Lazarus’, ‘No Plan’ en ‘When I met you’ dat speciaal voor Lazarus werden geschreven. Deze songs worden allen gelinkt aan Bowies sterven, als een terugblik op zijn leven of een laatste overpeinzing voor zijn dood. De link naar Newton is daarmee gauw gemaakt, gezien zijn terugblikken op zijn verleden en verwijzingen naar een einde van zijn doelloos bestaan op aarde. Maar waar Bowie de aarde inmiddels heeft verlaten, zal Newton daarin niet slagen…
Lazarus zorgt niet voor een avondje eenvoudig vermaak. De voorstelling verwart en mist richting, maar is uitermate boeiend. Het zijn echter de prestaties van de cast die deze voorstelling echt naar een hoog niveau tillen. Met name Michael C Hall, Amy Lennox en Sophia Ann Caruso maken in spel en zang heel veel indruk. Daarmee maken zij een bezoek aan het pop-up King’s Cross Theatre meer dan waard.
